Kimsem kalmadı

Güvendiğim kimsem kalmadı. Çevremi bütünüyle değiştirdim, kimseye güvenemez oldum. Çok dışa dönük bir insandım şimdi ağzımı açmaktan nefret ediyorum. Sabah uyanmak fazlasıyla sıkıcı bir hal aldı.

Yaklaşık 3 hafta önce okul değiştirme kararı aldım. Sorunum ise yeni okulumda değil, yeni okulum muhteşem. İstanbul Atatürk Fen Lisesine geçtim ancak bir türlü huzuru bulamadım. Kime güvensem boşa çıkarıyor. Yalanlara maruz kalıyorum, kandırılıyorum. Artık her işin sonuna kötü bakmaya başladım, yavaştan içime kapandığımı hissedebiliyorum. Bugün tek başıma biraz gezmeye çıktım, yemek yedim. Bir yandan yalnız kalmaya alışık olmadığım için diğer yandan benim dışımda tek başına olan olmadığı için epey ezik ve tuhaf hissettim. Ancak eve geldiğimde fark ettim ki aslında gayet mutlu etmişti geçirdiğim bu gün beni.

Biraz oturup düşündüm. Yalnız başıma devam etmeli miyim yoksa kendime yeni bir çevre oluşturmalı mıyım diye. Normalde asla böyle bir kaygım olmaz geldiğim ilk günler de tanışmak için epey hevesliydim ve birçok insanla da tanıştım. Şimdi ise çağırılmadığım sürece yanlarına gitmek istemiyorum. Kovulacakmışım gibi hissediyorum. Beni aralarına almak istemeyeceklermiş gibi hissediyorum.

Art arda çok fazla hayal kırıklığına uğradım. Bahsettiğim gibi sabahları uyanmak sıkıcı bir hale geldi. Keşke uyanmasam diyorum bazen. Ancak "Uyanmak mı, uyanmamak mı?" diye sorunca kendime ikisini de yapayım diyorum. Uyanmamak zor geliyor, uyanmak daha zor. Bu buhranlı olma durumundan beni ne kurtarır?

Merhaba,
Çevrende birilerin illaki olmalı ancak onlara çok güvenme, her şeyini anlatma. Zaman içerisinde gereken güveni sağlarsa anlatırsın.

Muhtacım dedi:

Güvendiğim kimsem kalmadı. Çevremi bütünüyle değiştirdim, kimseye güvenemez oldum. Çok dışa dönük bir insandım şimdi ağzımı açmaktan nefret ediyorum. Sabah uyanmak fazlasıyla sıkıcı bir hal aldı.

Yaklaşık 3 hafta önce okul değiştirme kararı aldım. Sorunum ise yeni okulumda değil, yeni okulum muhteşem. İstanbul Atatürk Fen Lisesine geçtim ancak bir türlü huzuru bulamadım. Kime güvensem boşa çıkarıyor. Yalanlara maruz kalıyorum, kandırılıyorum. Artık her işin sonuna kötü bakmaya başladım, yavaştan içime kapandığımı hissedebiliyorum. Bugün tek başıma biraz gezmeye çıktım, yemek yedim. Bir yandan yalnız kalmaya alışık olmadığım için diğer yandan benim dışımda tek başına olan olmadığı için epey ezik ve tuhaf hissettim. Ancak eve geldiğimde fark ettim ki aslında gayet mutlu etmişti geçirdiğim bu gün beni.

Biraz oturup düşündüm. Yalnız başıma devam etmeli miyim yoksa kendime yeni bir çevre oluşturmalı mıyım diye. Normalde asla böyle bir kaygım olmaz geldiğim ilk günler de tanışmak için epey hevesliydim ve birçok insanla da tanıştım. Şimdi ise çağırılmadığım sürece yanlarına gitmek istemiyorum. Kovulacakmışım gibi hissediyorum. Beni aralarına almak istemeyeceklermiş gibi hissediyorum.

Art arda çok fazla hayal kırıklığına uğradım. Bahsettiğim gibi sabahları uyanmak sıkıcı bir hale geldi. Keşke uyanmasam diyorum bazen. Ancak "Uyanmak mı, uyanmamak mı?" diye sorunca kendime ikisini de yapayım diyorum. Uyanmamak zor geliyor, uyanmak daha zor. Bu buhranlı olma durumundan beni ne kurtarır?

Genişletmek için tıkla...

Ben de benzer durumdan dolayı bilerek kendimi üşüttüm ve evde daha rahat hissettiğimi farkettim. Bence insanları boşver ve kendine odaklan. Zamanla zaten yakın insanlar tanıyacaksın, onlara tutun ve ümidini sakın kaybetme <3

Muhtacım dedi:

Güvendiğim kimsem kalmadı. Çevremi bütünüyle değiştirdim, kimseye güvenemez oldum. Çok dışa dönük bir insandım şimdi ağzımı açmaktan nefret ediyorum. Sabah uyanmak fazlasıyla sıkıcı bir hal aldı.

Yaklaşık 3 hafta önce okul değiştirme kararı aldım. Sorunum ise yeni okulumda değil, yeni okulum muhteşem. İstanbul Atatürk fen lisesine geçtim ancak bir türlü huzuru bulamadım. Kime güvensem boşa çıkarıyor. Yalanlara maruz kalıyorum, kandırılıyorum. Artık her işin sonuna kötü bakmaya başladım, yavaştan içime kapandığımı hissedebiliyorum. Bugün tek başıma biraz gezmeye çıktım, yemek yedim. Bir yandan yalnız kalmaya alışık olmadığım için diğer yandan benim dışımda tek başına olan olmadığı için epey ezik ve tuhaf hissettim. Ancak eve geldiğimde fark ettim ki aslında gayet mutlu etmişti geçirdiğim bugün beni.

Biraz oturup düşündüm. Yalnız başıma devam etmeli miyim yoksa kendime yeni bir çevre oluşturmalı mıyım diye. Normalde asla böyle bir kaygım olmaz geldiğim ilk günler de tanışmak için epey hevesliydim ve birçok insanla da tanıştım. Şimdi ise çağırılmadığım sürece yanlarına gitmek istemiyorum. Kovulacakmışım gibi hissediyorum. Beni aralarına almak istemeyecekler miş gibi hissediyorum.

Art arda çok fazla hayal kırıklığına uğradım. Bahsettiğim gibi sabahları uyanmak sıkıcı bir hale geldi. Keşke uyanmasam diyorum bazen. Ancak "uyanmak mı, uyanmamak mı?" diye sorunca kendime ikisini de yapayım diyorum. Uyanmamak zor geliyor, uyanmak daha zor. Bu buhranlı olma durumundan beni ne kurtarır?

Genişletmek için tıkla...

Benim de aynı böyle derdim var ama artık hiçbir şey olmuyormuş gibi davranıyorum bence sizde böyle umursamamayı deneyin ve eğer yanlış bilgi verdiysem özürdilerim bu arada benim de arkadaş ortamım falan kötü.

LAPSEKİLLİ BIG SMOKE dedi:

Merhaba,
Çevrende birilerin illaki olmalı ancak onlara çok güvenme, her şeyini anlatma. Zaman içerisinde gereken güveni sağlarsa anlatırsın.

Genişletmek için tıkla...

Haklısınız hocam.

Selamünaleyküm kardeşim öncelikle kimsem kalmadı çok saçma bir cümle ailen var Allah'ın var yani yalnız değilsin. Çok fazla arkadaş insana dert getirir hayatında bir tane olsa yeter ayrıca ben durduk yere seni kovacaklarını zannetmem adamlığa sığmaz ha eğer kovarlar ise hiç konuşma daha iyi olmaz olsun öyle arkadaş nalet olsun.

Çevrende illa birilerinin olması yada arkadaşının olması mecbur değil. Sırf arkadaş ve çevre edinmek için beş para etmez insanlarla konuşma. Olacağı varsa bi zaman sonra düzgün arkadaşın olabilir. Yine de ailen dışındakilere fazla güvenme, sırlarını verme.

XEfe.Bey dedi:

Selamünaleyküm kardeşim öncelikle kimsem kalmadı çok saçma bir cümle ailen var Allah'ın var yani yalnız değilsin. Çok fazla arkadaş insana dert getirir hayatında bir tane olsa yeter ayrıca ben durduk yere seni kovacaklarını zannetmem adamlığa sığmaz ha eğer kovarlar ise hiç konuşma daha iyi olmaz olsun öyle arkadaş nalet olsun.

Genişletmek için tıkla...

Aleyküm Selam. Ailemle yaşamıyorum ancak "Kimsem Kalmadı" gerçekten saçma haklısınız. Çok düşünmedim yazarken. Kovacaklarından değil yapacağım her atılımda ya sonu kötü biterse gibi bir şüphe doğuyor. Gün kötü bitecek diye sabahına uyanasım gelmiyor. Hiçbir şeye hevesim kalmadı resmen. Yarın öbür gün en alasından mühendis de olurum çöpçü de. Maddiyat için bu denli kendimi kastığıma değecek mi... tabii ki değecek. Ancak çalışacak hevesi bulamıyorum bir türlü kendimde. Arkadaş çevremi epey kısıtladım. Kendimi keşfetme çabasındayım. Ne severim, neyden hoşlanırım vs. Öncesinde hep sevdiklerimi mutlu etmeye odaklanırdım. Onlar mutlu olunca benim elde ettiğim harbi mutluluk gibi gelirdi. Fark ettim ki ben aslında onları mutlu edemiyormuşum. Benim en yakın gördüğüm beni en yakın görmüyormuş. Her şeyin merkezinde sanırdım kendimi sonra o kadar çarpıcı şeyler gördüm ki, gerçekten derinden yıkıldım. Ortaokul hayatım zaten berbattı. Hem ailemin yanından gideyim hem şu berbat arkadaş ortamından kurtulayım diye günümün tamamını ders çalışarak geçirdim. Daha berbat bir arkadaş ortamına maruz kaldım. Onu da düzelttim, şimdi düzgün insanlarla muhatabım ancak ona da hevesim kalmadı. Mutlu olmak beni mutlu etmiyormuşçasına bir his var içimde. Derdime ne derman olur emin değilim. Kendimi keşfetmeye çalışıyorum ancak bunun için de en yanlış zamanı seçtim sanırım. Haftaya sınavlarım var, geldiğim okulda yurtlu öğrenciydim ve yönetimde yoğun bir disiplinsizlik söz konusuydu. Kaçacak delik buldum mu, kaçacak bir kişiliğim var maalesef ki. Öyle de oldu. Kaçtım, derslerimi astım bazen geceleri dahi girmediğim oldu yurda. Derslerimden çok geri kaldım. Toparlamam gerekiyor ama toparlayasım da yok. Ne yapacağımdan emin değilim inanın ki. Yalnızca kitap okurken bazen dalıp gidiyorum o kitabın içinde hissetmek çok mutlu ediyor.