Hayatın çok fazla rutin bir şekilde ilerlemesi

Yıllardır tek başımayım hiç arkadaşım olmadı ne de sevgilim. Yıllarca evden okula gidip geldim üniversiteye geçince her şeyin düzeleceğini zannediyordum oysaki o kadar fazla sorumluluğum oldu ki hiçbir şeyden keyif alamamaya başladım. Günler o kadar boş ve verimsiz geçiyor ki belki aylarca yıllarca aynı rutindeyim kurtulamıyorum birkaç hafta önce ne yaptığımı zor hatırlar oldum. Telefonda ne arayanım ne de soranım oluyor bir arkadaş eş dost olup eğlenmeye gitsem kötü mü olurdu tek başıma bir yerlere gitsemde keyif alamıyorum. Akrabalarım aralarında eğleniyor ortamlarda aktif olmadığım için normal olarak aranmıyorum. Bir ortama girip arkadaş, kız arkadaş edinmeye çalışsamda günümüzde artık herkes çıkar ilişkisinde işi düştüğü zamanlarda aranıyorum. WhatsApp'da en son ne zaman biriyle uzun yazıştığımı hatırlamıyorum neredeyse hiçbir insanla muhabbet edip eğlenemedim. Şu sıralar kendime yeni bir şeyler alıp sıkıntılarımı unutmaya çalışıyorum. Tek gülerek eğlendiğim takıldığım bir abim vardı o da uzak bir şehirde çalışmaya gitti. Eskiden yaptığım sosyal aktivitelerden hobilerimden bunaldım hiçbir şey yapma isteği gelmiyor. Hayat o kadar rutin ilerliyor ki bu günlerin bitmesini dört gözle bekliyorum. İçimden geçenleri karmakarışık yazdım ve kimsem olmadığı için buraya yazmak istedim.

Benim de WhatsApp'ım iş verenlerle dolu. Ağır bir depresyon sürecinden sonra arkadaşlarımı kaybettim. Çok iyi anlıyorum. Üniversiteye geçince birden sorumluluklar altında bırakılınca ben de afalladım. Kimse daha yolun başındayken nefes almaktan yorulacağımı söylemedi.

Yararsız omurgasızlarla geçen bi' ömür de karanlıktır moruk
Kararsızlıktan beter olur mantığının yok oluşu
Bu oluşumu sağlar yara açanın sana dokunuşu
Kanamayla geçer ömür sana sormadan kanatlanıp uçtu umut kuşu
-Ati242