Öncelikle hemen kısaca kendimden bahsedeyim. Yaklaşık 5-6 yıldır boksla uğraşıyorum, son 2 yıldır da profesyonel olarak dövüşüyorum. Hani “delikanlı gibi” herkesin bileğinin gücüne güvendiği yumruk yumruğa bir kavgadan korkmak için hiçbir sebebim yok, sokakta karşılaşacağım herhangi bir insanı %99 ihtimalle tek yumrukta yere sererim, ha %1 ihtimalle dayak yesem de hiç umurumda olmaz çünkü zaten yıllardır her antrenmanda yiyorum, en fazla 1-2 yerim şişer/kırılır hayatıma devam ederim.
Ama sıkıntı şu ki insanların bu şekilde kavga edeceğine dair inancım sıfır. Ne zaman trafikte vs biriyle sürtüşsem, “ulan şimdi bunu döverim ama bunda kesin silah, bıçak vs bir şey vardır, hayatımı riske atmayayım” deyip alttan alarak önüme bakıyorum. Bunda yaklaşık 3 yıl önce kardeş spor salonumuzdaki, çok yakından tanıdığım baş antrenörün bıçaklanarak ölmesinin de payı epey büyük, hatta haberlere falan da çıktı YouTube'da falan videoları mevcut hala. Hocam tabiri caize tank gibi biriydi, o bıçaklayan adam gibi 10 tanesini aynı anda indirirdi ama salonun girişinde otururken aniden biri elinde bıçakla koşarak üstüne çullanıp göğsünden bıçakladı ve vefat etti.
Hemen şu son 1 ayda yaşadığım 2 olaydan bahsedeyim örneğin: İlkinde kırmızı ışıkta bekliyorum sola döneceğim, o yolda sola dönmek istiyorsan herkes gibi sol şerite geçip bekleyeceksin ve haliyle sol şeritte de uzun bir kuyruk var, ama o sırada kendini akıllı sanan bir zırto sağ şeritten gelip aniden önüme geçmeye çalıştı ben de yol vermedim baktım şeritin yarısına girdi ezecek artık kornaya bastım durdu, işte camdan bir iki bağırmaya el kol yapmaya başladı ulan neyse dedim yoluma devam ettim, baktım ki arkadan tamponuma yapışmış beni takip ediyor ileride kırmızı ışıkta durdum hemen önüme geçip arabadan inip yanıma geldi, işte hayırdır seni bozarım vs bir şeyler dedi oradan her ne kadar kalbim ulan in şunun ağzını burnunu kır, hem suçlu hem güçlü gelmiş dayak istiyor dese de gene mantığım yukarıdaki sebeplerden dolayı izin vermedi ve tamam sen haklısın birader deyip yoluma devam ettim.
Diğer bir olayda ise bugün iş yerimin yakınında çalışan biriyle tartışma yaşadım, çok detaya girmiyorum, en son eleman benim mekandan ayrılırken işte biraz içinden olacak şekilde dönüp gel arkaya istiyorsan …oğlu vs diye küfür etti ben de sessiz dediği için sanki duymamış gibi yapıp görmezden geldim.
Şimdi her iki olayda iki tipin de ortak noktası kaybedecek bir şeyleri olmamaları, hani ne maddi ne manevi iyi bir hayatları olmadığı, bir yaşama amaçlarının bulunmadığını bir bakışla anlayabiliyorsunuz zaten zor bir şey değil, hani adamın bir yaşama nedeni olmadığı için dayak yemeyi gururuna sindiremeyip beni bıçaklayarak öldürse gider birkaç yıl hapis yatar bir şey kaybetmez normal hayatı da çok farksız değil çünkü ondan. Benim ise genel olarak çok şükür güzel, mutlu bir hayatım ve kaybedecek birçok şeyim var. Hani bu iki elemanı da tek parmağımla yok edeceğimi bilsem de, işte “ulan ben bunu döverim ama sonra eline bıçak, silah alır gelir, ne gerek var böyle güzel bir hayatı riske atmaya” tarzı paranoyak düşüncelerden bir türlü kurtulamadığım için bir şey yapamadım ve bu adamlara hak etmedikleri bir sevinç vermiş oldum.
Bu noktada artık kendi içimde bir kararsızlık yaşıyorum, nereye kadar bu şekilde alttan alıp riske girmeden devam edebilirim, ömür boyu bu tarz tiplere boyun mu eğeceğim, artık bir nokta da ne olacaksa olsun deyip bu seçenekleri çok düşünmeden işi oluruna mı bırakmalıyım düşünceleri beni şu an yiyip bitiriyor, doğru mu yapıyorum yoksa aklımda gereksizce paranoyak senaryolar kuruyor ve hata mı yapıyorum bir türlü karar veremiyorum ve dışarıdan birilerinin fikirlerine ihtiyaç duyuyor ve yorumlarınızı gözlüyorum.
Ama sıkıntı şu ki insanların bu şekilde kavga edeceğine dair inancım sıfır. Ne zaman trafikte vs biriyle sürtüşsem, “ulan şimdi bunu döverim ama bunda kesin silah, bıçak vs bir şey vardır, hayatımı riske atmayayım” deyip alttan alarak önüme bakıyorum. Bunda yaklaşık 3 yıl önce kardeş spor salonumuzdaki, çok yakından tanıdığım baş antrenörün bıçaklanarak ölmesinin de payı epey büyük, hatta haberlere falan da çıktı YouTube'da falan videoları mevcut hala. Hocam tabiri caize tank gibi biriydi, o bıçaklayan adam gibi 10 tanesini aynı anda indirirdi ama salonun girişinde otururken aniden biri elinde bıçakla koşarak üstüne çullanıp göğsünden bıçakladı ve vefat etti.
Hemen şu son 1 ayda yaşadığım 2 olaydan bahsedeyim örneğin: İlkinde kırmızı ışıkta bekliyorum sola döneceğim, o yolda sola dönmek istiyorsan herkes gibi sol şerite geçip bekleyeceksin ve haliyle sol şeritte de uzun bir kuyruk var, ama o sırada kendini akıllı sanan bir zırto sağ şeritten gelip aniden önüme geçmeye çalıştı ben de yol vermedim baktım şeritin yarısına girdi ezecek artık kornaya bastım durdu, işte camdan bir iki bağırmaya el kol yapmaya başladı ulan neyse dedim yoluma devam ettim, baktım ki arkadan tamponuma yapışmış beni takip ediyor ileride kırmızı ışıkta durdum hemen önüme geçip arabadan inip yanıma geldi, işte hayırdır seni bozarım vs bir şeyler dedi oradan her ne kadar kalbim ulan in şunun ağzını burnunu kır, hem suçlu hem güçlü gelmiş dayak istiyor dese de gene mantığım yukarıdaki sebeplerden dolayı izin vermedi ve tamam sen haklısın birader deyip yoluma devam ettim.
Diğer bir olayda ise bugün iş yerimin yakınında çalışan biriyle tartışma yaşadım, çok detaya girmiyorum, en son eleman benim mekandan ayrılırken işte biraz içinden olacak şekilde dönüp gel arkaya istiyorsan …oğlu vs diye küfür etti ben de sessiz dediği için sanki duymamış gibi yapıp görmezden geldim.
Şimdi her iki olayda iki tipin de ortak noktası kaybedecek bir şeyleri olmamaları, hani ne maddi ne manevi iyi bir hayatları olmadığı, bir yaşama amaçlarının bulunmadığını bir bakışla anlayabiliyorsunuz zaten zor bir şey değil, hani adamın bir yaşama nedeni olmadığı için dayak yemeyi gururuna sindiremeyip beni bıçaklayarak öldürse gider birkaç yıl hapis yatar bir şey kaybetmez normal hayatı da çok farksız değil çünkü ondan. Benim ise genel olarak çok şükür güzel, mutlu bir hayatım ve kaybedecek birçok şeyim var. Hani bu iki elemanı da tek parmağımla yok edeceğimi bilsem de, işte “ulan ben bunu döverim ama sonra eline bıçak, silah alır gelir, ne gerek var böyle güzel bir hayatı riske atmaya” tarzı paranoyak düşüncelerden bir türlü kurtulamadığım için bir şey yapamadım ve bu adamlara hak etmedikleri bir sevinç vermiş oldum.
Bu noktada artık kendi içimde bir kararsızlık yaşıyorum, nereye kadar bu şekilde alttan alıp riske girmeden devam edebilirim, ömür boyu bu tarz tiplere boyun mu eğeceğim, artık bir nokta da ne olacaksa olsun deyip bu seçenekleri çok düşünmeden işi oluruna mı bırakmalıyım düşünceleri beni şu an yiyip bitiriyor, doğru mu yapıyorum yoksa aklımda gereksizce paranoyak senaryolar kuruyor ve hata mı yapıyorum bir türlü karar veremiyorum ve dışarıdan birilerinin fikirlerine ihtiyaç duyuyor ve yorumlarınızı gözlüyorum.
Son düzenleyen: Moderatör:
