Vicdan nasıl geliştirilir?

294144 dedi:

Nottan ilerleyelim.

O notu sevmediğiniz biri ayaklarıyla çiğnese yerde, nasıl hissederdiniz? Değer verdiğiniz biri (olmamasını temenni ediyorum) kötü bir durum yaşasa ne tepki verirdiniz?

Duygularınız üzüntü ve öfkeden başka bir doğrultuda izlemezdi o an. İşte, karşınızdaki bir kişi de bu zararı gördüğünde etki alanındaki kişiler, olgular da bu zararı hayli hayli görüyor. Hayalleri, sevdikleri, idealleri; kısacası ardında bıraktığı her ne varsa...
Ortada bir yıkım, bir tahribat oluşuyor.

Bir çocuğu hasta etseniz, bir babayı da o çocuk gibi hasta edersiniz, babasını gören çocuk sonrasında daha da fiziksel ve mental açıdan çökmelere maruz kalır. Bu düğümü de kimse kolay kolay çözemez. Kördüğüm desek daha doğru olur.

Sokakta bir adam yere yığılıp öldüğünde, o an onun yaşadığı dünya da (ardında bıraktığı her ne varsa) , senaryo, baş karakter olmadığından ölür.

Genişletmek için tıkla...

SALOOWEN dedi:

Hocam dediğiniz her şey var. Ama bende eksik olan şeyi bulamadım.

Genişletmek için tıkla...

Angelic dedi:

Alttan almam gereken yerde sert çıkışıyorum demişsiniz, beni yanlış anlamayın fakat bunu ancak kendini üstün veya karşısındakini alçakta gören, inatçı ve kibirli bir insan yapar. Kendinizi her zaman haklı çıkarmaya çalışmanıza gerek yok, biraz daha kasmamayı deneyin.

Ve yaşınız da küçükmüş, belki de sizi olgunlaştıracak şeyler gelmemiştir başınıza. EQ dediğimiz şey için bu da önemli bir kriter. Hiç olmuyorsa büyüdükçe elbet bir gün kazanırsınız vicdan denen şeyi.

Genişletmek için tıkla...

Yararsız Üye dedi:

Dediğim şeyin bilimsel bir tarafı yok ama çevremden gördüğüm kadarıyla genelleyebilecek kadar doğru olduğunu düşünüyorum. Ergenlik döneminin öncesinde bu tür şeyleri kavrayamamış birinin kolay kolay bunlara daha sonra sahip olabileceğini sanmıyorum.

Benzer şeyi şiddet eylemi için de düşünüyorum mesela. Kendimden örnek vereyim; tanıyıp sevdiğim kişilere, annemin bana verdiği eğitimden dolayı da kadınlara asla şiddet uygulayamam ve bağıramam hatta birkaç defa bana zarar verilmesine rağmen heykel gibi durmuşluğum oldu. Yalnız iş yabancı ya da sevmediğim biriyse durum değişiyor, acıma duygum hiç kalmıyor ve şiddete başvurma eşiğim aşırı düşük oluyor. Belli bir yaşı geçtikten sonra mantıklı davranmaya çalışarak da bunun üstesinden gelmeye çalıştım ama olmuyor, yolda yürürken bir keko "şort giyen vurduruyordur" diye bana laf attığı zaman (geçen yaz oldu) şiddete başvurma kararını yarım saniyede alıyorum hâlâ.

Bazı şeyler gibi bu eğilimlerin de çevremden ve gözlemlediğim kişilerden gördüğüm kadarıyla sonradan kazanılması pek kolay değil. Belki büyük travmadan sonra değişebilir.

Genişletmek için tıkla...