En büyük korkunuz nedir?

Ailemi kaybetmek, ailemi kaybetmektense kendimi kaybetmeyi yeğlerim. Keşke iyi bir eğitim alma şansım olsa idi ve hayalimdeki asıl mesleği seçebilseydim. Şu anda boşluktayım, iyi bir iş bulmam lazım ancak engel olacak rahatsızlıklarım var... Yani neredeyse hayattan korkuyorum dersek yeridir.

Hayatımız boyunca hatalar yaparız. Tecrübe edinir, kırar, kırılır, üzer, üzülürüz. Vicdan geceleri o duvara tek başına bakarken uyanır. Aciz hissettiğin ne kadar durum ve an varsa gözünde canlanır. Yapmadığım için pişman olmak yerine yaptığım için pişman olmayı tercih ederim. Sırf merhametim yüzünden güçsüz kalacaksam, kırılacak ve aşağılanacaksam bu beni yıpratır. Ama merhametsizliğim, kırıcı olmam ve kaosu engellemek yerine yayan bir adam-insan olursam belki üzülmem ama ardımdan iyi anılmaz benliğim.

Ahiret hayatının olmaması. Çünkü çok korkunç geliyor hiç olup gitmek. İnsanın aklı da almıyor, düşünmekte istemiyor peki ya yoksa diye. O kadar korkunç.

Depremden, Allah korusun düşünsenize deprem oluyor, siz zar zor çıkıyorsunuz içinde aileniz var, bekleyiş içindesiniz. Ailemden birine bir şey olursa biterim maalesef. Hani derler ya onsuz yaşayamam, ya da ona bir şey olursa ölürüm ben diyoruz bazen, ölmezsin ama acısını çok kötü hissedersin maalesef. Deprem yüzümden psikolojim alt üst oldu maalesef.

Korku böyledir. Herkes korkar. Korkmak doğaldır. Tecrübeye göre korku duyarız, yaşantılarımız ve zaaflarımız korkuyu şekillendirir. Ben size burada korkmayın, üstüne gidin diyemem. Demem de. Korkmak bazen insan olduğunu hatırlatır insana. Sadece korku saplantı olmasın. Her şeyi dozunda yaşamalı. Korkularınız sizi yiyip tüketmesin forumdaşlarım.

Alemlerin Rabbi Allahımdan, Rabbimden çok korkarım. Arşı yaratan alemlerin Rabbi olan Allah'a hamd olsun. Ben imanlıyım ve müminim. Ahiret gününe iman ettim. Konuşuyorsun et konuşur mu? İşitiyorsun kemik işitir mi? Gece uyursun sonra tekrar dirilirsin. Ruh gider gelir. Elhamdulillah.

Heberiu dedi:

Hayatımız boyunca hatalar yaparız. Tecrübe edinir, kırar, kırılır, üzer, üzülürüz. Vicdan geceleri o duvara tek başına bakarken uyanır. Aciz hissettiğin ne kadar durum ve an varsa gözünde canlanır. Yapmadığım için pişman olmak yerine yaptığım için pişman olmayı tercih ederim. Sırf merhametim yüzünden güçsüz kalacaksam, kırılacak ve aşağılanacaksam bu beni yıpratır. Ama merhametsizliğim, kırıcı olmam ve kaosu engellemek yerine yayan bir adam-insan olursam belki üzülmem ama ardımdan iyi anılmaz benliğim.

Genişletmek için tıkla...

Benliğimin kimin tarafından nasıl anıldığı önemli, değer verdiğim insanlar beni nasıl anıyor buna önem veririm. Gerisi önemli değil. Sevdiğim biri tarafından kırılmak yerine kırmayı yeğlerim, sevdiğim birinin kötü tarafını görmek yerine onu üzmeyi tercih ederim. Çünkü sevdiğim birinin kötü tarafını görmek, onu üzmekten daha çok yıpratır. Kabullenmek istemezsin, bu da daha faza kötü sonuç doğurur. Merhametsizliğimden dolayı kötü insanların beni karalamasını kırılmaya ve aşağılanmaya tercih ederim.

Arkham Kn1ght dedi:

Benliğimin kimin tarafından nasıl anıldığı önemli, değer verdiğim insanlar beni nasıl anıyor buna önem veririm. Gerisi önemli değil. Sevdiğim biri tarafından kırılmak yerine kırmayı yeğlerim, sevdiğim birinin kötü tarafını görmek yerine onu üzmeyi tercih ederim. Çünkü sevdiğim birinin kötü tarafını görmek, onu üzmekten daha çok yıpratır. Kabullenmek istemezsin, bu da daha faza kötü sonuç doğurur. Merhametsizliğimden dolayı kötü insanlar beni karalanmayı kırılmaya ve aşağılanmaya tercih ederim.

Genişletmek için tıkla...

Ben, çok kırılmış, terk edilmiş -arkadaşları tarafından- birisiyim. Hep merhametimden vuruldum. Ama biliyor musun, sevmeyi ve merhamet etmeyi hep tercih ediyorum. Duyguların sahtesini gerçek gibi görmek yerine hakiki acıyı gerçek salt acıyı tercih ederim. Bilemiyorum, biraz sanatsal düşünürüm. Kendim de şiir vs. uğraşırım. Belki ondan. Kalple yaşarım ben, duygularımla. Çok kaybettim, çok kaybedeceğim. Ama huzurluyum, yetmez mi? Fazlasıyla yeter gibi geliyor. O yüzden merhametsiz kalmak istemem. Her şeye rağmen.

Heberiu dedi:

Ben, çok kırılmış, terk edilmiş -arkadaşları tarafından- birisiyim. Hep merhametimden vuruldum. Ama biliyor musun, sevmeyi ve merhamet etmeyi hep tercih ediyorum. Duyguların sahtesini gerçek gibi görmek yerine hakiki acıyı gerçek salt acıyı tercih ederim. Bilemiyorum, biraz sanatsal düşünürüm. Kendim de şiir vs. uğraşırım. Kalple yaşarım ben, duygularımla. Çok kaybettim, çok kaybedeceğim. Ama huzurluyum, yetmez mi? Fazlasıyla yeter gibi geliyor. O yüzden merhametsiz kalmak istemem. Her şeye rağmen.

Genişletmek için tıkla...

Ben de mantıkla yaşarım. Aşırı da olsa duygular benim için bir yerden sonra önemli değil, gözardı ediyorum hep. Çok insan üzdüm. Belki de çok değerli insan kaybettim. Buna rağmen pişman değilim. Kimseyi üzmezsem birgün ben üzüleceğim, bunu biliyorum ve buna göre yaşıyorum. Kırılmak, aşağılamak yerine merhametsiz kalmayı seçiyorum ben sürekli.

Kırılmanın, aciz hissetmenin, yalnız hissetmenin, bir şeyleri düzeltememenin verdiği hissi yakınen ve çokça gördüğüm için birileri bunu tatsın istemiyorum. Ben hep uyumlu, yumuşak başlı bir adamdım. Dediğim gibi çok kaybettim, çok korkularım oldu, çok kaybedeceğim. Ama huzurluyum. Merhametim eksilmesin. Çünkü çok kırıldım, çok hırpalandım. Amacım burada kendimi övmek asla değil yanlış anlamayın lütfen. Ama eğer kırmaya başlarsam çok şiddetli kırarım. Çok şiddetli sustuğum gibi. O yüzden güneşli günler göreceğiz çocuklar diyelim.