Küçüklüğümden beri asosyalim. İlkokulda ve ortaokulda arkadaş ortamından hep dışlandım. Bunu fakirliğime ve dış görünüşüme bağlıyorum daha çok. Lisede bu durum daha çok kendini göstermeye başladı. Çirkin bir loser olduğum için kızlarla iletişim kuramadım, konuşurken devrik cümle kuruyorum, okuduğumu anlamıyorum. İlk başta disleksi olduğumu düşündüm ama durumum tam anlamıyla disleksiye benzemiyor bilmiyorum düşük zekalı olabilirim. Fakir olmaktan nefret ediyorum. İstediğim hiçbir şey olmadı, olmuyor. Asosyalliğe gelecek olursam, çoğu insan asosyalliğin bir seçim olduğunu düşünür ama bu doğru değildir. Asosyal insanlar ikiye ayrılır; biri sonradan asosyal olanlar, diğeri ise doğuştan asosyal olanlar. İlk gruptaki kişiler çaba gösterirse tekrardan sosyalleşebilir ama ikinci grup için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Asosyallik kesinlikle bir tercih değildir, doğuştan gelir ve düzelmesi mümkün değildir. Aksini iddia eden varsa yazsın konuşalım. Özenilecek bir tarafını da göremiyorum. Asosyal insanların intihara daha çok eğilimli olduğunu duymuştum. Asosyallik bir seçim değil, hastalıktır. İnsanı yalnızlığa sürükleyen, bazen içini kinle dolduran bir hastalık. Size yüzlerce maske takmayı dayatan bir hastalık. Bunları niye yazdığımı ben bile bilmiyorum, saçmaladım zaten bunu yazarken. Bulunduğum durumdan hiç ama hiç memnun değilim. İntihar etmeyi düşünüyorum. Okuduğunuz için teşekkürler.
) bana küçük Recep İvedik diyorlardı 8 ler dalga geçiyorlardı vs vs ama şunu diyebilirim ortaokulda ne olduysa bir cesaret geldi ve sınıfın en çok tanınan çocuğuyla arkadaş oldum hala tek kaşlıyım bak nerelere yükseldim sonrasında espri yeteneğimi geliştirdim kitap okudum akıcı konuşmaya başladım ama bazen hala kelime yutarım ve okulun en çok bilinen çocuklarından biri olup ortaokulu bitirdim diyebilirim güven eksikliğin var kendine güven herkes yakışıklı değildir hele senin benim gibilerin yakışıklılardan da farkı budur çirkiniz bizi özel yapan bu zaten kendine bir yetenek edin en basitinden espriler yap nerede yapacağını iyi bil ben de yazın aşırı asosyelleşebiliyorum 10 11 saat pc başında durduğumu bilirim ve sana bir tavsiye bir müzik aletine başla gitar çalmaya başladım arkadaşlarım oldu müziğe karşı saygım oldu artık yeni amaçlarım var liseye başlıyorum koroya girmek için gitar sololarına başladım he bunların hiçbiri olmazsa İstanbul anadolu yakasındaysan bir abim (Benden büyüksündür 14 yaşındayım) senle takılmaktan memnun olurum neyse ve çok bunalımdasın daha kötü olursan anti depresan kullanmanı öneririm...
