Sevgiye muhtaç biri miyim?

Ahmet40218

Centipat
Katılım
12 Temmuz 2022
Mesajlar
158
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
16 yaşındayım
Kendim hiç bu duyguyu yaşamadım ailem beni sever gerçekten sever ama belli etmez gerek de yok zaten ancak bir kız bana bakması bile beni deli gibi etkiliyor ve O kıza direkt takıntılı olmaya başlıyorum. Kız ile evlilik hayalleri kurup sanki beraber yıllardır yaşıyormuşçasına Yatakta yatarken yastığa sarılıyorum yastığı öpüp kokluyorum öyle yapmak beni mutlu ediyor sonrasındada nedense hep ağlıyorum. Sosyal ortamım kimse yok. Ailem var sadece arkadaşım olarak. Ailem ile konuşmayada utanıyorum yani küçüklüğümden beridir aileme hiçbirşeyimi anlatmadım. Daha ailem bile kendi öz karakterimi ve düşüncelerimi bilmiyordur. Ailem şu ana kadar bana ne dediyse hepsine tamam dedim anneme babama bir kere bile ciddi bir şekilde bağırıp tartışmadım. Şimdide her şeyimi bıraktım para kazanıp hayatımı onlara adamak istiyorum onlar beni büyüttü hayatını verdi bende onlar için hayatımı feda etmek istiyorum işin kötü yanı ise bunu yıllardır yapıyorum yani şu anki düşüncem değil. Ancak ben evlenebilir miyim bilemiyorum evlenmekten korkuyorum. Ya da bir sevgili daha doğrusu ciddi bir ilişki istiyorum istediğim kızda benim de gibi sessiz kibar narin bir kız olmalı. Yani dışarı hep görüyorum herkes çok sosyal ve uyanık konuşkan kızlar genel olarak onlar var. Beni de konuşkan insanlar direkt itici geliyor. Kendi karakterimede beğendiremiyorum nasıl yapıp edeceğim bilemiyorum
 
Son düzenleyen: Moderatör:
16 yaşındayım.
Kendim hiç bu duyguyu yaşamadım ailem beni sever gerçekten sever ama belli etmez gerek de yok zaten ancak bir kız bana bakması bile beni deli gibi etkiliyor ve o kıza direkt takıntılı olmaya başlıyorum. Kız ile evlilik hayalleri kurup sanki beraber yıllardır yaşıyormuşçasına yatakta yatarken yastığa sarılıyorum yastığı öpüp kokluyorum öyle yapmak beni mutlu ediyor sonrasındada nedense hep ağlıyorum. Sosyal ortamım kimse yok. Ailem var sadece arkadaşım olarak. Ailem ile konuşmayada utanıyorum yani küçüklüğümden beridir aileme hiçbirşeyimi anlatmadım. Daha ailem bile kendi öz karakterimi ve düşüncelerimi bilmiyordur. Ailem şu ana kadar bana ne dediyse hepsine tamam dedim anneme babama bir kere bile ciddi bir şekilde bağırıp tartışmadım. Şimdide her şeyimi bıraktım para kazanıp hayatımı onlara adamak istiyorum onlar beni büyüttü hayatını verdi bende onlar için hayatımı feda etmek istiyorum işin kötü yanı ise bunu yıllardır yapıyorum yani şu anki düşüncem değil. Ancak ben evlenebilir miyim bilemiyorum evlenmekten korkuyorum. Ya da bir sevgili daha doğrusu ciddi bir ilişki istiyorum istediğim kızda benim de gibi sessiz kibar narin bir kız olmalı. Yani dışarı hep görüyorum herkes çok sosyal ve uyanık konuşkan kızlar genel olarak onlar var. Beni de konuşkan insanlar direkt itici geliyor. Kendi karakterimede beğendiremiyorum nasıl yapıp edeceğim bilemiyorum.

İstersen bir psigoloğa anlat bunları buradakilere değil dostum hem derdini anlatırsın rahatlarsın.
 
İllaki seveceğin tarzda insanlar var herkes dediğin gibi değil mesela ben öyle biri değilim sessiz gerekmedikçe konuşmayan biriyim benim gibi insanlar da var arayıp bulman gerekiyor sadece.
 
Psikoloğa git, kimseye sorunlarını anlatmak zorunda değilsin. Bu sorunlar senin karakterin, hayatın veya zihnin ile alakalı ise senin başa çıkman, ilgilenmen ve üstesinden gelmen lazım. Bir başkasının veya birkaç ilacın değil. Kendini keşfet, özgüvenini yükselt. Ailene de iyi gelmek istiyorsan kendini bulmaya odaklan, dik dur. İnsanlara iyi gelmek veya insanların sana iyi gelmesi gerekmiyor, büyük bir resimdeki küçük piyonsun/piyonlar sadece. Başkalarına takılma, herkes gelip geçici iken kendini başkaları ile yönlendirme.
 
18 yaşındayım 1 2 sene önce aynı şeylerin benzerini yaşadım sonradan alışıyosun sosyalleşmeye çalış insanlara selam vermekten korkma yalnız olmak daha mutlu ediyor o zaman en azından ben öyle oldum aileme karşı bir şeyleri hala söyleyemesemde karşı cinsle sosyalleşebilecek kadar olgunlaştım.
 
16 yaşındayım
Kendim hiç bu duyguyu yaşamadım ailem beni sever gerçekten sever ama belli etmez gerek de yok zaten ancak bir kız bana bakması bile beni deli gibi etkiliyor ve O kıza direkt takıntılı olmaya başlıyorum. Kız ile evlilik hayalleri kurup sanki beraber yıllardır yaşıyormuşçasına Yatakta yatarken yastığa sarılıyorum yastığı öpüp kokluyorum öyle yapmak beni mutlu ediyor sonrasındada nedense hep ağlıyorum. Sosyal ortamım kimse yok. Ailem var sadece arkadaşım olarak. Ailem ile konuşmayada utanıyorum yani küçüklüğümden beridir aileme hiçbirşeyimi anlatmadım. Daha ailem bile kendi öz karakterimi ve düşüncelerimi bilmiyordur. Ailem şu ana kadar bana ne dediyse hepsine tamam dedim anneme babama bir kere bile ciddi bir şekilde bağırıp tartışmadım. Şimdide her şeyimi bıraktım para kazanıp hayatımı onlara adamak istiyorum onlar beni büyüttü hayatını verdi bende onlar için hayatımı feda etmek istiyorum işin kötü yanı ise bunu yıllardır yapıyorum yani şu anki düşüncem değil. Ancak ben evlenebilir miyim bilemiyorum evlenmekten korkuyorum. Ya da bir sevgili daha doğrusu ciddi bir ilişki istiyorum istediğim kızda benim de gibi sessiz kibar narin bir kız olmalı. Yani dışarı hep görüyorum herkes çok sosyal ve uyanık konuşkan kızlar genel olarak onlar var. Beni de konuşkan insanlar direkt itici geliyor. Kendi karakterimede beğendiremiyorum nasıl yapıp edeceğim bilemiyorum
Bende seninle aynı durumdayım maalesef :(

Bir de bazı şeyler psikolog ile hallolacak şeyler değil.
 
Bende seninle aynı durumdayım maalesef :(

Bir de bazı şeyler psikolog ile hallolacak şeyler değil maalesef.

Kanka dışarı çıkın birilerine selam vermekten korkmayın gidin sosyalleşin gençsiniz genciz bu kadar korkmanıza gerek yok altı üstü hayır diycekler olacak bitecek ileride travma olarak içinizde kalacak 18 yaşındayım 1 2 sene önce yaşadım aynı durumları şimdi istediğim herkesle konuşuyorum korkmayın insanlardan selam verdin diye bıçak dayamazlar boynuna.
 
Benzer düşüncelere lise yıllarımda ben de sahiptim ancak yıllar içerisinde bu düşüncelerin değişiyor. Olay tamamen özgüvenle alakalı bir durum. Üniversiteye başladığımda zincirlerimi kıracağım konusunda kendime söz vermiştim ve sonucunda sosyal bir insan oldum ve yıllardır süren mutlu bir ilişkim var.
Merak etmeyin sosyal olmak insana zarar vermez aksine sizin gibi olan birçok insan olduğunu, benzer dertlere sahip olduğunuzu ve birbirinize destek olabileceğinizi göreceksiniz. Psikolojik destek bu noktada sizin için yardımcı olabilir ancak yaşınız daha çok küçük ve dünyaya bu kadar karamsar bakmayın. Saygı duyduğunuz büyük insanlar bile bir zamanlar çocuktu. Hatta büyüdükleri ve önemli insanlar oldukları halde çocukça davranabiliyorlar.
 
Reis böyle baskın bir kişiliğe geçmen gerekiyor biraz da narsistlik aldın mı senden iyisi yok bir de ne yaptıysan böyle ardında duracaksın kendine güveneceksin ailenle kavga etmek zaten başarı değil ama hayatını adamana da gerek yok. Önce kendini sonra çevrendeki insanları sevip saygı da duymalısın bunların üstüne.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı