Menemen Baronu
Hectopat
Arkadaşlar bulunduğum durumlar çok karışık yani anksiyete yazdım ama durum daha da vahim. Şimdi şöyle anlatayım:
Ben 11. sınıf öğrencisi erkek bir gencim. İşte ne olsun değil mi hayat... Olmuyor işte. Özellikle küçüklüğümden beri özellikle de 3 yıl önce yaşanan ve annemin şu an umurunda bile olmayacağı ama ben hatırladığımda utançtan kendime zarar verdiğim 2 an yüzünden: Kendimi her an eleştiririm. Kendimi o kadar çok eleştiririm ki örneğin bir insana selam verdiğimde karşı tarafın aklından bile geçmeyeceği ufak bir hata yapsam bile kendimden büyük utanç duyar ve aylarca bunun yüzünden kendimi duvarlara vurur dururum. Özellikle kendimden büyüklerle, tanımadığım ve daha yeni tanışma aşamasından olduğum özellikle anam, ninem, anneannem dışındaki tüm kızlarla konuşurken çok utanırım. O kadar utangaç kendinden nefret edip, asosyal takılan bir insanım ki. Yolda tanıdık görsem yolum 5km uzasa bile yön değiştirmişiliğim var.
Özellikle şu kızlarla iletişim konusuna değinmek istiyorum:
Maalesef toplulumuzun dayattığı leş erkek yapısı yüzünden kızlarla artık normal arkadaş bile olamıyoruz. Kötü bir şey mi? İllaki sevgili olacaksın diye bir şey yok hatta iyisini, dürüstünü bulursan kendi cinsinden bile daha iyi arkadaş olur sana. İşte ben de bu yüzden sorun yaşıyorum. Karşı cinsten biri 10M yakınıma yaklaştığında titriyor, terliyor, korkuyor ve acayip stres yapıyorum. Dershane de falan yanıma kız oturunca tüm ders titriyor ve çok stres yapıyorum. Yani kısacası büyük bir anksiyete problemim var. Aslında sosyal yaşama özenen birisiyim ve arkadaşım olsa ki beni dinliyen, adamakıllı hiç arkadaşım yok. Zaten YKS'ye hazırlanıyorum, ne yapayım arkadaşı ama bu anksiyete sorunu özellikle de şu sorun:
Utanma, kendinden nefret etme.
Ben 11. sınıf öğrencisi erkek bir gencim. İşte ne olsun değil mi hayat... Olmuyor işte. Özellikle küçüklüğümden beri özellikle de 3 yıl önce yaşanan ve annemin şu an umurunda bile olmayacağı ama ben hatırladığımda utançtan kendime zarar verdiğim 2 an yüzünden: Kendimi her an eleştiririm. Kendimi o kadar çok eleştiririm ki örneğin bir insana selam verdiğimde karşı tarafın aklından bile geçmeyeceği ufak bir hata yapsam bile kendimden büyük utanç duyar ve aylarca bunun yüzünden kendimi duvarlara vurur dururum. Özellikle kendimden büyüklerle, tanımadığım ve daha yeni tanışma aşamasından olduğum özellikle anam, ninem, anneannem dışındaki tüm kızlarla konuşurken çok utanırım. O kadar utangaç kendinden nefret edip, asosyal takılan bir insanım ki. Yolda tanıdık görsem yolum 5km uzasa bile yön değiştirmişiliğim var.
Özellikle şu kızlarla iletişim konusuna değinmek istiyorum:
Maalesef toplulumuzun dayattığı leş erkek yapısı yüzünden kızlarla artık normal arkadaş bile olamıyoruz. Kötü bir şey mi? İllaki sevgili olacaksın diye bir şey yok hatta iyisini, dürüstünü bulursan kendi cinsinden bile daha iyi arkadaş olur sana. İşte ben de bu yüzden sorun yaşıyorum. Karşı cinsten biri 10M yakınıma yaklaştığında titriyor, terliyor, korkuyor ve acayip stres yapıyorum. Dershane de falan yanıma kız oturunca tüm ders titriyor ve çok stres yapıyorum. Yani kısacası büyük bir anksiyete problemim var. Aslında sosyal yaşama özenen birisiyim ve arkadaşım olsa ki beni dinliyen, adamakıllı hiç arkadaşım yok. Zaten YKS'ye hazırlanıyorum, ne yapayım arkadaşı ama bu anksiyete sorunu özellikle de şu sorun:
Utanma, kendinden nefret etme.
Son düzenleyen: Moderatör:
