Bisikletten düşme korkusu

Refleksleriniz ile alakalı bir durum var mı ortada? Yani günlük hayatta da refleksleriniz zayıf mı? Çok uzak bir ihtimal ama bununla da bir ilgisi vardır belki.

Bir bisiklette bu kadar korku yaşıyorsan araba nasıl süreceksin? İlk pedala bastığın anda dik durduğun sürece denge sorunu yaşamazsın. Hatta imkansız.

Dostum merak etme bisikletten düşen tek insan sen değilsin Küçüklüğümde ben de el - ayak - bilek - diz kapağı gibi bölgelerimi hep incittim, çatlattım, yara ettim. Kısacası bisikleti düşe kalka öğrendim.

Ve hala daha düştüğüm oluyor, sonuçta çakıllar ile dolu bir dağ yolunda hızla giderken bisikletten düşmek çok olasıdır, aşağıda da geçen geçirdiğim ufak kazadan bir fotoğraf var.
Eldiven olmasa elimin tamamı taşların kesmesinden kaynaklı yaralar ile dolu olabilirdi. Yazlık eldiven olmasa o hasar bile olmazdı aslında.


Kısacası güvenlik ekipmanların ve sağlam da birer bisikletin varsa, tecrübe yavaş yavaş gelecektir.
Tecrübenin yavaş yavaş geldiği sırada da fazla hızlı gitmesen iyi edersin, zamanı var her şeyin
Benim bu saatten sonra kafam kopsa dahi bisikletten kopamam. Böyle de bir sevdadır bu iş.

Korktuğundan dolayı yavaş gidersen düşersin asıl. Yavaşladıkça denge kurman daha zor olur. Üstüne gideceksin korkunun, başka çaresi yok gibi. Boş bir alan bul tek başına sür, düşersen kimse görmez

Dostum 2 kuzenim ve ben aynı yöntemle öğrenmiştik 6-7 yaşlarında. Yöntem şuydu:
bisikletin arka lastiğinin yanına 2 adet ek ufak teker monte etmişti dedem fakat bunların yere 2-3 ya da 3-4 cm mesafesi vardı.
Normal sürerken yere ek tekerler değmiyordu fakat sağa sola yatarsan (dengeni kaybedersen) yere deyip dengeni sağlıyorsun.
Tabii yaşını bilmiyorum. 30-40 yaşında adamın ek tekerli bisiklete binmesi insan içinde hafif gülümseten bir durum olabilir ama öğrenmenin yaşı yoktur deyip konuyu bağlıyayım. (bu durumda tenha geniş alanlarda binmen tavsiye ederim)

Arkadaşlar bisiklet kazası ve o kazanın getirdiği korku hiç bir şeye benzemez...

Sene 1996, ben ve kafadan kontak bir arkadaşım vardı, altlarımızda da yeni aldığımız birer Bissan marka bisiklet vardı. Bir gün bu kafadan çatlak arkadaşımla gezmeye çıktık, gittiğimiz yerde epeyce yokuş vardı. Arkadaşım, o yokuş aşağıya yarış yapalım diye tutturdu bende kabul edip girdik yarışa, yanılmıyorsam hızımız 100 Km'ye dayanmış ya da yakındı, emin değilim, o hızla giderken bi baktım yolu ortalamış bize doğru bir araba ve içinde de af buyurun bir öküzün geldiğini fark ettim, direksiyonu hafif sağa kırıp çarpmamaya çalıştım fakat tam bu esnada kaldırıma çarpıp havada uçtuğumu gördüm ve sonrasında gözümü hastahanede açtım.

İnanın Polise, benim hiç kimse tarafından darp edilmediğimi yalnızca bisikletten düşüp bu hale geldiğime ikna edene kadar terler döktüm... Polis benim bisikletten düştüğüme inanmıyordu, bana ''korkma çocuğum, evladım, sana bunu kim ya da kimler yaptı söyle'' diye ısrar ediyorlardı...

@er36po
Havada uçtuğun kısmı okuyunca gülmekten gözlerimden yaş geldi.

Tekrar ısrarla söylüyorum üzerine gitmeden asla o korkunu yenemezsin. Öyle hemen işi psikolojik tedavi alabilirsin gibi yaklaşımlarda bulunan arkadaşlara bakma sen.

Arkadaşım herkesin dediği gibi bu korkunun üzerine gitmeden, korkundan kurtulamazsın. Küçükken yaklaşık 6. sınıfa gidiyordum herhalde tam olarak hatırlamıyorum, bende o yaşlarda yapılabilecek kendimce hız yapmıştım. Önüme araba çıktı, çocuksun zaten panik yaptım direksiyonu kırdım kaldırıma çarptım. Elim, dizim, başım her yerim kanıyordu. Bisiklet desen o da rahmetli oldu zaten. Eve de biraz uzak sayılırdım yani 500 metre kadar. O yaralı halim ile yamulmuş bisikleti eve götürmek işkence olmuştu bana. İyi ki etrafımda kimse yoktu diyorum, utanırdım çünkü. O önüme çıkan araba da zaten arkasına bakmadan bastı gitti. Neyse 1, 2 sene kadar hiç binmedim bisiklete. Sonra arkadaşım bisiklet binelim, gezelim biraz yalnız çok canım sıkılıyor dedi. Kıramadım, çok korksam da zar zor bindim. Ama inan o olaydan sonra hız yapmak aklımın ucundan bile geçmiyor, o korku yüzünden sürekli ellerim frende idi. Neyse korkumu ufak ufak hızlar arttırarak yendim. Şimdi trafikte arabaların arasından sıyrılarak geçiyorum gidiyorum. Çarparsa da çarpsın yani. O kadar da çarpmak kolay değil zaten. Çarparsa bisikletten düşerim eyvallah da, bana çarptığı için o adamın başı yanacak. Mecbur fren yapacak yani, en fazla korna çalıyorlar onuda pek takmamaya çalışıyorum. Bundan bahsederken de trafikte yüzsüzlük yapmıyorum tabii ki de. Trafikte normal araçlar ne kadar önem, değer kazanıyorsa bende o değeri trafikte elime almaya çalışıyorum. Sonuçta ben trafikte giden normal bir araç hızında giderken neden beni yolun kenarına çekmeye çalışıyorlar ki? Bu insanın sinirini bozuyor işte. Benim yerimde sabit 30-40 KM/S hızla giden bir araba olsa hiç bir şey diyemezler ama. Bende yaklaşık aynı hızla gidiyorum, beni neden yoldan atmaya çalışıyorsunuz ki? Bisikletlere cidden hiç önem verilmiyor. O gün bugündür yani korku falan kalmadı, korkuyu bırak biraz fazla cesaretlendim trafiğe çıkma konusunda.
Yani uzun lafın kısası korkunu üzerine gitmeden aşamazsın. Elimden geldiğince kısa kesmeye çalıştım yazdıklarımı.

Korkmadan olmuyor. Ama bir şekilde adapte olmak gerekiyor. Düştüğünde tekrar kalkabilirsin ama hiç düşmemek içinde sevdiğin bir şeyi yapmamazlık yapamazsın.

AMD bir işlemcinin pinini yamultmak kadar korku verici anılarınız varmış

@Enes Doğan İnanır mısın, son birkaç aydır etrafımdaki tüm araç sürücüleri pamuk gibi
Önüme kapı açmıyorlar, sinyal veriyorlar, yol veriyorlar ; Artık fazla ilgiden sıkıldım trafikte.