Asosyallikten bıktım

bear.psd dedi:

Evet bıktım artık, asosyallikten. Kendimi açıp anlatabileceğim sadece 1-2 arkadaşım var. Onların dışında arkadaş diyebileceğim kimsem yok. Topluluğa çıkma korkum yok fakat dışarı çıkıp arkadaşlarımla vakit geçiremiyorum çünkü yoklar. Dahil olduğum bir arkadaş çevresi yok. Derslerim iyi fakat umutsuzum. Bir hedefim yok. Okulda dışlandığım zamanlar oluyor. Hayattan bir beklentim yok. Fiziksel görünüşüm de çok iyi değil zaten. Oyun oynayamıyorum kendimi grafik ve teknolojiye verdim. Önceden böyle bir problemim yoktu fakat dersleri takmamaya başladım bu sene. Discord'tan birkaç tane arkadaşım vardı fakat bilgisayarım zaten kötü olduğu için onlarla vakit geçiremiyorum. Bazen her şey üstüme geliyormuş gibi hissediyorum. Sanki bu hayatta hiçbir vasıfım yokmuş gibi. Diğer insanlara karşı sürekli gülüyorum fakat içten içe yanıyorum. Arkadaşlarıyla eğlenip zaman geçiren insanları görünce çok kıskanıyorum. Var mıdır bu problemime bir çözüm? Ne yapmam gerekiyor? Düşünceleriniz çok önemli, teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

Overclock'lu Tofaş dedi:

Öncelikle şöyle başlamak istiyorum. Eskiden insanları biriktirmek bir sanattı ama şuan bence insanlardan kacabilmek bir sanat oldu. Benim tek samimi iki arkadaşım var Biri abim diğeri ise benden 10 yaş büyük olan oyunda tanıştığımız ama samimi olduğumuz ve şuan ufaka çaplı kendi aramızda ikinci el ve sıfır sistemler kuruyoruz kendisiyle. Bi hedefin yokmuş bı biraz kötü bi hedef belirle ve o hedef için çabala bu sayede edindiğin arkadaşlıkların seni hedefine taşıyabilecek yada seninle benzer hedefleri olan insanlar olacaktır. Emin ol herkez senin gördüğün kadar mutlu değil 1 olanı 3 anlatıp anlattıklarına senden önce inanan insanlarla dolu çevremiz. O yüzden kıskanmana hiç gerek yok içlerine girince anlıcaksın zaten ne olduklarını. Hayat dönen bir kısır döngü şuan sosyalleşmek istiyosun zincirlerini kırmak istiyosun ama zicirlerini krııp çok cevre edinince derdin de artıcak kendi derdini kımseye anlatamazken onların da dertlerini dinlemek zorunda kalıcaksın ve sonra canın sıkılacak ve tekrar insanlardan kaçmaya başlıcaksın. Bu evrede insanları çözmüş olacaksın tecruben artıcak bu da seni ileride insanlarla daha muhabbetin başında iken az cok neyin ne olduğunu anlamanı sağlıyacak . Tavsiyem kendini kasma ama çokta boşlama bi hedef belirle ve hedeflerine emin adımlar at zaten hedefine giderken sana yol gösterebilecek sana arkadaşlık yapabilecek insanlar bulacaksın. Şuan bir hedefin yok oyun oynamıyorsun sürekli ders calışmak adamı zaten sıkıyor zaman öldürmek için çevre edinme o çevreden zaten hayır gelmez burda detaylı yazmaya kalksam satırlar sığmaz herkezin hayat tecrubesi hayata bakış açısı ve hayatın ona sundukları farklı o yüzden kısa ve öz genel tavsiye :

Hedef - Zaman - Sabır - Azim Ve Başarı

Bunları yapabilirsen zaten güzel bir çevre standart bir hayatı yakalarsın iyi forumlar.

Genişletmek için tıkla...

bear.psd dedi:

Teşekkürler değerli yorumun için , dediğin gibi yapmaya çalışacağım.

Genişletmek için tıkla...

bear.psd dedi:

Evet bıktım artık, asosyallikten. Kendimi açıp anlatabileceğim sadece 1-2 arkadaşım var. Onların dışında arkadaş diyebileceğim kimsem yok. Topluluğa çıkma korkum yok fakat dışarı çıkıp arkadaşlarımla vakit geçiremiyorum çünkü yoklar. Dahil olduğum bir arkadaş çevresi yok. Derslerim iyi fakat umutsuzum. Bir hedefim yok. Okulda dışlandığım zamanlar oluyor. Hayattan bir beklentim yok. Fiziksel görünüşüm de çok iyi değil zaten. Oyun oynayamıyorum kendimi grafik ve teknolojiye verdim. Önceden böyle bir problemim yoktu fakat dersleri takmamaya başladım bu sene. Discord'tan birkaç tane arkadaşım vardı fakat bilgisayarım zaten kötü olduğu için onlarla vakit geçiremiyorum. Bazen her şey üstüme geliyormuş gibi hissediyorum. Sanki bu hayatta hiçbir vasıfım yokmuş gibi. Diğer insanlara karşı sürekli gülüyorum fakat içten içe yanıyorum. Arkadaşlarıyla eğlenip zaman geçiren insanları görünce çok kıskanıyorum. Var mıdır bu problemime bir çözüm? Ne yapmam gerekiyor? Düşünceleriniz çok önemli, teşekkürler.

Genişletmek için tıkla...

kuroi kenshi dedi:

Bir şey diyeceğim fakat abartmadan uygula. Bazen kendin olduğun için arkadaşların olmayabilir biraz değişmen de gerekebilir. Esprili, cana yakın, sempatik biri olmaya çalış. Bu arada kaçıncı sınıfsın ne güzel derslerim iyi diyorsun ama sınav notlarına göre mi iyi derse katılmana göre mi iyi önemli olan bu. Kendimden örnek vereyim. 8.sınıftan 9. sınıfa geçiş benim için en zor dönem olmuştur çünkü 8. sınıfım rüya gibi geçiyordu esprili ve hocalar tarafından sevilen biriydim, sevgilim vardı, arkadaş çevrem çok genişti, 8. sınıfta dersler kolaydı her şeyi dalgasına yaşıyordum hiçbir problemim de yoktu ve aşırı rahattım . 9. sınıfta kimseyi tanımıyorum kimse esprilerimden anlamıyor ve kimseye kanım ısınmıyordu çok gergindim hatta sıramda otururken bile kaskatı kesiliyordum. Bir ara hasta olmuştum sırf öksürmemek için kendimi kasıyordum o kadar yıkıkdım sana öyle diyim yani. Yavaş yavaş sosyalleşmeye başladım. 1 adım atıyordum karşılığını alıyorudum devam ediyordum ortam zaten kendi kendine oluşmaya başlıyor. Şuanda 10. sınıfdayım tüm okula beni göstersen aa bu çocuk şu şu değil mi falan diye konuşurlar ayrıca 9.sınıfda boyum çok kısaydı ve dalga geçiliyordum bunlara da takma şimdi boy falan gelip geçici şuan 166 oldum mesala ortalama bir boy. Sana tavsiyem kendini başkaları yüzünden üzme bu hatayı ben yaptım sen yapma. Burda verilen tavsiyeler sihir yada büyü gibi hemen sana etki etmez olay sende bitiyor kararında bir özgüven ve biraz sıcakkanlılık ile arkadaş bulman çok kolay. Büyük ihtimalle bu mesajdan uyarı alacağım uykuluyum hata yapma ihtimalım %80.

Genişletmek için tıkla...

bear.psd dedi:

Teşekkürler yorumun için , 10. sınıfa gidiyorum , derslere katılımım var notlarımda genel olarak iyi , boyum 1.85 onda bir problemem yok , dediklerini dikkate alıcağım

Genişletmek için tıkla...