Alipolatttt
Femtopat
- Katılım
- 29 Haziran 2022
- Mesajlar
- 15
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Bu gece her zamanki gibi derin düşüncelere daldığım gecelerden birindeyim. Yaşım 18 sayılır. Size ufaktan aşk dolu hayat daha doğrusu aşk hikayemi anlatacağım ki benim durumumda olanlar ders alsın. Söyleyeceklerim kafasında yer etsin. Çünkü bize hiç akıl veren, yapma oğlum yanarsın diyen olmadı. Sonuç sıkıntıdan gezdiğim, halkında fazla bilgim olmayan bir forumda içini dökmek isteyecek kadar acınası halde olmam. Her neyse.
Yaşlar o zamanlar 8 falan. 2.sınıfa gidiyorum. O zamanlarda yaşıtlarıma göre iriyim, güçlüyüm. Çok da hareketleyim. Bu yüzden bayağı olay çıkartan bir çocuktum o zamanlar okulda. Sonra o yaşta hoca kulağımı çekti diye hocaya şaşırdığım için sınıfım değiştirildi ve hiç tanımadığım bir sınıfa gittim. Zaten ilk sınıfa girdiğimde güzelliğinden değil tatlılığından değil sebepsiz bir kız ilgimi çekti. O bana ben de ona bakıyorum. Sonra gel zaman git zaman biz bununla samimi olduk. Ben taklitler yapıyorum, güldürüyorum, eğleniyoruz falan ben buna aşık oldum. Çocuğuz tabii o da bana aşık. Birbirimize notlar yazmalar falan. O zamanlar Facebook'tan konuşuyoruz annelerimizin telefonlarından. Baba ben bu kıza iyice tutuşmuşken karne günü geldi hazırlandım ki onu göreceğim falan diye heyecandan midem bulanıyor. Bir gittim herkes karneleri almış ben de aldım. Çıkarken gözüm onu arıyor. Annesi ve bir hoca kapıda konuşuyorlar. Hemen sonra bir arkadaşı geldi onun okuldan gideceğini söyledi başka bir okula. Ben hiçbir şey demeden eve gittim. Gün boyu ağladım. Size yemin ederim ben bu yaşıma kadar o kadar ağladığımı hatırlamıyorum o yaşta bu hisler nasıl bu kadar sağlam olabilmiş bende anlamadım ama deli gibi seviyordum. Her neyse aradan 2-3 yıl geçti artık az çok büyümüşüm ama o hâlâ aklimda. O yıllar geçti dediğim süre içerisinde de Taylan Kaya dinleyip az ağlamadım tabii.
Neyse yaşlar 12 falan bu bizin 3 4 alt mahallede falan oturuyor. Ben bisikletle oralarda gezmeye başladım bir kere gordum sonra hep gitmeye başladım. Tabii sonra o da beni gördü. Bakışmalar falan sonra Instagram'dan konuşmaya başladık. Hikaye burada başlıyor. 1 sene kadar hep konuştuk sevgiliydik artık ama buluşamıyoruz ailesinden dolayı. Toplasan 1 senede 3 4 kere buluştuk sadece tabii o bana bakamıyor utancından. Ben ona sonra ayrılıklar barismalar derken geldik 15 yaşımıza. İlişkimizin en iyi zamanları idi. Ben onsuz kendimi düşünemiyordum, çok aşıktım. Her şeyden herkesten kendimden bile daha cok deger veriyordum. Her hafta buluşmalar lunapark gitmeler falan çok güzel günlerimiz geçti. 2 sene öyle böyle akıp gitti zor da olsa. Sonra yaşlar 17 olunca sorunlar ortaya çıkmaya başladı. Artık büyüdüğümüz mi neydense anlaşamıyorduk haftanın 5 günü kavgalar tartışmalar ve bende sinir problemi ortaya çıktı. Sabrım kalmadığından olsa gerek bir kere ayrıldık. Bu yüzden 1 hafta kadar süründüm. O zamanlarda evde de bir ton sorun evden kaçmışım bir orada bir buradayım. Bir de üstüne ayrılık gelince onu kaybetmekten çok korktum ve baristik. Aradan biraz zaman geçti artık benim kafam yerine geldi ve kendi kendime boka sardi. Zorlama diyordum ama kalp ıste laf anlatilmiyor, bırakamadım yapamadım. Ta ki yıprandığımı artık olmadığını aşıktı olsan her zaman kalbi değil beyni kullanman gerektiğini öğrenene kadar ve artık bardağı taşıran son damlaya gelmiştik.
Ben patladım gece boyu düşündüm ve kararımı verdim. Bitireceğim dedim. Çok uzun olmasin diye anlatamadığım yerler var ama ben ilişkinin çoğu zamanında geceleri sadece ağlayarak sigara içerek ve efkar yaparak geçirdim. Yani bu kararı boşa almadım. Her neyse bunu ona da güzel bir şekilde söyledim o da kabul etti. Başka yapacak bir şeyi yoktu zaten ve yılların aşkı 8 9 senedir beraberiz deyince insanların inanmadığı hayatımın en üstüne koyduğum insanı daha çocukken evlilik planları yaptığım canımdan ailemden her şeyden çok sevdiğim kız artık yabancıydı. Hala adı bile geçtiğinde içim kıpır kıpır olur ama bir daha ister misin deseler istemem. Ben ayrılabileceğimi ve hislerimin bu kadar öleceğini asla düşünmezdim. Aşkımızı ölümsüz sanırdım. Kesin evleneceğiz derdim ama öyle bir şey yokmuş. Artık farklı iki insaniz demem o ki benimle aynı seyleri yaşayıp ayrılmak gerekiyorken ayrılamazsanız sebebini öğrenin benden sebebi takıntı aşk değil bir daha olsanız bir daha problem çıkar. Cunku aşk mantıksizdir. Hiçbir şeyin mantiklisini düşünemezsin ille de olsun istersin. Yapmayın arkadaşlar ondan geriye kalan koca bir tecrübe, devasa bir acı ve ölene kadar aklımdan çıkmayacak bir aşk hikayesi.
Şu an içindekileri tam anlatamadım ama az da olsa anlayan olursa guzel olur. Kimseye ailenizden kendinizden çok değer vermeyin. O balon illa bir gün patlıyor. Benimki farkli abi ya diyen olursa demesin. Cunku ben de zamanında onu diyenlerdendim. Keske kendimi bir şey sanıp öyle düşünmeseydim. Hayatımda bir iz olarak kalacak artık ölümsüz aşk yokmuş. Arkadaşlar bunu tam anlamıyla anladım ama geç oldu. Yapacak bir şey yok. Ben yaptım siz yapmayın, kalın sağlacakla.
Yaşlar o zamanlar 8 falan. 2.sınıfa gidiyorum. O zamanlarda yaşıtlarıma göre iriyim, güçlüyüm. Çok da hareketleyim. Bu yüzden bayağı olay çıkartan bir çocuktum o zamanlar okulda. Sonra o yaşta hoca kulağımı çekti diye hocaya şaşırdığım için sınıfım değiştirildi ve hiç tanımadığım bir sınıfa gittim. Zaten ilk sınıfa girdiğimde güzelliğinden değil tatlılığından değil sebepsiz bir kız ilgimi çekti. O bana ben de ona bakıyorum. Sonra gel zaman git zaman biz bununla samimi olduk. Ben taklitler yapıyorum, güldürüyorum, eğleniyoruz falan ben buna aşık oldum. Çocuğuz tabii o da bana aşık. Birbirimize notlar yazmalar falan. O zamanlar Facebook'tan konuşuyoruz annelerimizin telefonlarından. Baba ben bu kıza iyice tutuşmuşken karne günü geldi hazırlandım ki onu göreceğim falan diye heyecandan midem bulanıyor. Bir gittim herkes karneleri almış ben de aldım. Çıkarken gözüm onu arıyor. Annesi ve bir hoca kapıda konuşuyorlar. Hemen sonra bir arkadaşı geldi onun okuldan gideceğini söyledi başka bir okula. Ben hiçbir şey demeden eve gittim. Gün boyu ağladım. Size yemin ederim ben bu yaşıma kadar o kadar ağladığımı hatırlamıyorum o yaşta bu hisler nasıl bu kadar sağlam olabilmiş bende anlamadım ama deli gibi seviyordum. Her neyse aradan 2-3 yıl geçti artık az çok büyümüşüm ama o hâlâ aklimda. O yıllar geçti dediğim süre içerisinde de Taylan Kaya dinleyip az ağlamadım tabii.
Neyse yaşlar 12 falan bu bizin 3 4 alt mahallede falan oturuyor. Ben bisikletle oralarda gezmeye başladım bir kere gordum sonra hep gitmeye başladım. Tabii sonra o da beni gördü. Bakışmalar falan sonra Instagram'dan konuşmaya başladık. Hikaye burada başlıyor. 1 sene kadar hep konuştuk sevgiliydik artık ama buluşamıyoruz ailesinden dolayı. Toplasan 1 senede 3 4 kere buluştuk sadece tabii o bana bakamıyor utancından. Ben ona sonra ayrılıklar barismalar derken geldik 15 yaşımıza. İlişkimizin en iyi zamanları idi. Ben onsuz kendimi düşünemiyordum, çok aşıktım. Her şeyden herkesten kendimden bile daha cok deger veriyordum. Her hafta buluşmalar lunapark gitmeler falan çok güzel günlerimiz geçti. 2 sene öyle böyle akıp gitti zor da olsa. Sonra yaşlar 17 olunca sorunlar ortaya çıkmaya başladı. Artık büyüdüğümüz mi neydense anlaşamıyorduk haftanın 5 günü kavgalar tartışmalar ve bende sinir problemi ortaya çıktı. Sabrım kalmadığından olsa gerek bir kere ayrıldık. Bu yüzden 1 hafta kadar süründüm. O zamanlarda evde de bir ton sorun evden kaçmışım bir orada bir buradayım. Bir de üstüne ayrılık gelince onu kaybetmekten çok korktum ve baristik. Aradan biraz zaman geçti artık benim kafam yerine geldi ve kendi kendime boka sardi. Zorlama diyordum ama kalp ıste laf anlatilmiyor, bırakamadım yapamadım. Ta ki yıprandığımı artık olmadığını aşıktı olsan her zaman kalbi değil beyni kullanman gerektiğini öğrenene kadar ve artık bardağı taşıran son damlaya gelmiştik.
Ben patladım gece boyu düşündüm ve kararımı verdim. Bitireceğim dedim. Çok uzun olmasin diye anlatamadığım yerler var ama ben ilişkinin çoğu zamanında geceleri sadece ağlayarak sigara içerek ve efkar yaparak geçirdim. Yani bu kararı boşa almadım. Her neyse bunu ona da güzel bir şekilde söyledim o da kabul etti. Başka yapacak bir şeyi yoktu zaten ve yılların aşkı 8 9 senedir beraberiz deyince insanların inanmadığı hayatımın en üstüne koyduğum insanı daha çocukken evlilik planları yaptığım canımdan ailemden her şeyden çok sevdiğim kız artık yabancıydı. Hala adı bile geçtiğinde içim kıpır kıpır olur ama bir daha ister misin deseler istemem. Ben ayrılabileceğimi ve hislerimin bu kadar öleceğini asla düşünmezdim. Aşkımızı ölümsüz sanırdım. Kesin evleneceğiz derdim ama öyle bir şey yokmuş. Artık farklı iki insaniz demem o ki benimle aynı seyleri yaşayıp ayrılmak gerekiyorken ayrılamazsanız sebebini öğrenin benden sebebi takıntı aşk değil bir daha olsanız bir daha problem çıkar. Cunku aşk mantıksizdir. Hiçbir şeyin mantiklisini düşünemezsin ille de olsun istersin. Yapmayın arkadaşlar ondan geriye kalan koca bir tecrübe, devasa bir acı ve ölene kadar aklımdan çıkmayacak bir aşk hikayesi.
Şu an içindekileri tam anlatamadım ama az da olsa anlayan olursa guzel olur. Kimseye ailenizden kendinizden çok değer vermeyin. O balon illa bir gün patlıyor. Benimki farkli abi ya diyen olursa demesin. Cunku ben de zamanında onu diyenlerdendim. Keske kendimi bir şey sanıp öyle düşünmeseydim. Hayatımda bir iz olarak kalacak artık ölümsüz aşk yokmuş. Arkadaşlar bunu tam anlamıyla anladım ama geç oldu. Yapacak bir şey yok. Ben yaptım siz yapmayın, kalın sağlacakla.
Son düzenleyen: Moderatör: