Beynimizin Kendi Kendine Konuşması

Başlıkta belirttiğim gibi gün içinde beynim yani kendim, kendi kendimle konuşmaya başlıyorum ve bunu düşündüğümde acayip kötü bir duygu karmaşasına giriyorum. Beynim kendini sorguladığı zaman kendimi şizofren gibi hissediyorum. Asıl tuhaf olan şey ise şu anda bu satırları yazmam. Yardım edin lütfen bu duygudan kurtulamıyorum, her seferinde kendi kendime beynim hakkında konuşuyorum ve bunu durduramayıp kendimi şizofren gibi hissediyorum. Eğer böyle hisseden kişiler varsa birlikte bir çözüm yolu bulmaya çalışalım. Kendimi mal gibi hissediyorum.

Şizofren birisi kendisinin hasta olduğunu ve sorunlar yaşadığını anlaması çok güç. Bence yaşadığınız durum normal. Belki stresten dolayıdır.

efedesu dedi:

Başlıkta belirttiğim gibi gün içinde beynim yani kendim, kendi kendimle konuşmaya başlıyorum ve bunu düşündüğümde acayip kötü bir duygu karmaşasına giriyorum. Beynim kendini sorguladığı zaman kendimi şizofren gibi hissediyorum. Asıl tuhaf olan şey ise şu anda bu satırları yazmam. Yardım edin lütfen bu duygudan kurtulamıyorum, her seferinde kendi kendime beynim hakkında konuşuyorum ve bunu durduramayıp kendimi şizofren gibi hissediyorum. Eğer böyle hisseden kişiler varsa birlikte bir çözüm yolu bulmaya çalışalım. Kendimi mal gibi hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aynısını yaşıyorum, ama artık alıştım.

Kendi kendinle konuşma ilerde hayattan zevk almamaya başlarsın. Çağımızın vebası diyebilirim. İnsanlar sürekli stresten kendileriyle konuşmaya başlayıp depresyona giriyor. Sen kendinle konuşmazsan bile ara sıra beyin kendini programladığı için aynı sen konuşuyormuşsun gibi cümleler geçirir aklından, onları sıkıntı etme. Kendinle konuşman gerekiyorsa sesli konuş içsel bir konuşma olmasın.

Sen konuşuyorsun en azından ben kavga ediyorum resmen.

Kendimi bildim bileli yolda yürürken ya da herhangi bir işi yalnız yaparken kafama takılan şeyler hakkında kendimle birkaç cümle konuşurum. Genelde bir taraf soru sorar diğer taraf ona cevap arar örnek:
-Olum zaten senin ne işin var len öyle ortamlarda, gidilir mi hiç? Böyle adamlardan hayır gelmez.
-Abi adam anlamıyor ki ben ona A diyorum o bana B'yi anlatıyor tutamadım işte kendimi, ama iyi oldu.
-İyi oldu iyi.

Nedenini hiç irdelemedim, ancak bir sorunum olduğunu düşünmüyorum, yalnızlıktan kaynaklandığını düşünüyorum. Duymak istediğim bir takım şeyler oluyor her insan gibi, kimse olmayınca ben de kendi kendime söylüyorum bunları.

Ben hep öyleyim. Bu durumdan hiç rahatsız değilim, stresli veya duygu karmaşasına da girmiyorum. aksine kendi kendime konuşmak hoşuma gidiyor.

Bence gayet güzel bir durum. Ben de kendimle konuşurum, dertleşirim, sevinçlerimi paylaşırım. Hissiyatı güzel bana göre. Herkesin aradığı kendinizle uyuşan kafa dengi kusursuz arkadaşı bulmuş oluyorsunuz resmen

İyi anlaşmaya çalışın, kötü olmayı boş ver seveceksiniz bile

Ben de konuşurum kendimle, şu ana kadar hiç dert etmedim. İçten değil tabi ki, sesli bir şekilde. Ne zaman böyle boşlukta hissetsem kendimi, kendi kendimle konuşurum. Dertlerimi bir bir dökerim, süzerim acaba ben mi hata yaptım diye. Hiç garipsemedim ben bunu, hiç zararını da görmedim. Yalnızlıktan diye düşünüyorum, içini dökecek, dertlerini paylaşacak birilerini hissetmiyorsan bu yetenek ortaya çıkar. İyice RPG oyunu anlatıyormuşçasına dönmeden bitireyim ben de sağlıcakla kalın.

Sorun kendimle konusmak degil, sorun beynimin kendi kendini cildirtacak kadar sorgulamasi. Yolda giderken su anda kendi kendime konusuyorum degil mi diyorum kendime ve salakca gulmeye basliyorum. Bazen beynime salak diyorum ve icimden yine su geciyor "lan? az once beynim kendi kendine salak dedi" sonrasi zaten sonsuz paradoks...