Kendimi kaybetmeye başladım

Ahmet40218 dedi:

15 yaşındayım entelektüel bir insanım gibi gibi.
Ben geçmişimden bu yana asosyal bir çocuğum yaşıtlarımla anlaşamıyor takılmıyor.
Onların konuşmaları felsefi düşünce fikirler soruları dünyaya bakış açıları çok saf geliyor ki bu ortamdan kaynaklı değil. Ne kadar akıllı zeki olsa da çocuk aynı durumu yaşıyorum.

Lisedeyim gayet de rahat anlaşıyor onların seviyesinde konuşuyor mizahlarını esprilerini rahatça anlıyorum konuşuyorum tartışıyoruz.
Sosyal fobim olduğu için bunları söylemek çok utanç verici bir durum oluyor benim için içimde saklayınca da çıldırma noktasına geliyorum duramıyordum. Bunu da sadece sanal alemde söylüyorum çok sıkıntı içinde kaldım.
Tabii tek bu nedenle kalsaydım. Yalnız olduğum süreçte içimde değişen ve beni bırakmayan birtakım düşünceleri durdurmakta elimde değil. Sosyal ortama alışamadığım için hep uzaktan izledim. Uzaktan analiz ettim insanları. Bu benim en güçlü yanım desem de ne kadar doğru bilemiyorum. Sezgilerim yanlış söylemedi empat kişiliğim beni yüceltiyor.

Konuşmak istiyorum ama insanlar tanıdığım yakın çevre ortam o kadar yüzeysel konular hakkında konuştuğu için hiç yaklaşmayı tercih etmedim derin öz nitelikli bir insanı da bulamadım.

Felsefe ve psikoloji ilmini gerçekten severek okurum düşünürüm konuşurum.
Ama bir yandan dezavantajları var ki. Beni geceleri uyutmayan, dinletmeyen zifiri karanlık alanı sanki içim.
Tabii bu sorunların ana kaynağı asosyallik, çocukluk travmaları, hayat koşul vb. Hepsini anlatmayacağım tabii ki ancak tanıştığım birkaç yakın arkadaşım 'psikologa git' sen normal değilsin' şeklinde bunları söyleyip duruyor ben spesifik görüş düşüncelerimi sadece kendime anlatırım, onların bunu deme sebebi düşündüğüm gibi konuşmam bu da yanlış bir şey.

Yaşıt çevre ile uyum sağlayamıyorum diyorum ve onların saflıkları beni bitiriyor, hepsine ön yargı ile yaklaşmıyorum tabii ki ama, genelinde bahsedersek gelsin benim empat kişiliğim karşısında hiçbir şey diyemeyecek, ama kendi savunma mekanizması bu tür felsefi ya da düşünmeye açık olmadığı için kendi doğruları ile beni eleştirmeye başlayacak ve sonuç bamm fiziksel olarak şiddet gösterim öcünü alacak, buna da ergen cehaleti diyoruz.

Bu durum aile içinde başka bir hal alıyor. Şöyle ki bir konuşmacı vardı derki; 'insanın 3 yüzü vardır, çevreye gösterdiği, kimseye göstermediği, ailesine gösterdiği.' yıllarca aileye olan bağım dışarıya karşın soğumama neden oldu daha doğrusu yaşım ilerledikçe aileme daha da çok bağlanıyorum. Bir de şu yukarıda dediklerimden;

'Hocam sen yaşıtlarından farklı olmaya çalışıyorsun yahu sende sorun yok git kızların yanaklarından öp'.

Tarzı yorumlar gelecek tabii bunları okuyan bir yetişkin bu tür bir şey demez, ve o yetişkinin tecrübeleri ile beni korkutacağından korkuyorum biraz. 20 25 yaşında adamla, nasıl felsefi psikolojik bir konuya karşı tartışabileyim mantıken düşündüğümüzde neyse. Bunu okuyan 15 16 yaşındaki şahıs ya dediklerime karşı laf tutamayacak kadar saf olacak ya da bana karşı daha yeni yeni sorgulayıp idrak bile edemediği konuları benim karşımda bana karşı konuşacak, neyse daha fazla konuşmayacağım aklıma narsist arkadaşım geldi, keşke narsist arkadaşım bırakmasaydı daha doğrusu ayrılmasaydık, en derin muhabbetleri onla yapıyordum onun egosu beni deli ediyordu ama felsefi yanını çok seviyordum. Neyse denediği manipülasyon teknikleri çok basidindendi, ve kendi oluşturduğu teknikler değildi zaten 17 yaşında ergen çocuğu o teknikleri etkili bir şekilde uygulayıp beni cezbedemezdi, kudretimde yücelsin.

Şu an sosyalleşmek istesem de eskide olan olaylar beni hala etkiliyor, psikologun bana sordugu sorularda çok yüzeysel git 5 yaşında çocuğun karkaterini ölç bu sorularla, seans seans konuşsaydık sorunu anlayacaktı. Neyse şu an şahsi ve kendi sorunlarımı yazıyorum maladap dryming olduğumu biliyorum ve 20 yaşıma geldiğimde bu düşüncelerimi düzeltmezsem hastanede olacağımı düşünüyorum.

'Oğlum bu yaşta düşünme bunları insanlarla konuş sosyalleş'.

Ergen yaşta çocuğun felsefi yönü de bu cümle ile anlatılır diye umuyorum. Nereden düştüm bilmiyorum 6 yaşıma gidip bütün sorunları baştan temizlemek istiyorum ama zaman çoktan geçti, şimdi yolda yolakta yaş çevremde birini görsem bile bunlar aklıma geliyor çocuğa istemsiz sinirleniyorum. Ben bu şekilde nasıl iletişim kuracağım, tek başıma o kadar zamandır bu konuları konuşuyorum ve kendi anlatıp sadece kendimi yumuşattığımı gördüm. Keşke kendimi zorlamasaydım. Ergenliğe tahmini 11 yaşımda girmiştim, o zaman derdim hocam şu yaşta nasıl bir psikoloji dert tasa altında olacağım abi abi diye saygı duyuyordum hareketlerinden çocukların. Ama gerçekten de bu yaşta çocukların ciddi anlamda aptal olduklarını gördüm.

Genişletmek için tıkla...