Hayatında hiçbir kızla çıkmamış olan ben, öyle bir boşluğa düşmüştüm ki 20. yaşımda aşık olmadığım (o da bana aşık değildi, ikimiz de birbirimizin durumundan haberdardık) bir kızla çıkmıştım. Daha doğrusu ben tanışalım demiştim, bir süre sonra o "sevgiliyiz işte, ne tanışması" falan demişti. İlginç bir şekilde benim yeni yeni tanıdığım kızı bütün ilçe tanıyormuş maşallah, hangi arkadaşıma bahsetsem suratı bir tuhaf oluyordu. Benimle çıkarken de yine beni 2-3 kişiyle aldatmıştı. En azından ilk sevgilim o olmasaydı. Sevgili denmez aslında 1 ay falan takılmıştık gerçi, bana kalsa sevgili olmadan bitirirdim ben, sonradan sonraya tavırlarından da rahatsız olmuştum ama sevgiliyiz dediğinde de "değiliz, biraz daha tanışalım" denmiyor.
Pişmanlık diye bahsedebileceğim tek şey sanırım bu, genel olarak hayatım pişman olmama mottosu üzerine kurulu gibi bir şey. Rahat biriyimdir de, kafaya çok takmam ve biraz da poker face derler, pek duygusal birisi falan da değilim daha çok rasyonel birisiyim. Buna rağmen duygusal boşluğuma yenilip böyle mantıksız bir hareket yapmam küçük bir pişmanlık sayılabilir belki.
