Kim ne derse desin tek çaresi: zaman.
Unutmak. Zor ama unutmalısın, hayat devam ediyor sonuçta.
Ayrıca şunu bil ki özel olarak bir durumdan yakınıp sürekli buna ilişkin derman aramak yakındığın durumu beyninde güncel tutmanı sağlar. Senden çok daha kötüsünü yaşayan çok insan oldu, yaşadıkların olağan, bunun normal olduğunu kabullen ve zamana bırak. Duygularını bastırma özlediğinde özleminden kaçma.
Bir yıldan biraz daha fazla zaman geçti. Ondan sonra hayatıma kim girerse girsin bir türlü bir şeyler hissedemedim. Sanki içimden bir şeyler onda kalmış gibi daima eksik hissettim.
Sevgilisi olmasa elimden gelen her şeyi yapardım.Eğer unutamıyorsan peşinden koşmaktan başka bir şans yok gibi en azından "Uğraştım ama alamadım" demeni sağlar
Kesinlikle özlem kötü bir şey değil buna katılıyorum. Tıpkı siyahın kendisini en güzel beyazda belli etmesi gibi zıt kavramlar birbirlerini çekici hale getirirler. Bu yüzden özlem olmadan aşkı, üzüntü olmadan da mutluluğun değerini bilemeyiz. Ama ben uzun süredir hiç bir şey hissetmiyorum. Mutlu olamıyorum. Üzgün de olamıyorum. Yediğim yemeklerden tat almıyorum, dinlediğim müziklerden zevk almıyorum. Sanki ayrıldığımız an ilişkimizle beraber hislerim de öldü.
Nasıl yüzleşeceğim peki?
