Herkese merhaba, yine aklıma takıldı bu konu. Aslında bu yaşa bakmaz, yaşantıya bakar benim bakış açım. Bu zamana kadar 2 tane sevgilim oldu ve kısa sürdü. Beni aldattılar galiba. Benim hatamdı. Çok sevmiştim, çok değer vermiştim, çok önemsemiştim ve bu 2'sinden sonra bir yıkılmanın eşiğine geldim. Acaba beni seven yok mu? Telefonum var, arayanım yok. Instagram'im var, yazan yok. Bu gibi şeyler. Acaba ben de karaktersiz olsam sevilirim, bir kızın/kadının arkasından gidemiyorum edepten ötürü, yoldan geçen bır kızın/kadının göz teması kurmuyorum ama ben neden mutsuzum? İsyan etmek istemiyorum. 5 vakit namazlıyım, her zaman şükrederim halime ama sevgi tarafından çok ezildim. Kendime sürekli bakım yaparım. 2 günde bir yüzünü yıkayan arkadaşlarımın (sözde) 3-4 kızı aynı anda idare ediyorlar ve yemin ederim odun tarzı sevgisiz büyümek bana çok zor geliyor. Sadece isteğim sevmek, sevilmek. Masum bir sarılma, masum bir öpücük. Çok uçuk şeyler değil.