Saatlerce arkadaşını kurtarmaya çalışıyorsun, başarıyorsun ancak ikisi de kamyonla senden uzaklaşıyor ve siyah bir ekranla oyundan ana menüye gönderiliyorsun. O anda benimsediğin uğruna dakikalarca hesap kitap yaptığın karakterler yok, bir anda bir yalnızlık ve aniden midene hücum eden mutsuz edici his, neredeyse tam 10 dakika geçti hala bu rahatsız edici hislerden kurtulamıyorsun her saniye oyunun devamını veya verdiğin kararları düşünüyorsun yaklaşık 5 - 6 dakika sonra oyunun devamını araştırıyorsun ya da benim yaptığım gibi Google'a "Life is Strange'nin etkisinden çıkamıyorum" yazıyorsun ve yaşadıklarının üzerinden 1 ila 2 gün geçiyor yavaş yavaş unutmaya hayata tekrar kapılmaya başlıyorsun, ancak ne zaman birisi bu oyunun ismini söylese kalbin cız ediyor, bazı anlar aklına geliyor, ve ardından yine unutuyorsun. İşte "ıts not just a fucking Game" ne demek olduğunu anlıyorsun (dostlar biraz abartıyor gibi gözükebilirim ancak bu oyun hakkında konuşup nutella kaşıklayan, birbirlerine chloe ve Max diye seslenen kızları tanıyorum)
