Öncelikle iyi forumlar.
Uzun zamandır kendimi bir boşluğa bırakıp düşünüyorum çok uzun zaman oldu 1-2 yıl civarı. Hayatımda en mutlu olduğum anda ve ilk defa sevildiğimi hissettiğim zamanımda o eski sevgilimin bana selam naber yazmasıyla başladı mutsuzluğum, aslında ilk zamanlar mutluydum çünkü arkadaşlarımla hala iyiydi aram ve kızla da çok güzel konuşuyordum. Her şey güzelce seyrinde gidiyordu, bir de benim tel tedavisi artık yüzüme etki etmiş yüzüm oturmuş ve ego gibi olmasın ama bir yakışıklı karizma görünüşüm olduğunu duyuyordum ve hissediyordum. Kızla iyice mesajlaştım, okul hayatım efsane gidiyordu, arkadaşlarımla gezmelere falan ilk defa 11.sınıfta başlayabilmiştim artık yani ergenliğimi çok mutlu mesut geçiriyordum. Ben artık kıza açılmak istiyordum ve stres zamanı başlamıştı yüzümde ilk olarak yanak tarafımda küçük çaplı 3 veya 4 tane kızarıklıkla başladı ama tabii ben bunları stres yapmadım hala kızla konuşuyordum öyle iyi ilerliyordu yani. Sonrasında artık kızla bayağı içli dışlı yazışınca açılmaya korktuğum zaman dilimi başlamıştı artık stresler hayatımın zor dönemleri başlıyordu ve artık gitgide stresim artıyordu. Mayıs ayında artık bu sivilceler dışa vurmuş yanak tarafında hafif sivilceler dönüştü ve ben hala kıza yazamadım böyle devam etti. Aylar temmuz Ağustos derken artık sivilceler bayağı bir artmış leke gibi duruyor ve benim kıza yazma stresim artmış ve artık kendimi kötü ve tipsiz bulduğum için hiç yazamadım en sonunda Kurban Bayramı'na yakın bir zamanda yazdım ve hayıra yakın bir cevap aldım ama ben ölmüştüm ya, hayatın zorluğu, sivilcelerin çoğalması ve ciddi anlamda artık kötü bir hal alması. Son olarak da benim kızı artık aklımdan hiç çıkaramamam öyle gitti olaylar. Şu an kızı unuttum ama artık insan içine çıkamıyorum saçma gelecek ama artık camiye bile gitmiyorum çünkü utanıyorum insan görmekten, dışarıya çıkıyorum arkadaşlarımla konuşurken gülüyoruz mesela mutlu sanıyorlar ama ben içimden ya yüzümü nasıl gizlerim kötü görünüyorum bunlarda farkındadır diye şeyler geçiriyorum. Uzun lafın kısası artık ölü gibi hissediyorum gerçekten mutlu olamıyorum ama mutlu sanıyorlar. Bilgisayar oynuyorum ailem zannediyor ki bu çocuk ders çalışmıyor hep bilgisayar bağımlısı ama onlara diyemiyorum onlar anlamışlardır artık diyorum ama onlarda ergenliktir gelir geçer diyor. Ciddi anlamda bu sivilceler çıktığından beri de kendimi sivilce ya kötü bir şey ya dışardakiler beni kötü biri olarak görüyordur diye tavırlarımda ciddi oranda değişti hem de bayağı değişti. Arkadaşlarımdan biri diyor sivilce çıkacak gibi ben de ne yapmam lazım falan diyor hani benim yüzüm kötü ya bayağı hani dalga geçer gibi söylüyor sanki ben cildiyeyim. Cildiyeye gitmeyecektim ama artık nefes alamaz oldum nefes, gideceğim ama sorun şurada ablamın düğünü 4 ay sonra ve 4 ay içinde bunun tamam hepsinin geçmesi gerekmiyor ama hani yüzünde bir normale dönmesi ve kendimin ön plana çıkması lazım öyle yani kendimi kötü ve huzursuz hissediyorum. Bir de insanlar yanımdan geçerken genellikle kafamı kaşıyorum ya da kaşımı ya da saçımı önüme atmaya yüzümü ovalamaya falan çalışıyorum. He bu arada şaka gibi olacak ama geceleri artık düşünmekten 180 sayfalık bir mot defterim oldu yazdıkça yazdım. Kendimi arada mutlu etmeye çalışıyorum. Taraf tutar gibi olmasın ama Galatasaray'lıyım. Maçlarına gidiyorum mutlu oluyorum ama o da maç bittikten sonra artık diğer gün yine kafama bir şeyler takılıyor. Aranızda belki böyle olan olmuştur. Üniversite sınavım var bu yüzle insanların karşısına çıkmamak için yazdan beri çalıştığım 4 aylık emeğimi okul başında bozdum ve çalışmadım. Çok mutsuzum buada forumda arada konular açıyorum kulaklıktır, PC'dir falan ama o da işte kafa dağıtmak için sizleri seviyorum. Böyle benim hikayem 2 seneye yakındır. Kendimi kaybetmiş gibiyim. Sizce bende bir gün artık insanlara kaçmadan empati kurabilir ve yüzümü saklamadan artık konuşabilir miyim? Sizleri seviyorum.
