Hayatım boyunca asla boş bir insan olmadım. Parmakla gösterilen, efendi, zeki, okul ve okul dışı yaşantımda hep çalışkan biri olarak anıldım. Bu sene YKS'ye hazırlanıyorum. İki ay önce annem vefat etti. Hayatım zaten ekonomik nedenlerden dolayı rezil bir şekilde geçiyordu, iyice kötüleşti. Hayatım boyunca hiç sinemaya, sinemayı geçin bir kafede arkadaşlarla oturmadım veya çok sevdiğim bir sanatçının konserine gitmedim. Lise yıllarımda hiçbir anım olmadı. Arkadaş grubundakiler toplaşıp bir yerlere giderken ben başımı eğip evime döndüm, nedeni malum. Hep mücadeleci oldum. Zaten olmayan aile düzenimde evde kavgayla geçen günlerde büyüdüm. Annem veya babamla hiçbir sosyal aktivitemiz olmadı, annemle asla olamayacak. Bütün test kitaplarımı kendim aldım. Günde 13 saat çalışıyordum. Dershaneye gidemedim, gitsem belki bu sınavda 1 değil 5 yapacaktım. Hiç sevgilim olmadı, olsa bile başımı öne eğmekten bıktım. Artık öyle bir noktaya geldim ki sadece yaşadığıma ve sokaklara düşmediğime şükrediyorum. Sınavı kazansam bile bir şey değişmeyecek. Kampüs hayatım olmayacak. Yine gidip bir işte çalışmak zorunda kalacağım. Hukuk istiyorum, devlette işim olmazsa serbest avukatlık için yine para lazım. Böyle uzun uzun dizdim her şeyi ama gerçekten her zaman çalıştım ve asla oturduğu yerden zırlayan biri olmadım. Dediğim gibi lise hayatım boyunca her tatilde istisnasız her tatilde bazen hafta sonu bile günde 13 saat çalışıyordum çeşitli işlerde. Sadece artık yoruldum. Benim gibi olanlar var mı? Varsa nasıl başa çıkıyorsunuz bu tempoyla?
