Kendimi Küçük Görüyorum

ykula dedi:

Eğer insanlar seni daha önce gördüyse, onlarla tanıştıysan, gidip konuşmak 2 kat daha zor olur. ''Niye geldin'' durumu olur, ki haklı da bir durum. Eğer ortamını sevmiyorsan senin anlayacağın türden söylüyorum; Ortama format at. Okulunu değiştir, arkadaşlarını değiştir, git farklı ortamlarda gez falan, yani yeni arkadaş ortamları bul kendine. Yoksa ileride sıkıntı çekersin. Bunu benim sana söylemem pek uygun olmayabilir ama yine de mantıksız değil. Ayrıca ben bilgisayardan resmen ''bıktım''. Sırf dışarıda yapacak işim olmadığından dolayı başında 5 saatten fazla kalıyorum ama o kadar istemiyorum ki. Daha 2 hafta olmadı yeni sistem toplayalı. Ama o bile bende bir heves uyandırmadı. Yani asosyal'in bir altıyım ben de. Senin durumun biraz ileri gibi, bende insanlardan utanma, aktivite yapmak istememe gibi bir şey yok, aksine istediğim gibi bir arkadaş ortamım olsun, takılalım istiyorum ancak pek öyle insanlar bulamadım ben. Yani kafama uyacak türden insanlar. Ama sen aramaya tenezzül bile etmemişsin, aynı yaştayım, seni anlıyorum ama böyle olmaz. Bilgisayar yeri gelince evet, sana bir eğlence çıkarabilir ama aslında bir demir yığınından başka bir şey değil (Bunu Technopat'ta söylemek biraz yanlış, umarım linç edilmem ). Bak, herkes sevdiği şeyi yapar, sen içinde bulunduğun durumdan memnunsan, sonu kötü olsa bile devam edebilirsin. Biz sana tavsiye veririz sadece. Ama şayet ki bulunduğun durumdan memnun değilsen, tek yapman gereken sadece dışarı çıkmak ve insanlarla konuşmaya çalışmak. Utanma! Neden utanıyorsun! Kimse seni ezmek, dövmek, laf atmak istemiyor. İnsanlar canavar değil. Sen nasılsan onlar da öyle. Empati yap, sen 10-25 kişi, kendi arkadaşlarınla gezsen, sonra bir kişi size baksa, normal olan sizin onun yanına gitmeniz mi, onun sizin yanınıza gelmesi mi? İşte oradaki kişi sensin. Sen gideceksin onların yanına. İzlediğin filmlerden, dizilerden konuş, oyun muhabbeti yap, ne bileyim konuşacak bir şeyler bul işte. Eğer bunu yapmak istemiyorsan asosyal olmaya mahkumsun. Çalışmayana ekmek yok

Genişletmek için tıkla...

Küçük kobra dedi:

Öncelikle size kendimi anlatayım, aşırı derece de asosyalim ve bilgisayara arkadaşım gibi davranıyorum garip ama internet gittiğinde bile ne yapacağım diye kendimi sorguluyorum. Şimdi bana dışarı çık takıl falan diyeceksiniz kuzenim bile olsa ne yaparız ne ederiz bilmiyorum dışarı çıkarım ancak filim izlemek için annemin, babamın yanında bile içim bi garip oluyor canım hep bilgisayar istiyor çünki o benim için ayrı bir dünya çünki orada kafam rahat. İşte ben böyle biriyim ne yapmam gerekiyor bir yardım edin. Bu arada yaşım 17.

Genişletmek için tıkla...

Buğra tulpar dedi:

Geçer o merak etme sen. Ben 16 yaşımda senden çok daha kötü bir haldeydim. Kilom 100 civarıydı. Bırak dışarı çıkmayı balkona çıkmıyordum. Koyu perde almıştım odaya güneş ışığı girmesin diye. Bir ara yalnız öleceğim diye düşünüyordum ciddi ciddi. Banyoya girince vücudumun haline bakıyordum, yer yer ağlıyordum (harbiden bak) ama hiçbir şey yapamıyordum. Diyete başladıktan en fazla 1 gün sonra kendimi sucuklu yumurtaya bandırılmış kocaman ekmeği ağzıma sokmaya çalışırken buluyordum. Eee ne oldu biliyor musun?
Bir b*k olmadı lise sondayken bir sabah kalktım diyete başladım hiç aklımda yokken 35 kilo verdim 8 ayda. Ama hala asosyalim öyle böyle değil. Spora başladım işte o zaman ben salondaki arkadaşlar ile dışarı çıkmaya, muhabbete etmeye başladım çünkü aynı kafada olduğum insanlar vardı orada. Şimdi hiç canını sıkmıyorsun benim gibi biri bile değişebiliyorsa sen hayli hayli değişirsin.

Genişletmek için tıkla...