Herkesin hayatında kendine göre zorluklar var elbet ama emin ol bazı insanların hayatlarını öğrendikçe kendi hayatını sevmeye başlıyorsun. Sıkıntısıyla, üzüntüsüyle, zorluklarıyla sevmeye başlıyorsun. Her şeyi geçtim ne olursa olsun insan kendini sevmeli. Bu hayatta kendin olarak varsın. Kimse seni senin kadar sevemez ve değer veremez. Sen kendine inanıp bütün zorlukları aşacağına inanmalısın. Hayatının bundan önceki döneminde karşılaştığın sorunlar nasıl teker teker çözüme kavuştuysa bundan sonrakiler de o şekilde çözüme kavuşacak. Ayrıca emin ol şuan dert yandığın şeylerin çok daha kötüleriyle karşılaşacaksın. Hayat bu. Büyüdükçe zorlukları artıyor. Ancak kolaylıkları, güzellikleri de artıyor. Zorlukları görmek kolay ama bizim güzellikleri görmemiz, onlardan aldığımız enerjiyle zorluklara meydan okumamız gerekiyor. Şu uyarıyı da yapmak istiyorum: Bazı insanlar sevgilisinden ayrıldığında bile "hayatım bitti, öldüm, yaşamak istemiyorum, depresyondayım, hayatın anlamı yok" vs. saçma şeyler söylemeye başlıyor. Bunlar tecrübesizlikle alakalı. Kimse kalıcı değildir o yüzden kim olursa olsun hayatınızdan çıkan biri için çok üzülmeyin. Aynı şekilde hayatınıza giren biri için de çok fazla sevinmeyin. Bu tarz basit sorunlarda bile "öldük, bittik" havalarına girersek uzun yaşamayız emin olun. İş zihinde bitiyor. Zihninizde neye inanırsanız olağanüstü bir durum olmadığı sürece onu yaşarsınız. Ayrıca bazı şeyleri anlatmak insanı rahatlatıyor. Eğer çok özel bir şey değilse sorunlarınızı anlatmanızı öneririm. Belki birisinden alacağınız bir öneri hayatınızı değiştirir.
