Sorunlu bir ailem var

wraithistaken dedi:

Bu uzun bir yazı olacak. İçimi dökmeye ihtiyacım var ama maalesef benimle samimi olarak konuşacak bir arkadaşım bile yok. Ben de size anlatmak istedim.

Öncelikle ben bir kız çocuğuyum, yaşım pek büyük değil fakat farkındalığım yüksek. Annem ve babam sürekli birbirlerine hakaret ederek kavga eden insanlar. Sürekli birbirlerine ağıza alınmayacak derecede kötü olan iftiralar atıyorlar.
Babam aşırı derecede umursamaz ve sevgisiz bir insan, annemle hiçbir zaman ilgilenmedi. Hatta annemin evde olmadığı günlerde onun arkasından bize karşı annemi kötüleyip duruyor.

Annem ise her ayrıntıya takılan, duygusal, paranoyak bir insan. Babamın en ufak hakaretinde bile bir olay arayıp kavga başlatıyor.

Tüm bunlara rağmen babamın boşanmama sebebi tamamen çıkarlarına dayanıyor bu belli bir şey. Annem niye boşanmak istemiyor onu bilemiyorum, bir takıntı haline gelmiş gibi.

Evet 5-6 yıldır bu durumun içinde hayatımı sürdürüyorum. Bu çok zor bir şey fakat alıştım sanırım. Asıl konu ise şimdi başlıyor; bu hafta annem istenmeyen bir hamilelik yaşadı. Babam 1 gün bile geçmeden doktor ayarlayıp, annemin fikrini bile sormadan bu çocuğu aldırttı. Annem 2 gündür gözümün önünde oturduğu yerde aniden ağlamaya başlıyor. İyi değilim diye bağırıyor. Babamla çok şiddetli kavgalar ediyor. Fakat ben eminim ki tüm bunlara rağmen yine boşanmayacaklar. Ben ise tüm bunlar yaşanırken kendi odama çekilip geleceğim için endişeleniyorum. Bu yaşıma kadar psikolojimi bir şekilde korudum ama olaylar zaman geçtikçe şiddetleniyor ve ben artık bunları kaldıramaz hale geliyorum. Fakat içimde geleceğe dair ufak bir umut var, hayallerimi başarmak istiyorum. Ayrıca sınavlarım var, çalışamadım. Kötü not alınca da bana kızacaklar... Hiç sormayacaklar, düşünmeyecekler bile çocuğun psikolojisini biz kötü etkiliyoruz diye. Bazen şaka ile karışık söylüyorum üzüntümü, "geceleri sürekli kavga ediyorsunuz, rahatsız oluyorum." diyorum. Sen karışma diyorlar.
Psikolojik yardım alamam çünkü dediğim gibi yaşım pek büyük değil, ailem de izin vermez. Tüm bunlara rağmen her şeyin başı olan babama karşı duyduğum sevgimi kesemiyorum, bu yüzden kendime kızıyorum. Çıkmaza giriyorum ne yapacağımı bilemiyorum...
Buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim.
Not: Cuma günü bu konuyu sileceğim. Fazla özel karıştı.

Genişletmek için tıkla...

wraithistaken dedi:

Bu uzun bir yazı olacak. İçimi dökmeye ihtiyacım var ama maalesef benimle samimi olarak konuşacak bir arkadaşım bile yok. Ben de size anlatmak istedim.

Öncelikle ben bir kız çocuğuyum, yaşım pek büyük değil fakat farkındalığım yüksek. Annem ve babam sürekli birbirlerine hakaret ederek kavga eden insanlar. Sürekli birbirlerine ağıza alınmayacak derecede kötü olan iftiralar atıyorlar.
Babam aşırı derecede umursamaz ve sevgisiz bir insan, annemle hiçbir zaman ilgilenmedi. Hatta annemin evde olmadığı günlerde onun arkasından bize karşı annemi kötüleyip duruyor.

Annem ise her ayrıntıya takılan, duygusal, paranoyak bir insan. Babamın en ufak hakaretinde bile bir olay arayıp kavga başlatıyor.

Tüm bunlara rağmen babamın boşanmama sebebi tamamen çıkarlarına dayanıyor bu belli bir şey. Annem niye boşanmak istemiyor onu bilemiyorum, bir takıntı haline gelmiş gibi.

Evet 5-6 yıldır bu durumun içinde hayatımı sürdürüyorum. Bu çok zor bir şey fakat alıştım sanırım. Asıl konu ise şimdi başlıyor; Bu hafta annem istenmeyen bir hamilelik yaşadı. Babam 1 gün bile geçmeden doktor ayarlayıp, annemin fikrini bile sormadan bu çocuğu aldırttı. Annem 2 gündür gözümün önünde oturduğu yerde aniden ağlamaya başlıyor. İyi değilim diye bağırıyor. Babamla çok şiddetli kavgalar ediyor. Fakat ben eminim ki tüm bunlara rağmen yine boşanmayacaklar. Ben ise tüm bunlar yaşanırken kendi odama çekilip geleceğim için endişeleniyorum. Bu yaşıma kadar psikolojimi bir şekilde korudum ama olaylar zaman geçtikçe şiddetleniyor ve ben artık bunları kaldıramaz hale geliyorum. Fakat içimde geleceğe dair ufak bir umut var, hayallerimi başarmak istiyorum. Ayrıca sınavlarım var, çalışamadım. Kötü not alınca da bana kızacaklar... Hiç sormayacaklar, düşünmeyecekler bile çocuğun psikolojisini biz kötü etkiliyoruz diye. Bazen şaka ile karışık söylüyorum üzüntümü, "Geceleri sürekli kavga ediyorsunuz, rahatsız oluyorum." diyorum. Sen karışma diyorlar.
Psikolojik yardım alamam çünkü dediğim gibi yaşım pek büyük değil, ailem de izin vermez. Tüm bunlara rağmen her şeyin başı olan babama karşı duyduğum sevgimi kesemiyorum, Bu yüzden kendime kızıyorum. Çıkmaza giriyorum ne yapacağımı bilemiyorum...
Buraya kadar okuduysanız çok teşekkür ederim.
Not: Cuma günü bu konuyu sileceğim. Fazla özel karıştı.

Genişletmek için tıkla...

RUSHTOB dedi:

İlk fırsatta kurtar kendini o evden. Hatta 18 yaşına gelince kaç evlen. Ya da büyü de ki artık kavga etmeyin yeter be deyin. Baban seni dövmeye gelirse ne yapacaksın beni mi dövcen? Diyebilirsin. Fakat bu yaşlarda sabretmen gerek.

Genişletmek için tıkla...