RougAseu
Centipat
- Katılım
- 8 Ocak 2020
- Mesajlar
- 24
Öncelikle biraz uzun bir konu, kusura bakmayın yazmayı seviyorum. Yazım hatam varsa affola, hatasız kul olmaz.
Genel olarak gezmeyi seven bir insan değilim, yada farklı alanlar keşfetmeyi. Ara sıra kafam atar ve kulaklığımı ve kapüşonlu ceketimi giyer ve hiç gitmediğim mahallelere yada parklara gidip dolaşıp gelirim. Yaşamım boyunca farklı yerlerde kira'da oturduk, böylece çok farklı mahalleler ve farklı insanlar tanıdım. Fakat eskiden beridir cevabını veremediğim tek soru insanların utangaçlığı ve çekingenliği, hatta insanlar korkuyorlar.
Sokakta kimse yeni biriyle tanışmak için çabalamıyor, kimse özgürce hareket edemiyor, kimse istediği saç modelini yada giyim tarzını giymiyor, kimse olduğu gibi olmuyor ve hep başka insanların onları nasıl görmek istiyorsa onun gibi gözükmeye çalışıyorlar. Bu insanlara ben de dahilim ve sebebini bilmiyorum. İnsanlar kendini beğendirmek ve sözde sosyallik adına hayatlarını kaptırdıkları sosyal medyadaki olayları kafam almıyor.
İnsanlar birine selam vermekten korkuyor, biri ile arkadaş olmaktan korkuyor, market'ten bir şey aldığında söz de olsa bile teşekkür etmiyorlar, kimseye kolay gelsin demiyorlar, işi düşmedikçe yada çıkar olmadıkça kimseye yardım etmiyorlar ve neden böyle insanlar? Elbet herkes böyle değil fakat çok aşırı yüksek bir oran da insanlar böyle. Kimse bunu inkar edemez.
Bunu fark ettiğimden beri son bir kaç aydır sıradan alışkanlıklarımı değiştirmeye başladım, sizlere yaptığım şeyleri yazmak istiyorum ve yaşadığım değişimleri aktaracağım.
- En ufak şey de bile teşekkür etmek.
+ İnsanlar size daha sıcakkanlı bakıyor, ve sizle daha samimi oluyorlar. Onlara verdiğiniz teşekkür onların birine faydalı olduğunu düşündürüyor ve iyi hissettiriyor, böylece bu size de yansıyor ve ilişkiniz daha samimi oluyor.
- Esnafa ve çalışanlara nazik olmak.
+ Bakkal, market'ten tutun da her alanda çalışanlara "kolay gelsin, iyi çalışmalar" şeklinde iltifatlar da bulunduğumda bana karşı daha nazik oluyorlar, örneğin bir mekan da yemek için oradaysak veya bir şeyler içmek için, çok sık yaşadım ikram da bulunuyorlar.
Bir keresinde bir pizza firmasından sipariş vermiştim ve not kısmı var biliyorsunuz oraya aynen şunu yazdım;
" Selamlar kolay gelsin, tek bir şey istiyorum lütfen kuryeci arkadaş yavaş ve dikkatli gelsin acelemiz yok. Çalışan tüm arkadaşlara da iyi çalışmalar. "
Bunu yazdıktan sonra pizza firmasının müdürüne kadar gitmiş bu not bana ve arkadaşıma iki kişilik basit bir menü sipariş etmiştik indirimli yanında çeşit çeşit tatlı ve ek ikramlar ile içeçek göndermiş ve şöyle bir not düşmüştü.. " Her zaman sizin kadar nazik insanlar'dan sipariş almıyoruz, belki de seneler oldu. Sizlere ikramda bulunmak istedik, keyfini çıkarın!" diye bir kağıt ile geldi ve gelen kuryeci abimiz öyle güler yüzle getirdi ki o gün çok mutlu hissetmiştim. Buda böyle bir anımdır. İşin özü, lütfen nazik olun çalışan insanlara.
- Bir anda tanımadığınız bir insana sohbet açacak konularda sorular sorun.
+ Bunu yeni yeni çekinsem de biraz yapmaya başladım, örneğin bir gün parkta oturmuş dinlenip müzik dinlerken bir amca geldi bastonunu koydu ve yanıma oturdu. Dedim hadi biraz sosyalleşeyim, yaşı olmaz güzel sohbetin. Amcaya " Selamın Aleyküm, bir şey sorucaktım babama hediye alacağım da aklıma bir şey gelmedi, bana yardımcı olur musunuz? " halbuki o an öyle bir şey yoktu, maksat muhabbet başlatmaktı ve o amcayla 15-20 dakika kadar farklı konularda konuştuk. Amca da bir kaç tavsiye de bulundu, arada farklı konular da konuştuk öyle sonra kalkıp selam verip evin yoluna döndüm. İnanın insan daha özgüvenli ve pozitif oluyor.
- Sosyal medyayı bırakmak.
+ Sanırım aldığım en iyi karar bu oldu. Lise 3. sınıfa kadar aşırı derecede telefon bağımlısı ve sosyal medyada saatlerini geçirip sahte mutluluğun esiri olurdum. Oysaki internet'de yapılabilecek tonla şey varken, vaktimi orda öldürüyordum. Lise 3. sınıftan beridir şu an 21 yaşındayım yani 5-6 senedir Whatsapp dışında bir sosyal medya sayılabilecek bir şey kullanmıyorum ki keşke onu da kullanmasam, zaten çok aktif değilim fakat SMS kullanan kalmadığı için o artık mecburiyet.
Bıraktıntan sonra o kadar çok fazla vaktim oldu ki, insan elbet mala dönüyor. " Şimdi ne yapacağım? " çünkü o kaybettiğim zamanı dolduracak bir hobim yoktu, ben de burada bahsetmeyeceğim fakat bir kaç hobi edinmeye başladım.. hadi bir tane örnek vereyim; koleksiyonculuk. Ara sıra bit pazarına giderek eski bilgisayar parçalarını alıyorum ki bayağı eski parçalar oluyor, çalışması önemli değil o zamanları ve teknolojinin geçmişini anlatacak bir eser gibi geliyor bana. Ben de alıp onları çalışıyorsa ayrı, çalışmıyorsa ayrı ayırıyor ve güzelcene dezanfekte edip temizliyorum ve parlatıyorum. Onları biriktirmeye başladım, yakında bir dolap alıp oraya sergi gibi yerleştirmeyi düşünüyorum çünkü çok güzel duruyorlar. Kısacası kalmadı ama diyeceğim o ki kendinize bir hobi edinmelisiniz, ki kalan zamanınız işe yarasın. Yoksa elbet kullanmamak marifet değil.
Ayrıca bıraktıktan bir süre sonra çok sıkılan birisi olsam da bir süre sonra fark ettim ki sahte yaşamlara çok ilgi duyuyor muşum ve elimdeki şeylerden uzaklaşıp hayal kuruyor muşum. Oysa ki hayat hep sosyal medyada gözüktüğü gibi değil.
- Aileye ve dostlara saygı ve sevgi duymak.
+ Elbet sevmediğiniz kişiler olabilir ama sizi cidden üzecek bir şey yapmadıysa, en azından saygı duyun. Selam verip almanız bile yeterli olacaktır.
Konu aileye gelirse, anne ve babanıza saygı duyun ve istediği şeyler olduğunda oflayıp puflamak yerine dediklerini yapıp saygılarını kazanmaya çalışın, inanın istediği şeyler sizin yararınıza olacaktır. Arada bir sebepsizce bugün harika gözüküyorsun, yüzünde niye gülümseme yok senin? yakışıyor mu böyle sana veya Dertleşerek onlarla bağlarınızı güçlendirin. İnanın farkına varmadan gelip gidecekler hayatınızdan. Anne, babası olmayan insanlar var, onlara soracak olursanız onlar en iyi anlatan kişi olacaklardır ailenin eksikliğini ve özlemi.
İşin özü, utanmayın, çekinmeyin, mutlu olun, sevdiğiniz şeyleri yapın, saygı duyun sevin, güler yüzlü olun, ailenizi sevin, iyilik yapın, yardımsever olun ama ne olursanız olun ilk yazdığım satırlardaki kişilerden olmayın. Sevgiyle kalın.
Genel olarak gezmeyi seven bir insan değilim, yada farklı alanlar keşfetmeyi. Ara sıra kafam atar ve kulaklığımı ve kapüşonlu ceketimi giyer ve hiç gitmediğim mahallelere yada parklara gidip dolaşıp gelirim. Yaşamım boyunca farklı yerlerde kira'da oturduk, böylece çok farklı mahalleler ve farklı insanlar tanıdım. Fakat eskiden beridir cevabını veremediğim tek soru insanların utangaçlığı ve çekingenliği, hatta insanlar korkuyorlar.
Sokakta kimse yeni biriyle tanışmak için çabalamıyor, kimse özgürce hareket edemiyor, kimse istediği saç modelini yada giyim tarzını giymiyor, kimse olduğu gibi olmuyor ve hep başka insanların onları nasıl görmek istiyorsa onun gibi gözükmeye çalışıyorlar. Bu insanlara ben de dahilim ve sebebini bilmiyorum. İnsanlar kendini beğendirmek ve sözde sosyallik adına hayatlarını kaptırdıkları sosyal medyadaki olayları kafam almıyor.
İnsanlar birine selam vermekten korkuyor, biri ile arkadaş olmaktan korkuyor, market'ten bir şey aldığında söz de olsa bile teşekkür etmiyorlar, kimseye kolay gelsin demiyorlar, işi düşmedikçe yada çıkar olmadıkça kimseye yardım etmiyorlar ve neden böyle insanlar? Elbet herkes böyle değil fakat çok aşırı yüksek bir oran da insanlar böyle. Kimse bunu inkar edemez.
Bunu fark ettiğimden beri son bir kaç aydır sıradan alışkanlıklarımı değiştirmeye başladım, sizlere yaptığım şeyleri yazmak istiyorum ve yaşadığım değişimleri aktaracağım.
- En ufak şey de bile teşekkür etmek.
+ İnsanlar size daha sıcakkanlı bakıyor, ve sizle daha samimi oluyorlar. Onlara verdiğiniz teşekkür onların birine faydalı olduğunu düşündürüyor ve iyi hissettiriyor, böylece bu size de yansıyor ve ilişkiniz daha samimi oluyor.
- Esnafa ve çalışanlara nazik olmak.
+ Bakkal, market'ten tutun da her alanda çalışanlara "kolay gelsin, iyi çalışmalar" şeklinde iltifatlar da bulunduğumda bana karşı daha nazik oluyorlar, örneğin bir mekan da yemek için oradaysak veya bir şeyler içmek için, çok sık yaşadım ikram da bulunuyorlar.
Bir keresinde bir pizza firmasından sipariş vermiştim ve not kısmı var biliyorsunuz oraya aynen şunu yazdım;
" Selamlar kolay gelsin, tek bir şey istiyorum lütfen kuryeci arkadaş yavaş ve dikkatli gelsin acelemiz yok. Çalışan tüm arkadaşlara da iyi çalışmalar. "
Bunu yazdıktan sonra pizza firmasının müdürüne kadar gitmiş bu not bana ve arkadaşıma iki kişilik basit bir menü sipariş etmiştik indirimli yanında çeşit çeşit tatlı ve ek ikramlar ile içeçek göndermiş ve şöyle bir not düşmüştü.. " Her zaman sizin kadar nazik insanlar'dan sipariş almıyoruz, belki de seneler oldu. Sizlere ikramda bulunmak istedik, keyfini çıkarın!" diye bir kağıt ile geldi ve gelen kuryeci abimiz öyle güler yüzle getirdi ki o gün çok mutlu hissetmiştim. Buda böyle bir anımdır. İşin özü, lütfen nazik olun çalışan insanlara.
- Bir anda tanımadığınız bir insana sohbet açacak konularda sorular sorun.
+ Bunu yeni yeni çekinsem de biraz yapmaya başladım, örneğin bir gün parkta oturmuş dinlenip müzik dinlerken bir amca geldi bastonunu koydu ve yanıma oturdu. Dedim hadi biraz sosyalleşeyim, yaşı olmaz güzel sohbetin. Amcaya " Selamın Aleyküm, bir şey sorucaktım babama hediye alacağım da aklıma bir şey gelmedi, bana yardımcı olur musunuz? " halbuki o an öyle bir şey yoktu, maksat muhabbet başlatmaktı ve o amcayla 15-20 dakika kadar farklı konularda konuştuk. Amca da bir kaç tavsiye de bulundu, arada farklı konular da konuştuk öyle sonra kalkıp selam verip evin yoluna döndüm. İnanın insan daha özgüvenli ve pozitif oluyor.
- Sosyal medyayı bırakmak.
+ Sanırım aldığım en iyi karar bu oldu. Lise 3. sınıfa kadar aşırı derecede telefon bağımlısı ve sosyal medyada saatlerini geçirip sahte mutluluğun esiri olurdum. Oysaki internet'de yapılabilecek tonla şey varken, vaktimi orda öldürüyordum. Lise 3. sınıftan beridir şu an 21 yaşındayım yani 5-6 senedir Whatsapp dışında bir sosyal medya sayılabilecek bir şey kullanmıyorum ki keşke onu da kullanmasam, zaten çok aktif değilim fakat SMS kullanan kalmadığı için o artık mecburiyet.
Bıraktıntan sonra o kadar çok fazla vaktim oldu ki, insan elbet mala dönüyor. " Şimdi ne yapacağım? " çünkü o kaybettiğim zamanı dolduracak bir hobim yoktu, ben de burada bahsetmeyeceğim fakat bir kaç hobi edinmeye başladım.. hadi bir tane örnek vereyim; koleksiyonculuk. Ara sıra bit pazarına giderek eski bilgisayar parçalarını alıyorum ki bayağı eski parçalar oluyor, çalışması önemli değil o zamanları ve teknolojinin geçmişini anlatacak bir eser gibi geliyor bana. Ben de alıp onları çalışıyorsa ayrı, çalışmıyorsa ayrı ayırıyor ve güzelcene dezanfekte edip temizliyorum ve parlatıyorum. Onları biriktirmeye başladım, yakında bir dolap alıp oraya sergi gibi yerleştirmeyi düşünüyorum çünkü çok güzel duruyorlar. Kısacası kalmadı ama diyeceğim o ki kendinize bir hobi edinmelisiniz, ki kalan zamanınız işe yarasın. Yoksa elbet kullanmamak marifet değil.
Ayrıca bıraktıktan bir süre sonra çok sıkılan birisi olsam da bir süre sonra fark ettim ki sahte yaşamlara çok ilgi duyuyor muşum ve elimdeki şeylerden uzaklaşıp hayal kuruyor muşum. Oysa ki hayat hep sosyal medyada gözüktüğü gibi değil.
- Aileye ve dostlara saygı ve sevgi duymak.
+ Elbet sevmediğiniz kişiler olabilir ama sizi cidden üzecek bir şey yapmadıysa, en azından saygı duyun. Selam verip almanız bile yeterli olacaktır.
Konu aileye gelirse, anne ve babanıza saygı duyun ve istediği şeyler olduğunda oflayıp puflamak yerine dediklerini yapıp saygılarını kazanmaya çalışın, inanın istediği şeyler sizin yararınıza olacaktır. Arada bir sebepsizce bugün harika gözüküyorsun, yüzünde niye gülümseme yok senin? yakışıyor mu böyle sana veya Dertleşerek onlarla bağlarınızı güçlendirin. İnanın farkına varmadan gelip gidecekler hayatınızdan. Anne, babası olmayan insanlar var, onlara soracak olursanız onlar en iyi anlatan kişi olacaklardır ailenin eksikliğini ve özlemi.
İşin özü, utanmayın, çekinmeyin, mutlu olun, sevdiğiniz şeyleri yapın, saygı duyun sevin, güler yüzlü olun, ailenizi sevin, iyilik yapın, yardımsever olun ama ne olursanız olun ilk yazdığım satırlardaki kişilerden olmayın. Sevgiyle kalın.
İnsanlarımız okumayı sevmiyor sanırsam.
