- Katılım
- 19 Eylül 2015
- Mesajlar
- 48.750
- Makaleler
- 12
- Çözümler
- 48
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Bu kuşaklar ilk kez James Van Allen tarafından keşfedildi. Bu kuşaklar enerji yüklü parçacıklardan oluşur. Bu kuşağın ismi de tahmin ettiğiniz gibi bunu keşfeden kişiden geliyor.
Dünyayı saran iki radyasyon halkası vardır. Bunlara Van Allen Kuşağı diyoruz. Kutup noktalarında bu radyasyon halkası yok.
Bu radyasyon halkası nasıl oluşuyor? Güneşin yaydığı elektromanyetik dalgalardan uzaya fırlatılan enerji yüklü parçacıklardan meydana geliyor bu halka.
Enerji parçacıklarının büyük bölümünü elektron ve protonlar oluşturuyor. Dıştaki kalın tabaka elektron, iç tabaka ise proton içeriyor. Bunların dışında az miktarda helyum çekirdeği de içinde bulunduruyor bu halka.
Bu enerji yüklü parçacık bölgelerinin daha ufak olanları, yeryüzünden 1.000-6.000 kilometre uzaklıktadır. Daha uzaktaki daha büyük kuşaklar ise yeryüzünden 13.000-60.000 kilometre uzaklıkta yer almaktadır. Bu mesafe aralıkları statik değildir; yani dinamik olarak, Güneş faaliyetlerine ve atmosferimizin şartlarına göre değişebilir.
Bu halkanın kaynağı güneştir kısaca.
Bu iki kuşakta radyasyon seviyesi çok fazladır, bu kuşakta uzun süre kalmak ölüme ve kalıtsal bozukluklara neden oluyor.
Böyle bir halka varsa insanlar nasıl uzaya gidiyor, gök kubbe aşılamaz diyenleriniz olabilir, düz dünyacıların, kutsal kitaplara dayandırarak bu safsatayı ortaya atıyorlar, elbette böyle bir şey yok. Van Allen Kuşağı zorluk çıkarsa da dünyanın dışına rahatlıkla çıkılıyor. Kutup noktalarında hiç olmadığını oradanda direkt gidildiği zamanda sorun teşkil etmediğini haritaya bakarak anlayabilirsiniz.
Peki uzay araçları buradan nasıl geçiyor bu konuya değinelim.
Bu enerji halkasının her yeri eşit miktarda enerjiye sahip değil. Kırmızı olan noktalar radyasyonun en yoğun olduğu yerler, mavi ise en az radyasyon yayan kısım. Sarı renkte kırmızıya göre daha az radyasyona sahip, yeşil ise sarıya göre daha az radyasyona sahip.
Uzay görevleri yapılırken radyasyonun en az olduğu yerlerden rota belirlenip öyle roket fırlatılıyor böylelikle herhangi bir sorun teşkil etmeden dünyanın dışına çıkıyoruz.
30 bin kilometreden sonra bu enerji parçacıklarının yoğunluğu da düşüyor, böylelikle roketlerin hızı sayesinde radyasyona fazla maruz kalmadan dünya dışına çoktan çıkmış oluyoruz. Bu halkadaki radyasyon seviyesi de insanı aniden öldüremez. Uzay araçlarında ayrıca radyasyon engelleyici malzemelerde kullanılıyor.
Nükleer santrallerde çalışan insanlar yılda 5 rem'e maruz kalıyorlar, uzay görevlerinde bu oran özellikle ay görevleri için diyorum 0.8 rem civarıydı, şimdiye kadar uzay görevlerde en yüksek radyasyona 1.14 rem seviyesine ulaşılmış. Bu değerlerde normal değerler, ortada bir anormallik yok.
Umarım faydalı olmuştur.
