Kafamın içindeki sesleri susturamıyorum

Her şey zihinde bitiyor. Kimse seni senden daha iyi anlayamaz ve daha çabuk iyileştiremez.

Aga bende de var bu anlattıklarına benzer bir durum ama takmamaya başladım 6-7 yıl oldu artık arada bir deliresin gelir gibi oluyor ama genelde hiç bir şey yapmak istemediğinden yatıp uyuyorsun veya saçma hayaller kuruyorsun ama alışıyorsun gibi.

Uzi dedi:

Merhaba arkadaşlar. Gerçekten yardımınıza ihtiyacım var. Şu son bir senede çevremdeki çok yakınım dediğim insanları teker teker kaybettim. Kız arkadaşımdan ayrıldım ve aşırı yalnızlaştım. Bu bir senede yeni insanlarla sosyalleşmede bile sorun çekmeye başladım. Aslında çok sosyal birisiyimdir. Fakat kendimi istemsizce insanlardan soyutlamaya başladım, sporu bıraktım. Bu yalnızlaşma sürecinden beri zihnimin içinde sürekli kendimle çatışıyorum. Bir ses var ve susmuyor. Geceleri uyuyamıyorum. Üzerimde sürekli bir kaygı ve stres söz konusu. Ne yapacağımı şaşırdım resmen. Dershaneye gittiğim zaman dersleri dinleyemiyorum bile. Sadece bu da değil. Kendimi meşgul etmek için oyunlar oynuyorum o sırada bile zihnimin makine gibi çalıştığını hissediyorum. Olur olmadık senaryolar kuruyorum, çok eskiden olmuş bir olayı düşünüp keşke şöyle olsaydı diyorum veya bir şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmeye başlıyorum. Bunları birçok insan yaşıyordur belki ama bende aralıksız gerçekleşiyor bu olay. Geceleri uyuyamaz oldum. Ben artık bu durumdan çok yoruldum. Yakın zamanda psikiyatriste gitmeyi düşünüyorum ama verilen ilaçlar yan etki yapıyor dendi bu yüzden çekiniyorum. Sizce ne yapmalıyım? Yardımcı olursanız sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Mutlaka psikiyatriste görün zamanını boş bırakma vaktin kalmasın düşünmeye çalışmıyorsan git iş bul okuyorsan ilgi alanına göre eğitimler bul kurslar bul ama boş zaman bırakma kendine mutlaka doktorada görün bunun ilerlemesi ciddi sağlık problemi doğurur.
Kendine iyi davran.

Psikiyatriste gidip uzmanından destek alıyorsun, önce sebebini öğrenip ilaç desteği ile rahatlıyorsun.

Sonrasında yine aynı uzmandan destek alarak düzenli bir kullanım ile bırakıp hayatına devam ediyorsun.

Bu durum normal değil, uzunca bir süre anlattığının daha ağır versiyonlarını yaşadım. İlaç kullanmak istemememden kaynaklı tedavi sürecini senin yaptığın gibi geciktirdim ve sorunu daha da büyüttüm.

Bu yüzden yaşamış biri olarak bana güvenip gönül rahatlığıyla dediğimi yapabilirsin.

Tek değilsin, hemen hemen herkesin böyle dönemleri olmuştur. Çekinecek birşey yok. Buraya yazamadığın daha çok şey olduğunu biliyorum. Dönemseldir diye geçiştirme. Başlamak bitirmenin yarısıdır derler. Yeter ki başlamaya isteğin olsun. O isteğim yok diyorsan doktor sana o kısımda yardımcı olur. İsteğin varsa başla, başlayamıyorsan doktora git. Vereceği ilaçlar marşa basar, gidecek olan sensin.

Yaygın anksiyete bozukluğu muhtemelen psikiyatrist'e görünmende fayda var.Eski mutlu haline dönebilmen dileğiyle.

Kendi benliğinizle konuşmak kadar normal bir şey yoktur bunu doğal karşılamalısınız. En iyi çözüm meşgaledir kendiniz işe verin meşgul edin bir şeyleri sorgulamanız gayet doğaldır şayet gençseniz bu belirli bir süreçtir zamanla geçer ve olgunlaşmaya başlarsınız. Kendinizi gerçeklerle yüzleştirin kaçmaya çalışmayın çünkü sorunlar peşinizden gelir, bir şey çözemessiniz, cesaretle yüzleşmek en iyi çözümdür. Fazla duygusallıkta zayıflıktır. Gerçekçi olmaya gayret edin, romantizim çağında yaşamıyoruz! Kaya gibi sağlam durmalısınız, bu devirde özellikle! Hayat her zaman cici bici olmaz halinize şükredin. Ukrayna'nın halini görüyorsunuz taş üstüne taş kalmadı böcek gibi insanlar ölüyor! Sizinkisi sorununuz var gibi görmeniz sorun. Hatanız bu! Kafanızdaki karışıklığa cevabı yaşlı bilge insanlarda arayın onlarla paylaşın!

Uzi dedi:

Merhaba arkadaşlar. Gerçekten yardımınıza ihtiyacım var. Şu son bir senede çevremdeki çok yakınım dediğim insanları teker teker kaybettim. Kız arkadaşımdan ayrıldım ve aşırı yalnızlaştım. Bu bir senede yeni insanlarla sosyalleşmede bile sorun çekmeye başladım. Aslında çok sosyal birisiyimdir. Fakat kendimi istemsizce insanlardan soyutlamaya başladım, sporu bıraktım. Bu yalnızlaşma sürecinden beri zihnimin içinde sürekli kendimle çatışıyorum. Bir ses var ve susmuyor. Geceleri uyuyamıyorum. Üzerimde sürekli bir kaygı ve stres söz konusu. Ne yapacağımı şaşırdım resmen. Dershaneye gittiğim zaman dersleri dinleyemiyorum bile. Sadece bu da değil. Kendimi meşgul etmek için oyunlar oynuyorum o sırada bile zihnimin makine gibi çalıştığını hissediyorum. Olur olmadık senaryolar kuruyorum, çok eskiden olmuş bir olayı düşünüp keşke şöyle olsaydı diyorum veya bir şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmeye başlıyorum. Bunları birçok insan yaşıyordur belki ama bende aralıksız gerçekleşiyor bu olay. Geceleri uyuyamaz oldum. Ben artık bu durumdan çok yoruldum. Yakın zamanda psikiyatriste gitmeyi düşünüyorum ama verilen ilaçlar yan etki yapıyor dendi bu yüzden çekiniyorum. Sizce ne yapmalıyım? Yardımcı olursanız sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Soru şu: Herkesi kaybettim diyorsun: Neden? Ne yaptında veya hatan neydide böyle bir duruma düştün? Seni buduruma getiren başka bir etken olamazmı bilmediğimiz? Bu biraz bazı yasaklı maddeler kullananlardaki kişilerde oluşan septomlarada benzetilebilir yan etki olarak içe kapanma asosyalleşme, toplumsal sosyal yaşamdan soğuma, iletişim diyalog çökmeleri, kendini izole etme soyutlama say say bitmez! Spor a ver kendini bedenini yor bitab düşene kadar spor yap düzenli! Ve iyi beslen! Muz. Çikolata ye ara sıra! Bu gıdalarda seratonin vardır mutluluk hormonu salgılatırlar aktive eder tetiklerler!

Bütün mesele insan denilen canlının tam olarak doğal olmamasıdır yani insanın hayvanlardan farklı olarak zihinsel bir tarafı vardır ve bu daima sorgulanır. mesela bir arkadaş sorgulamış "en sevdiğin insanları neden kaybettin" bu soru aslında senin doğal tarafına değil zihnine sorulur. doğal insan zaten kaybetmek için birşey yapmaz aslında kazanmak içinde yapmaz herşey doğal gelişir. bunlar bir yana psikiyatri bu işi çözemez bu insanın diğer insanlara uyumu ile ilgili bir konu bence ve psikiyatri bu konuda sadece ilaç dayıyor. ve ilaçların beyinde nasıl bir etki yaptığı kalıcı yada geçici bence bilinmiyor (çokta önemsediklerini sanmıyorum) bazı insanlarda semptomların yani belirtilerin azalmasında işe yarıyor olabilir ama sorunun kaynağını asla çözmeye yönelik değil zaten ilaç sorunu nasıl çözebilir ki? bu çok ciddi bir yanılsama insanlar zannediyor ilaç kullanınca ben normal insanlar gibi olacağım yok öyle birşey. ilaç seni susturmak için var yani mevcut kötü durumunu kabul ettirir sana. yaşam kaliten yerlerde olur.
Not: sevdiğiniz insanlardan neden ayrıldığınızı bilmiyorum ama tamamen doğal insan için bu şöyle görünür "insanlar kötüydü o yüzden beni bıraktılar" bu insanın başka insanları da kötü olarak görmesine çok rahat neden olabilir. dolasıyısle yanlızlaşmanın nedenidir. başka insanları seveceğim ve onlarda beni bırakacak! ve ilginç birşey insanlar gerçekten kötüdür önemli olan bunu bilip sevebilmek.

Uzi dedi:

Merhaba arkadaşlar. Gerçekten yardımınıza ihtiyacım var. Şu son bir senede çevremdeki çok yakınım dediğim insanları teker teker kaybettim. Kız arkadaşımdan ayrıldım ve aşırı yalnızlaştım. Bu bir senede yeni insanlarla sosyalleşmede bile sorun çekmeye başladım. Aslında çok sosyal birisiyimdir. Fakat kendimi istemsizce insanlardan soyutlamaya başladım, sporu bıraktım. Bu yalnızlaşma sürecinden beri zihnimin içinde sürekli kendimle çatışıyorum. Bir ses var ve susmuyor. Geceleri uyuyamıyorum. Üzerimde sürekli bir kaygı ve stres söz konusu. Ne yapacağımı şaşırdım resmen. Dershaneye gittiğim zaman dersleri dinleyemiyorum bile. Sadece bu da değil. Kendimi meşgul etmek için oyunlar oynuyorum o sırada bile zihnimin makine gibi çalıştığını hissediyorum. Olur olmadık senaryolar kuruyorum, çok eskiden olmuş bir olayı düşünüp keşke şöyle olsaydı diyorum veya bir şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmeye başlıyorum. Bunları birçok insan yaşıyordur belki ama bende aralıksız gerçekleşiyor bu olay. Geceleri uyuyamaz oldum. Ben artık bu durumdan çok yoruldum. Yakın zamanda psikiyatriste gitmeyi düşünüyorum ama verilen ilaçlar yan etki yapıyor dendi bu yüzden çekiniyorum. Sizce ne yapmalıyım? Yardımcı olursanız sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

İlk olarak sakin olup telaşa düşmeyin.
Bu düşünceler belli bir süre drn sonra bu 2 duygu birbirine bağlanıp birbirini teyiklemeye başlıyor.
2.olarak bu olayları tetikleyen ilk günü hatırlamaya çalışın o günde yaşadığınız olayları gözden geçirin.
3.olarak düşüncelerden kurtulamayız sadece istediğimiz fikir ve ifadeleri aklımızda yönetebiliriz.
4.olarak bu düşünceler aklınıza geldiğinizde umursamayın.
5.obsesif düşüncelerin ağırlaşmış şekli olan bu durumda düşünerek o olaya bağlı kalmamaya çalışın.(aklınıza geldiği gibi takmayın, 1 dakikaya belki de 30sn ye gidecek)
En önemlisi sakın umudunuzu kaybetmeyin.(bu herkesin yaşayabileceği bir durum).
Psikiyatri desteğiniz de çok büyük bir önem taşıyor.
Umarım tez günde sağlıklı mutlu hayatınıza geri dönersiniz

ahlatliinsan dedi:

Bende bu durumdan şikayetçiyim. Yaklaşık 5-6 senedir bu sorunla yaşıyorum ama son 2-3 senedir kontrolden çıkmaya başladı. Bende tam geçen sene Şubat'ın 1'inde tedavi sürecime başladım. Hem psikolog hem de psikiyatri tedavisi aldım. Büyük oranda tedavi gördüm ben. Hala canım çekiyor, insanlardan kendimi soyutlayıp hayal kurduğum, senaryolar yazdığım oluyor ama işlerime engel olmuyor açıkçası. Soracağın sorular olacaksa da bekliyorum. Eğer benim yaşadığımla aynı problemse ismi Maladaptive daydreaming. Ama bu kesin bir tanı değil. Bir psikiyatriye görünmen faydalı olacaktır. Peki bu kurduğun hayaller hareketli mi oluyor hareketsiz mi? (Hareketten kastım bir odanın içerisinde sürekli aynı yerleri turluyor musun ya da sürekli kendi etrafında daireler çiziyor musun?)

Genişletmek için tıkla...

Hayır herhangi bir hareket durumu yok. Birşeyler zihnimin içinde sadece dolaşıyor. Zihnimi sürekli birşeyler meşgul ediyor ama bu hareket etmemi tetiklemiyor.

Xeytan dedi:

Bende yaklaşık 3-4 senedir bu şekildeyim, Psikolog'a gittim 5-6 ay, hiçbir sonuç alamayınca artık Psikolog'un işine son verdiler, oradan çıktım psikiyatriste gittim, ilaç verdi birkaç ay onu kullandım ama yine fayda göremedim, uyku düzenim, sosyal hayatım, işim gücüm, arkadaşım vs. hiçbirşeyim yok, içine kapanığım, utangacım, yapabileceğim her şeyi yaptım elimden gelen, artık alıştım tabii de sürekli bu şekilde de devam edemez, ben de ne yapacağımı bilmiyorum ama hayatım bu şekilde geçiyor son 3 senedir, ot gibi yaşıyorum, sürekli evdeyim, bunalıyorum, daralıyorum, dışarı çıksam yapacak bir şey yok, hazır böyle bir konu bulmuşken bende her türlü önerilerinize açığım.
Bu arada ilaç konusunda doktorun tavsiyesine uyarsan sıkıntı yaşamazsın, yan etki vs. yaşamadım ben.

Genişletmek için tıkla...

İlaçlar için geçirmediğini sadece zihni uyuşturduğunu söyledikleri için biraz tedirginim

önce vatan dedi:

Kendi benliğinizle konuşmak kadar normal bir şey yoktur bunu doğal karşılamalısınız. En iyi çözüm meşgaledir kendiniz işe verin meşgul edin bir şeyleri sorgulamanız gayet doğaldır şayet gençseniz bu belirli bir süreçtir zamanla geçer ve olgunlaşmaya başlarsınız. Kendinizi gerçeklerle yüzleştirin kaçmaya çalışmayın çünkü sorunlar peşinizden gelir, bir şey çözemessiniz, cesaretle yüzleşmek en iyi çözümdür. Fazla duygusallıkta zayıflıktır. Gerçekçi olmaya gayret edin, romantizim çağında yaşamıyoruz! Kaya gibi sağlam durmalısınız, bu devirde özellikle! Hayat her zaman cici bici olmaz halinize şükredin. Ukrayna'nın halini görüyorsunuz taş üstüne taş kalmadı böcek gibi insanlar ölüyor! Sizinkisi sorununuz var gibi görmeniz sorun. Hatanız bu! Kafanızdaki karışıklığa cevabı yaşlı bilge insanlarda arayın onlarla paylaşın!



Soru şu: Herkesi kaybettim diyorsun: Neden? Ne yaptında veya hatan neydide böyle bir duruma düştün? Seni buduruma getiren başka bir etken olamazmı bilmediğimiz? Bu biraz bazı yasaklı maddeler kullananlardaki kişilerde oluşan septomlarada benzetilebilir yan etki olarak içe kapanma asosyalleşme, toplumsal sosyal yaşamdan soğuma, iletişim diyalog çökmeleri, kendini izole etme soyutlama say say bitmez! Spor a ver kendini bedenini yor bitab düşene kadar spor yap düzenli! Ve iyi beslen! Muz. Çikolata ye ara sıra! Bu gıdalarda seratonin vardır mutluluk hormonu salgılatırlar aktive eder tetiklerler!

Genişletmek için tıkla...

Herkesi kaybetmedim. Çevremde en yakınım diyebileceğim insanları kaybettim. Dost kazığı meselesi çok uzun bi konu. Ortak arkadaşlar taraf tutmaya başlayınca da insanlar taraflara ayrılmaya başladı ve bu konu çok yordu beni. En başta sürekli bu konu geçiyordu kafamdan daha sonra yaklaşık 4 sene süren ilişkim aldatılma ile bitti. Bu sene önemli bi sınava hazırlanıyorum onun stresi de bu olaylara tuz biber oldu. Herşey çok hızlı gelişti zaten spor yapan birisiydim. Onu da bıraktım bu sebepten. Girdiğim ağırlıkların yarısını bile basamıyordum. Şuan yanımda kalan insanlar olmasa gerçekten delirmiş bile olabilirdim.
Arkadaşlar hepinizin yazdıklarını okudum. İlginiz ve tavsiyeleriniz için teşekkür ederim. Psikiyatriste gitmekten başka çarem yok gibi gözüküyor artık. Mutlu kalın, bi gelişme olursa foruma yazarım