Merhaba arkadaşlar. Bunu buraya yazsam mi diye çok düşündüm çünkü normalde psikoloğa gidecektim fakat korona olduğundan dolayi ailemi riske atmak istemedim. Nereden baslasam diye düşündüm, eskiden baslayip en son sorunumu anlatacagim.
Normalde ses degisimi ortaokulda baslar fakat mutasyonel falsetto diye bir hastaliginiz varsa benim gibi, sesiniz kalinlasmaz. Soyle düşünün; lise 3'te ilkokul sesimle konusuyordum, o zamandan beri sesim hic degismemisti. Bu hastalik da beni içe kapanık, kimseyle konusamayan yalniz biri yapmişti. Nerede konuşsam herkesin bana tip tip bakmasi bana dokunuyordu. Beni telefonla biri aramisti, "bu nasil ses, kiz misin" falan demisti. Ben iyice çökmüstüm. Okul donusumde bir arkadasim vardi, minibusten ineceğimiz zaman o derdi şöföre müsait bir yerde diye. Bir kere yoktu, ben demek zorunda kalmistim ve demez olaydim; dedikten sonra bütün minibus bana tip tip baktı ki biran önce dursun diye dua ettim. İnince cok utanmistim. Hic sevgilim olmadi, hep kactim kizlardan sesimden dolayi. Daha cok sey var ama özet gectim.
Simdi bunu neden anlattiğıma gelirsek, ben bunun tedavisi oldugunu ögrendim ve bu sıkıntiyi 7 yil cektikten sonra kurtuldum. Su an çok şükür sesim duzeldi. Simdi gelelim asil sıkıntıma. Ben bu hastaliktan kurtulduktan sonra artik konustuktan sonra kimse bana tip tip bakmiyordu ve rahattim, cok mutluydum ve bu mutluluk 1 yil sürdü. Ben de 5 yil önce şeyimin (şey iste, bilirsiniz ne olduğunu) üstünde beyazlik vardi. Ben de takmadim ve gecistirdim, normal sandim. Mutlulugumun uzerinden 1 yil gectikten sonra alnimda beyaz nokta çıktı ve ben vitiligo olduğunu öğrendim. Baktim tedavisi var mi diye ama yokmus. Sonra ben de bu durum ilerledi ve sakallarim beyazlamaya basladi. Ben normalde sakalı cok severim, hep sakallarim olsun isterdim. Sakallarimin beyazlamasi bana çok koydu ve çok çaresiz kaldim çünkü tedavisi yok.
Ben normalde mezuna kaldim ve üniversiteye hazirlaniyordum ve hastalik beni çok etkiledi, calisamaz oldum ve netlerim düştü. Üzerimde o kadar stres var ki hastalik ayri, üniversite sinavi ayri, aileme korona bulasacak korkusu ayri. Kimse bilmiyor benden baska bu hastaliğimi ve anlatmayi istemedim, hep içime atiyorum. Tam normal insan gibi oldum derken yine içe kapanmaya başladım. Arastirdim biraz ve güneşe çıkma, çok denize gitme yayilir, cilt kanseri olursun gibi seyleri gördüm ve benim en sevdigim seylerdi bunlar. Babam 50 yasinda ve babam kadar olacak neredeyse sakalimin beyazliklari. Saklamaya calisiyorum, tras oluyorum belli olmasin diye. Eskiden olan ses hastaligimdan dolayi ayni psikolojiye girdim cünkü artik bikmistim bu ses hastaliğından, benimle dalga gecmelerinden, konusunca herkesin bana tip tip bakmasindan. Şimdi de vücudumdaki beyaz lekeleri saklamaya calisiyorum.
Üniversiteye nasil gideceğim, nasil evleneceğim yani bi' kız benle niye evlenmek istesin ki?(normalde kizlarla cok isim yok ama çocuğumun olmasini istedigim icin mecbur evlenmem gerekiyor) Normalde belki bu kadar takmamak gerek ama eskiden olan rahatsizligim yüzünden daha fazla etkileniyorum. 19 yasindayim ve bu yasima kadar hep sıkıntıyla büyüdüm.
Ben sadece normal insan gibi olmak istiyorum. Ne yapsam diye düşündüm ve her gün Technopat'ta takiliyordum. Belki, ne bileyim, biri yardimci olur ya da olmasa bile bir yere anlatmak istedim derdimi. Kimse bilmiyor, kimseyle konusamiyorum. Ben de sizlerle paylasmak istedim. Simdiden teşekkür ederim.
Normalde ses degisimi ortaokulda baslar fakat mutasyonel falsetto diye bir hastaliginiz varsa benim gibi, sesiniz kalinlasmaz. Soyle düşünün; lise 3'te ilkokul sesimle konusuyordum, o zamandan beri sesim hic degismemisti. Bu hastalik da beni içe kapanık, kimseyle konusamayan yalniz biri yapmişti. Nerede konuşsam herkesin bana tip tip bakmasi bana dokunuyordu. Beni telefonla biri aramisti, "bu nasil ses, kiz misin" falan demisti. Ben iyice çökmüstüm. Okul donusumde bir arkadasim vardi, minibusten ineceğimiz zaman o derdi şöföre müsait bir yerde diye. Bir kere yoktu, ben demek zorunda kalmistim ve demez olaydim; dedikten sonra bütün minibus bana tip tip baktı ki biran önce dursun diye dua ettim. İnince cok utanmistim. Hic sevgilim olmadi, hep kactim kizlardan sesimden dolayi. Daha cok sey var ama özet gectim.
Simdi bunu neden anlattiğıma gelirsek, ben bunun tedavisi oldugunu ögrendim ve bu sıkıntiyi 7 yil cektikten sonra kurtuldum. Su an çok şükür sesim duzeldi. Simdi gelelim asil sıkıntıma. Ben bu hastaliktan kurtulduktan sonra artik konustuktan sonra kimse bana tip tip bakmiyordu ve rahattim, cok mutluydum ve bu mutluluk 1 yil sürdü. Ben de 5 yil önce şeyimin (şey iste, bilirsiniz ne olduğunu) üstünde beyazlik vardi. Ben de takmadim ve gecistirdim, normal sandim. Mutlulugumun uzerinden 1 yil gectikten sonra alnimda beyaz nokta çıktı ve ben vitiligo olduğunu öğrendim. Baktim tedavisi var mi diye ama yokmus. Sonra ben de bu durum ilerledi ve sakallarim beyazlamaya basladi. Ben normalde sakalı cok severim, hep sakallarim olsun isterdim. Sakallarimin beyazlamasi bana çok koydu ve çok çaresiz kaldim çünkü tedavisi yok.
Ben normalde mezuna kaldim ve üniversiteye hazirlaniyordum ve hastalik beni çok etkiledi, calisamaz oldum ve netlerim düştü. Üzerimde o kadar stres var ki hastalik ayri, üniversite sinavi ayri, aileme korona bulasacak korkusu ayri. Kimse bilmiyor benden baska bu hastaliğimi ve anlatmayi istemedim, hep içime atiyorum. Tam normal insan gibi oldum derken yine içe kapanmaya başladım. Arastirdim biraz ve güneşe çıkma, çok denize gitme yayilir, cilt kanseri olursun gibi seyleri gördüm ve benim en sevdigim seylerdi bunlar. Babam 50 yasinda ve babam kadar olacak neredeyse sakalimin beyazliklari. Saklamaya calisiyorum, tras oluyorum belli olmasin diye. Eskiden olan ses hastaligimdan dolayi ayni psikolojiye girdim cünkü artik bikmistim bu ses hastaliğından, benimle dalga gecmelerinden, konusunca herkesin bana tip tip bakmasindan. Şimdi de vücudumdaki beyaz lekeleri saklamaya calisiyorum.
Üniversiteye nasil gideceğim, nasil evleneceğim yani bi' kız benle niye evlenmek istesin ki?(normalde kizlarla cok isim yok ama çocuğumun olmasini istedigim icin mecbur evlenmem gerekiyor) Normalde belki bu kadar takmamak gerek ama eskiden olan rahatsizligim yüzünden daha fazla etkileniyorum. 19 yasindayim ve bu yasima kadar hep sıkıntıyla büyüdüm.
Ben sadece normal insan gibi olmak istiyorum. Ne yapsam diye düşündüm ve her gün Technopat'ta takiliyordum. Belki, ne bileyim, biri yardimci olur ya da olmasa bile bir yere anlatmak istedim derdimi. Kimse bilmiyor, kimseyle konusamiyorum. Ben de sizlerle paylasmak istedim. Simdiden teşekkür ederim.
