Muas
Picopat
- Katılım
- 27 Ağustos 2024
- Mesajlar
- 613
Konuya girmeden önce size kendimden bahsetmek istiyorum: 17 yaşındayım 11.sınıfa gidiyorum, cinsiyetim erkek. Hobilerim var, spor yapıyorum, dil öğreniyorum ve başarılıyım. Eğer başarılı olmak bu anlama geliyorsa, akademik olarak başarılı olabilirim ama ruhsal olarak aynısını diyemem, hiçbir zamanda diyemedim, diyeceğimi de düşünmüyorum.
Kimse gerçek beni tanımıyor, ailem bile buna aile denirse. Kendi içimde her şeyden nefret ediyorum, konuşmaktan, nefes almaktan, yürümekten, insanlardan, yemek yemekten ve en önemlisi de kendimden. Ama toplumda böyle olamayacağıma kanaat getirdim, ve sahte bir ben oluşturdum. Spor yapan, arkadaşları olan, sosyal, müzik yapmayı seven, ailesi ile iyi geçinen, başarılı bir ben. Ama bu ben aslında ben değilim. İçimde, kendi içimde her şeyden nefret ediyorum, sebebini bilmiyorum doğam bu şekilde.
Çocukluğumda böyle değildim (6-7) yaşlarındayken, 7 yaşımda bir travma yaşadım ve kendimi kaybettim. O travmayı yaşadıktan sonra her zaman kalbimde bir korku hissettim, ailemin yanındayken bile, güvendeyken bile. Bu histen neyse ki açıklayamayacağım bir sebepten ötürü kurtuldum. Galiba artık konuya girebiliriz.
Bugüne kadar birçok kez çıkma teklifi aldım, ama ne zaman böyle bir şey olsa içimde hiçbir şey ateşlenmiyor. Birisi bana beni sevdiğini söylediğinde hiçbir şey hissetmiyorum, artık beni sevdiğine mi inanmıyorum yoksa duygularım mı öldü bilmiyorum. Karşı cinse veya kendi cinsime karşı herhangi bir cinsel çekim hissetmiyorum, hissetmek istiyor muyum bilmiyorum. Yaşıtlarım veya büyüklerim sevgilileri veya eşleriyle dışarıda el ele tutuşup gezdiklerinde ben ise sadece bakıyorum, cinsellik bana iğrenç bir ritüel gibi geliyor.
Hiç kimseye karşı hiçbir şey hissetmiyorum, günlük hayatımda yaptıklarımın çoğu sadece bir rolden ibaret. Böyle olmak istemiyorum, ne olmak istemiyorum bilmiyorum.
Kimseyi sevmiyorum, kimseden hoşlanmıyorum, sevinmiyorum, üzülmüyorum.
Zamanın düz bir çember olduğunu biliyorum. Hayatımın sonsuza kadar böyle gitmesini istemiyorum. Sonsuza kadar bunları yaşamak istemiyorum, ne zaman mutlu olsam Tanrı o mutluluğu benden çok feci bir şekilde geri alıyor her seferinde böyle oldu olmaya da devam edecek. Dünya bana işkence ediyor, ben de bunu hak ediyorum.
Ben neden böyleyim?
Kimse gerçek beni tanımıyor, ailem bile buna aile denirse. Kendi içimde her şeyden nefret ediyorum, konuşmaktan, nefes almaktan, yürümekten, insanlardan, yemek yemekten ve en önemlisi de kendimden. Ama toplumda böyle olamayacağıma kanaat getirdim, ve sahte bir ben oluşturdum. Spor yapan, arkadaşları olan, sosyal, müzik yapmayı seven, ailesi ile iyi geçinen, başarılı bir ben. Ama bu ben aslında ben değilim. İçimde, kendi içimde her şeyden nefret ediyorum, sebebini bilmiyorum doğam bu şekilde.
Çocukluğumda böyle değildim (6-7) yaşlarındayken, 7 yaşımda bir travma yaşadım ve kendimi kaybettim. O travmayı yaşadıktan sonra her zaman kalbimde bir korku hissettim, ailemin yanındayken bile, güvendeyken bile. Bu histen neyse ki açıklayamayacağım bir sebepten ötürü kurtuldum. Galiba artık konuya girebiliriz.
Bugüne kadar birçok kez çıkma teklifi aldım, ama ne zaman böyle bir şey olsa içimde hiçbir şey ateşlenmiyor. Birisi bana beni sevdiğini söylediğinde hiçbir şey hissetmiyorum, artık beni sevdiğine mi inanmıyorum yoksa duygularım mı öldü bilmiyorum. Karşı cinse veya kendi cinsime karşı herhangi bir cinsel çekim hissetmiyorum, hissetmek istiyor muyum bilmiyorum. Yaşıtlarım veya büyüklerim sevgilileri veya eşleriyle dışarıda el ele tutuşup gezdiklerinde ben ise sadece bakıyorum, cinsellik bana iğrenç bir ritüel gibi geliyor.
Hiç kimseye karşı hiçbir şey hissetmiyorum, günlük hayatımda yaptıklarımın çoğu sadece bir rolden ibaret. Böyle olmak istemiyorum, ne olmak istemiyorum bilmiyorum.
Kimseyi sevmiyorum, kimseden hoşlanmıyorum, sevinmiyorum, üzülmüyorum.
Zamanın düz bir çember olduğunu biliyorum. Hayatımın sonsuza kadar böyle gitmesini istemiyorum. Sonsuza kadar bunları yaşamak istemiyorum, ne zaman mutlu olsam Tanrı o mutluluğu benden çok feci bir şekilde geri alıyor her seferinde böyle oldu olmaya da devam edecek. Dünya bana işkence ediyor, ben de bunu hak ediyorum.
Ben neden böyleyim?
Son düzenleyen: Moderatör:
