Ailemden nasıl kurtulurum?
- Konuyu başlatan Megaton
- Başlangıç Tarihi
- Mesaj 67
- Görüntüleme 21.769
princehybrid
Kilopat
- Katılım
- 15 Ocak 2019
- Mesajlar
- 191
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Fiziksel şiddet görüyorsanız polise bir şekilde ulaşıp yardım isteyin. 17 yaşında olsanız da siz hala bir çocuksunuz devletin gözünde. Sizi korumak zorunda. Gerekirse kendi ailenizden bile. Ama tabi bizim polisimiz genelde barıştırma yoluna gidiyor önce. Onları bir şekilde akıl ve beden sağlığınızın bu durumu daha fazla kaldırmayacağını ikna edin. Bir pedagog veya psikolog ile görüşmek istediğinizi belirtin. Bu yaşta böylesine bir öfkeye ve düşüncelere girmeniz sağlıklı değil. Mutlaka yardım almanız gerekiyor.
keskepatatesolsam
Decapat
- Katılım
- 19 Ocak 2021
- Mesajlar
- 164
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Bence otur biraz düşün biz neden kavga ediyoruz diye. İşte o zaman doğru sonuca ulaşacağına eminim. Gerekirse alttan alan taraf hep sen ol. Kavgadan hep kaçınmaya çalış. Sabretmen gereken fazla yıl kalmamış zaten gerekirse üniversitede il dışı yazıp evinden ayrılırsın.
EgehanAltintas
Kilopat
- Katılım
- 10 Ağustos 2016
- Mesajlar
- 274
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Kardesim he de gec. Aileye karsi gelmemeye calis. Zaten uni sinavini kazandiktan sonra kurtulacaksin onlardan. Sabret, uzlasimci ol. Kavgadan uzak durmaya calis. Bil ki onlar senin ailen, baska bir seyin yok bu dunya uzerinde.
slayerdutch
Hectopat
- Katılım
- 5 Mayıs 2020
- Mesajlar
- 1.839
- Makaleler
- 8
- Çözümler
- 7
Seni anlıyorum... Ailenden bezdin, bıktın, ne yapacağını bilmiyorsun. Bence şöyle bir şey yap. Ya bir arkadaşın dediği gibi, bir video çekip aldıracaksın, ya da üniversiteyi bitirip evden kaçtığın gibi farklı şehirlere gidip orada bir daha aileni görmemek üzere yaşayacaksın. Yapabileceğin bunlar. Ya da en kötüsü kendine çok kötü bir şey yaparsan ailen seni hep bezdirdiğini anlayıp affedecekler. Ama senin için maliyetin büyük olacak.
Not: Bunları dememin sebebi senin moralini bozmak için değil. Yani, beni anla diye söylüyorum.
Ya da eğer ailenin iyi kalpli, sabırlı bir akrabası, yakını falan varsa oraya kaçacaksın. Teyzen, amcan, anneannen gibi. Eşyalarını toplayıp gizlice onların evine kaçıp olanları anlat. Bir süre orada kalırsın. Üniversiteyi bitirdiğinde farklı şehirlere git. Olur biter.
Not: Bunları dememin sebebi senin moralini bozmak için değil. Yani, beni anla diye söylüyorum.
Ya da eğer ailenin iyi kalpli, sabırlı bir akrabası, yakını falan varsa oraya kaçacaksın. Teyzen, amcan, anneannen gibi. Eşyalarını toplayıp gizlice onların evine kaçıp olanları anlat. Bir süre orada kalırsın. Üniversiteyi bitirdiğinde farklı şehirlere git. Olur biter.
Emircanazik
Kilopat
- Katılım
- 10 Temmuz 2019
- Mesajlar
- 951
- Makaleler
- 1
- Çözümler
- 5
Bu babalar neden hep sıkıntılı ya benimki de öyle 
ZeroTw02
Hectopat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- İşçi
Bu babalar neden hep sıkıntılı ya benimki de öyle
Allah yardımcımız olsun.
Raphiel
Decapat
- Katılım
- 17 Mayıs 2022
- Mesajlar
- 9
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Yıllar geçmiş ve bu forumu o zaman ki senle aynı yaşta olan ben okuyorum. Tam olarak ne yaşadığını bilemesem de benzer durumlar yaşıyorum seninle ve artık gerçekten dayanılmaz bir hal aldı. Belki çok daha zorluklar yaşayan insanlar katlanmistir bu durumlara ama ben artık gerçekten katlanamiyorum. Şu anki durumun iyiye benziyor nasıl atlattın bu günleri abim nasıl bir yol izledin bu günleri düşününce ne geliyor aklina, biraz yardımcı olur musun?
Son düzenleyen: Moderatör:
KS
KS
Açıkçası evden gidene kadar bu durum bitmedi. @SideWinder dediği gibi hocamla konuştum çok faydası oldu. Beni ve babamı okula çağırdı bir güzel konuştu ben ve babam okulda ağlıyorduk. Babam emekli asker ağladığını ilk defa gördüm. Müdür yardımcısı çok damardan konuştu
Belki yazdıklarımı okuyunca ergenlik diyebiliriz ama o zaman aşırı derecede öfke kontrolü sorunu yaşıyordum. Kim babasına el kaldırır ki
O zaman ki ben haklıydım şimdi istediği lafı etsin istediği desin ters düşmem.
Askeriye olmaz ise hayalim elektrik elektronik haberleşme idi. Derslerim iyi idi ama o zaman son 2 yılım zehir olunca ders vs de yapamadım. Kuzenim tıp kazanmış sıralama gelir yani bugün sen okumadın ettin diyor bana güya
Hatta okumayacaktım son dk TYT girdim çıktım. Şimdi tamamen memur olursam @SideWinder gibi olmasakta hobi olarak kendimi, basitçe dron diyeyim artık, konusunda geliştirmek istiyorum. İçimde mühendislik kaldı yani
hem mesleğimi seviyorum hayat kurtarmak çok güzel.
Normalde evden gidip masrafsız okumanın en iyi yolu MSÜ idi. Babam o zaman git çizdie gözünü dedi yaptık ama olmadı. Zaten asker olmak çocukluk hayalimdi ama 3 kere denedim olmadı sağlıktan dolayı. Bu olaylardan sonra üniversiteye gittim ve paramedik oldum.
Normal çok sakin geçinmesi kolay birisiyim ama bilmiyorum garip bir şekilde kırmızı çizgim aşılınca haberde gördüğün cani heriflerden birisi oluyordum tepem atınca salona gider kum torbası yumruklardım en azından ama daha sonra pek bir faydasını göremedim. Ve en önemlisi sorunu kendimde asla aramadım.
Okurken bir süre KYK'da kaldım ve daha sonra işe girip aparta çıktım. Ailem para gönderiyordu ama gene de zaten maddi durum sorunumuz yoktu. Tatillerde vs eve çok gitmedim yılda 2 3 kere gittim en fazla. Hala aramızda kavga vardı. Bende insanları sevmeme gibi bir durum vardı. En sonunda ilk kez sevgilim oldu. Elim yüzüm düzgün ama hep konuşmak isteyeni reddettim çünkü sevgi gibi bir kavram yoktu bende. Bu zamana kadar böyle yürekten ilk defa bir insana bir şey hissettim. Kaderim yaver gitti iyi bir insan denk geldi bana. Hayatımı değiştiren bir kadın oldu yani
Olayın en başı böyle başladı. Hatayı kendimde arayınca ilk başta kendimle barıştım. Emin ol bu 1 yılımı aldı benim ve gerçekten bu çok zor ve işin en kolay görünüp ama asla başarılamayan tarafı bu.
Ufak tefek düzeldik derken özel bir sebepten dolayı ailemle aram tekrar koptu 5 6 ay falan konuşmadık. Daha sonra yavaş yavaş düzeldi gibi derken şubat depremi oldu. Gönüllü olarak Hatay'a gittim.
Asıl kırılma noktası burası oldu orada gerçekten filmlerde göremeyeceğim kadar hüzün, keder, kayıp, ölüm gördüm. Aile kavramını insanların dayanışmasını hayatın ne kadar pamuk ipliğine bağlı olduğunu gördüm. İster öteki tarafa inan veya inanma ama bu dünya gerçek dostum. Ve bu hayatı özetleyen tek bir söz var benim için.
Ölü Ozanlar Derneği'nde ve Sagopa şarkısında diyor ya;
Vakit varken tomucukları topla, zaman hala uçup gidiyor ve bugün gülümseyen bu çiçek yarın ölüyor olabilir.
Tomurcuk sadece insan değil tomurcuk senin geleceğin hayallerin ve daha fazlası...
Okul bitti vs apartta kalıp çalışmaya devam edecektim. Depremden sonra benim için pek bir manası kalmadı ayrı kalmanın. Hala sorunlar var sorunlar asla bitmez.
https://www.technopat.net/sosyal/uye/megaton.321715/page-2#profile-post-6604
Bunu paylaşıp kendi yolumu çizmiştim KPSS'ye 1.5 ay kaldı atanırsam bu sefer sanırım değiştireceğim.
Atanınca kız arkadaşımdan dolayı muhtemelen aile bağları kopacak geri istemiyorlar çünkü. En azından atanıncaya kadar güzel olaylar biriktirmeye çalışıyorum evdekilerde.
Aynen bunu yaptım. Hala da öyle ve çok rahatım. Teşekkürler Ulunay
@Yararsız Üye maalesef forumu bıraktı ona da çok teşekkür etmek isterdim.
Tabii bu arada işe girdim aparta çıktım kısmı çok basit olmuş
neler çektim neler. Hiç kolay olmadı benim için.
Belki yazdıklarımı okuyunca ergenlik diyebiliriz ama o zaman aşırı derecede öfke kontrolü sorunu yaşıyordum. Kim babasına el kaldırır ki
O zaman ki ben haklıydım şimdi istediği lafı etsin istediği desin ters düşmem.
Askeriye olmaz ise hayalim elektrik elektronik haberleşme idi. Derslerim iyi idi ama o zaman son 2 yılım zehir olunca ders vs de yapamadım. Kuzenim tıp kazanmış sıralama gelir yani bugün sen okumadın ettin diyor bana güya
Hatta okumayacaktım son dk TYT girdim çıktım. Şimdi tamamen memur olursam @SideWinder gibi olmasakta hobi olarak kendimi, basitçe dron diyeyim artık, konusunda geliştirmek istiyorum. İçimde mühendislik kaldı yani hem mesleğimi seviyorum hayat kurtarmak çok güzel.Normalde evden gidip masrafsız okumanın en iyi yolu MSÜ idi. Babam o zaman git çizdie gözünü dedi yaptık ama olmadı. Zaten asker olmak çocukluk hayalimdi ama 3 kere denedim olmadı sağlıktan dolayı. Bu olaylardan sonra üniversiteye gittim ve paramedik oldum.
Normal çok sakin geçinmesi kolay birisiyim ama bilmiyorum garip bir şekilde kırmızı çizgim aşılınca haberde gördüğün cani heriflerden birisi oluyordum tepem atınca salona gider kum torbası yumruklardım en azından ama daha sonra pek bir faydasını göremedim. Ve en önemlisi sorunu kendimde asla aramadım.
Okurken bir süre KYK'da kaldım ve daha sonra işe girip aparta çıktım. Ailem para gönderiyordu ama gene de zaten maddi durum sorunumuz yoktu. Tatillerde vs eve çok gitmedim yılda 2 3 kere gittim en fazla. Hala aramızda kavga vardı. Bende insanları sevmeme gibi bir durum vardı. En sonunda ilk kez sevgilim oldu. Elim yüzüm düzgün ama hep konuşmak isteyeni reddettim çünkü sevgi gibi bir kavram yoktu bende. Bu zamana kadar böyle yürekten ilk defa bir insana bir şey hissettim. Kaderim yaver gitti iyi bir insan denk geldi bana. Hayatımı değiştiren bir kadın oldu yani
Olayın en başı böyle başladı. Hatayı kendimde arayınca ilk başta kendimle barıştım. Emin ol bu 1 yılımı aldı benim ve gerçekten bu çok zor ve işin en kolay görünüp ama asla başarılamayan tarafı bu.
Ufak tefek düzeldik derken özel bir sebepten dolayı ailemle aram tekrar koptu 5 6 ay falan konuşmadık. Daha sonra yavaş yavaş düzeldi gibi derken şubat depremi oldu. Gönüllü olarak Hatay'a gittim.
Asıl kırılma noktası burası oldu orada gerçekten filmlerde göremeyeceğim kadar hüzün, keder, kayıp, ölüm gördüm. Aile kavramını insanların dayanışmasını hayatın ne kadar pamuk ipliğine bağlı olduğunu gördüm. İster öteki tarafa inan veya inanma ama bu dünya gerçek dostum. Ve bu hayatı özetleyen tek bir söz var benim için.
Ölü Ozanlar Derneği'nde ve Sagopa şarkısında diyor ya;
Vakit varken tomucukları topla, zaman hala uçup gidiyor ve bugün gülümseyen bu çiçek yarın ölüyor olabilir.
Tomurcuk sadece insan değil tomurcuk senin geleceğin hayallerin ve daha fazlası...
Okul bitti vs apartta kalıp çalışmaya devam edecektim. Depremden sonra benim için pek bir manası kalmadı ayrı kalmanın. Hala sorunlar var sorunlar asla bitmez.
https://www.technopat.net/sosyal/uye/megaton.321715/page-2#profile-post-6604
Bunu paylaşıp kendi yolumu çizmiştim KPSS'ye 1.5 ay kaldı atanırsam bu sefer sanırım değiştireceğim.
Atanınca kız arkadaşımdan dolayı muhtemelen aile bağları kopacak geri istemiyorlar çünkü. En azından atanıncaya kadar güzel olaylar biriktirmeye çalışıyorum evdekilerde.
Aynen bunu yaptım. Hala da öyle ve çok rahatım. Teşekkürler Ulunay
@Yararsız Üye maalesef forumu bıraktı ona da çok teşekkür etmek isterdim.
Tabii bu arada işe girdim aparta çıktım kısmı çok basit olmuş
neler çektim neler. Hiç kolay olmadı benim için.
Son düzenleme:
umarım hıkayemın sonu sen gıbı bıter.... umutsuz olsamda umut etmenın iyi bi şey olduğunu biliyorum
