Arkadaşlar nasıl anlatacağım bilmiyorum ama konuşamıyorum -bir kelime bile diyemiyorum ağır kekemelik var bende- ve hala hayatı umursuyorum. Yaşıtlarım -15 ve 16- geziyor, eğleniyor, birbirlerinin evlerine gidiyorlar, telefonla birbirlerini arıyorlar. Ben neden yapamıyorum? Allah beni neden bununla sınıyor? Konuşma problemimi yenmek için emek vermem lazım ama yapamıyorum. Hayatım bir kafesten kurtulmak kadar büyüyecek ama yapamıyorum. İçimde bunu yapacak istek yok, bu dediğim cümle çok garip ama böyle yani. Resmen hayatım bir odayken dünya olacak ve buna rağmen bunu yapmak istemiyorum. İçimde istek var fakat sadece istiyor, anlayamıyorum kendimi. Bunu yapabilirim uğraşmam lazım aylarca, yıllarca belki de ölene kadar fakat yapmak istiyorum ama olmuyor.
Arkadaşlarımla gezmek istiyorum gülmek konuşmak istiyorum olmuyor. Ben konuşamıyorken nasıl başarılı olayım? Mental sağlığı kenara attım o zaten yok -bu konuyu açmamın sebebi bu- geleceğim ne olacak bilemiyorum, kendimi rahat tutamıyorum. Hep bir anda bir şeyler olacak ve ben zarar görecek gibiyim. İstediğim gibi yaşayamıyorum. Tabii ki abartılı bir şey istemiyorum. Arkadaşlarımla konuşmak, gezmek, ailemle konuşmak yani kısaca gençliğimi artısı ve eksisi ile yaşamak istiyorum. Okulum var fakat neden okuyayım? Ne de olsa benden bir şey olmayacak çünkü konuşamıyorum.
Başarılı olsam, doktor olsam, mühendis olsam ya da başarı bu değil. Başarı kendi hayalimi yapmak. Mesela şehir dışına çıkmak. Ben bunu yapsam ne olacak? Ameliyatımı, hasta ile iletişimimi düzgün yapamayacağım. Düzgün evler yapmak için inşaatçılarla, demircilerle konuşamayacağım. Şehir dışına çıksam nasıl yaşayacağım, ekmek alacağım, alışveriş yapacağım, bir ev kiralayacağım ya da satın alacağım? Hayatım okuldan eve, evden okula. İşten eve, evden işe olarak geçsin istemiyorum.
