Sözleşmeli er olunsa ön safhalara gidilebilir mi?

610052 dedi:

Kardeşim yaşın daha genç, seni çok iyi anladığımı bilmeni istiyorum öncelikle. Yani bu tür düşüncelere bir tek sen sahip olmadın bir tek, herkes en az bir kere bu tür şeyler düşünmüştür. Kimisi aman deyip yoluna devam etti kimisi hala düşünüyor, bir düşünceye çok takılı kalmaman lazım yoksa hayatına yön verir. Bunun ismi obsesif düşüncedir ve bu bir hastalıktır, hangi doktora gittin bilmiyorum ama herşeyi tam anlatmadığına eminim çünkü anlatmış olsan sana anti depresan tedavisi verirdi.

Senin şuan yapman gereken tek şey hayatına bir anlam katmak, öyle askerde öldüm herşey bitti ile olmuyor bu iş. Madem kendine değer vermiyorsun o zaman başka insanlara faydan dokunsun, git çalış et durumu olmayana, yardıma ihtiyacı olana yardım et. Şuan şöyle bir dur bir nefes al, aynanın karşısına geçip kendine şöyle i uzunca ve güzelce bak 30 dakika boyunca başka birşey ile ilgilenmeden. Kendine şu soruyu sor; 16 yaşındayım ve hayatım şuan böyle, peki önümüzde ki 4 yıl içerisinde de böyle olmasını istiyor muyum? Yada geri kalan ömrümde?

Yakınımda senin gibi biri daha vardı böyle intihara meyilli, ırakta ve suriyede görev yaptı sonra bir kızla tanıştı ve askerliği bırakıp açıktan üniversite bitirdi ve kendine dükkan açıp kızla nişanlandı. Demem o ki sen şuan mantıklı düşünmüyorsun, senin şuan tedaviye ihtiyacın var. Ben sana tedaviye ihtiyacın var dediğimde sen delisin veya kafan gidik demiyorum ama ruh halin hiç iyi değil ve bunun sebebi yaşadığın tramva ve depresyon. İnsan beyni bu tür şeylere uzun süre maruz kaldığı zaman beyinde ki kimyasallar bozuluyor, beyin yeteri kadar mutluluk hormonu üretmiyor ve hatta stres hormonu tavan seviyeye ulaşıyor. Bu bilgileri öyle sallamıyorum haberin olsun, dediğim gibi hepimiz en az bir defa orada olduk. Kısacası sen şuan kendinde değilsin aslan, yaşın daha çok genç ve geç olmadan doktor önerisi ile 2 yıl ilaç tedavisi olup hayatına devam etmen lazım.

Ailen senin hayatında sonuna kadar olmayacak ve buna ablaların dahil, senin kendi aileni kurman lazım bu sayede istediğin şeye sahip olabilirsin.

Genişletmek için tıkla...

pharople dedi:

Kullandığımı söylemek istememiştim ama 8 ay boyunca 4-5 tane ilaç kullanmıştım, daha sonrasında kendim bıraktım. Bu konu ile ilgili de zaten notlarım kısmında bir şey yazmıştım:
“Verilen ilaçların da bir işe yarayacağını asla düşünmedim. insanın beynini bir ilaç nasıl susturabilir? susturamaz. evet bir süre iyi hissettirebilir ama düşünceleri öylece atamaz, insan zaten ilaçları almadan önce intihar düşüncelerine kapıldıysa özü bu’dur ilaçla veya ilaçsız bu düşünceleri kendisiyle beraber taşır, ve insan eğer özünü hatırlıyorsa hâlâ intihar etme gibi bir ihtimali vardır.”

Genişletmek için tıkla...

610052 dedi:

O öyle değil işte, o verilen ilaçlar minimum 2 sene kullanılıyor. Anne karnından o düşünceler ile çıkmadın sonuçta, zamanla istemeden beynine yerleşti. Temiz bir a4 sayfasına karalama yapmışlar bildiğin, ilaç yardımı ile sayfayı geri temizlemen lazım. O ilaçları düzenli kullandıktan sonra ve zamanı gelip bıraktığında kendine diyeceksin ki ben bunları mı kafaya taktım? Biraz relax ol adamım. Az dişini sık ve sabret, hayatında bir amaç bul ve inan ki bunlar geçecek, imkansız olsa yazmam zaten. Bu sadece ilaç ile olacak birşey değil ama bilgin olsun, kendine bir uğraş bulman lazım, her gün enerjini harcayıp düşünemeyecek duruma gelmen lazım, kendini sevmen lazım. Az büyük düşün, küçük küçük icraatler ile başla.

Bu düşünceler aklından çıkacak demiyorum bu arada ama onlara karşı vurdum duymaz olacaksın, ileride fark edeceksin ki kötü düşüncelerin aklına gelmelerinin hiçbir anlamı yok.

Genişletmek için tıkla...

pharople dedi:

Merhaba, şu anda 16 yaşındayım. Lise 2. sınıf öğrencisi olmam gerekirken bir sene sınıfta kaldığım için şu anda Lise 1’i tekrar etmekteyim. İlk önce konunun sözleşmeli askerliğe veya direkt askerlikle ilgili olduğunu söyleyeyim. Küçüklüğümden beri (7-8) sürekli TV’de şehit haberleri görünce duygulanan bir insanım, şahsen küçüklüğümü de yaşayamamış bir insanım. 4 Yaşıma kadar babamı hiç görmedim, yurtdışında çalışıyordu ama o sırada aldatıyormuş… Ailemle vesaire hiç parka çıkmadım ve ablalarımla aynı kaderi paylaştım. 2 Tane ablam var, bir tanesi polis bir diğeri ise doktor. 12-13 yaşımdan beri türlü türlü aklınıza gelebilecek her rezil işe girdim ve çalıştım alın teriyle kendi paramı kazandım aileme destek çıktım ve kendi isteklerimi yerine getirdim. Ama artık dayanamıyorum, sadece ablalarımı kendime yakın görüyorum ve annemle babam artık bana bir yakınımmış gibi bile gelmiyor. Aynı evde yaşıyoruz fakat yüzlerine bakmıyorum, son 2 yıldır yakınlaşmaya çalışıyorlar ama izin vermiyorum çünkü geç kalınmış sevgi hiçbir şeyi telafi edemiyor ne yazıkki. Ablalarım da benden bayağı büyük olduklarından artık bana zaman ayıramıyor ve kopuyormuşuz gibi. Neslimizdeki yaşıtlarıma vesaire baktığımda ise neredeyse hiçbirinde gerçek hayata dair bir bakış açısı göremiyorum, o yüzden sayılı ve bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar arkadaşım var. Bu genç yaşımda her şeyden bıktım ve fazlasıyla yoruldum, dediğim gibi küçüklüğümden beri aklımda tek gerçek meslek vardı o da askerlik. Aklımdan gerçekten de hiçbir zaman çıkmıyordu hatta işe giderken ve o yorgunlukla gecenin 2’si ara sokaklarda yürüyerek işten eve dönerken kulaklığımda çalan “The winter” şarkısı ile “asker olsaydım vatanıma ve milletime elimden gelen her türlü desteği çıkıp, en sonunda şehadet şerbetini içip şehit olsaydım” diye düşünüyordum. Hâlâ daha o düşünceden çıkmadım, çıkmayacağım. Bu yazı bir nevi içimi çok az da olsa dökmek içindi, okuyan herkese teşekkür ederim.

Şimdi ise bir kaç soru sormak istiyorum:

Sözleşmeli er olursam direkt ön safhalara gönderilir miyim? Şu anda askeriyedeki en tehlikeli yer neresidir?

Genişletmek için tıkla...