Niyesi pek önemli değil ki. Niye tüm iyi şeyleri insan kendisine vermesin? Kendisinden başka neyi var? İşte o bahsettiğin her şeyi kendine yöneltirse... Sorduğum soru buydu. Lütfen soruyu esnetmeyelim.
O zaman sadece iyi şeyler yoktur anlamı da çıkıyor buradan.
Doğruluk ve dürüstlük uygulandığı yöne hastır. Mesela bir çocuk katiline doğru ve dürüst davranır mıydın? Peki bu senin doğru ve dürüst kişi olmadığın anlamına mı geliyor? Hayır. Sadece onu paylaşmadın o kadar.
O zaman sadece iyi şeyler yoktur anlamı da çıkıyor buradan.
(Bu yazı tezatlar içerir) Zihinsel bir canlı olduğumuz türümüze insan diyoruz. Eğer canlılığımız söz konusuysa, zihnimiz varlığımızı kendi kendimize kanıtlamayı sağlar fakat canlılığımız zihnimizden öndedir. Öyle ya nice aptal insan yaşıyor, nice akıllı insanlar da yaşamayı başarabiliyor... Zihin kelimesi soyuttur, fakat akıl kelimesi somuttur ve bana kalırsa bizler aklımızı kullanarak zihin kelimesini ortaya attık. Bu denklemde zihin somuttur. Kabaca: Fiziksel nöron bağları arası elektrik sinyalleri düşünceyi, düşünmek de imgeleri meydana getirir. Soyut olsun ya da olmasın; damarkarimızdaki kanla beslenen bu düşünce somuttur. "Tanrı ya da yarı tanrı" = Tanrı öleli çok oldu. Tıpkı senin de dediğin gibi; "Her şey kişinin kendi ellerinde, istediğine verir istemediğine vermez." Bu benim gözüme sıkıntı dediğinizden çok, mükemmel bir anlam olarak gözüküyor. Asıl sıkıntı şudur; herkes bu şuur ve evreye eriştiğinde insan; kötü görünmeyen şeye, yani sadece kendine yoğunlaşmaya başladığında diğer insanlar her ne kadar akıllı ve kendilerince iyi olurlarsa olsunlar yine de dolaylı yoldan onlara düşman olacaktır. Çünkü en en başta kişi kendinin efendisi olur. Kişi kendini düşünmeden hayatta kalamaz.
Sanırım insan benim dediğim gibi yaparsa, belli oranda düşman edinecektir elbet. Hatta kendine dost olsa dahi ki bu kaçınılmaz bir mecburiyet olduğu için, kendi kendine isyan etmesi çok muhtemeldir. Ve sanırım insan yüzde yüz kendine odaklanamaz.
