Seni çok iyi anlıyorum çünkü aynı sorunları ben de 1 yıldır yaşıyorum. Benimki biraz daha şiddetli geçiyor maalesef sinir nöbetleri ve daha nicelerini yaşıyorum. Duvarları yumrukluyorum ellerim kanayana kadar, bazen hızımı alamıyorum evdeki eşyaları kırıp maddi zarara uğratıyorum ailemi 1 yıl içerisinde yaklaşık 20 bin TL'nin üzerinde maddi zarar verdim.
Ben de bu sene lise 3 (11) e geçmiş bulunmaktayım. Okul ortamını ve oğrenci kitlesini de hiç sevmiyorum. Sen daha büyümemişsin deyip dışlıyorlar, umursamıyorlar, birlikte bir şeyler yaptıklarında asla çağırmıyorlar, beni tehdit edip iftira atıp suçlamaya çalışıyorlar vs. çok şey yaşadım. Bir kızı sevdim o beni sevmedi daha da soğumaya başladım sonra sınıftakilere.
Bu yüzden bu sene okuldan ayrıldım zaten, yaklaşık 1 ay öncesine kadar açıktan okumayı düşünüyordum fakat aile zoruyla farklı bir okula yazıldım. Yeni bir okula başlamak bütün bu olaylar ve koronavirüs yüzünden benim gibi 9. ve 10. sınıf temeli olmayan bir öğrenci için çok zor olacak.
Bunların dışında beni anlamamakta ısrar eden bir akraba çevrem var maalesef ki, her hareketimde bir kusur bulup kavga çıkartan mı desen, hasta olduğuma inanmayan mı desen, inadına sinir etmeye çalışan mı desen hepsi var.
Bunun üstüne 3 sefer de intihar girişimim oldu ilkinde ilaç içerek denemiştim ama onu hafif atlatmıştım. 2.sinde her tarafımı cam kırıklarıyla kesip kanatmaya çalışmıştım. 3.sünde ise çok yüksek dozajda ilaç içmiştim, ailem bunu fark edip ambulans ile hastaneye yetiştirmese şu an hayatta olamayabilrdim maalesef.
Daha sonra belki sinir nöbetlerime etkisi olur diye bir spor salonuna yazıldım ve spor yapmaya başladım ama çok çabuk sıkıldım ve kendimi oraya ait hissetmediğimden bıraktım.
Babam sağ olsun hiçbir maddi sıkıntım olmadı ve bu olayların başından beri de psikolojik destek de alıyorum ama neredeyse hiçbir faydası yok. İlk önce devlet üniversitesi hastanesinde başladım bir sonuç alamayınca da özele geçtim ve hala bir sonuç yok yaptıkları tek şey anti depresan ve uyku ilacı verip senin gün içinde düşünme kabiliyetini kaybedip uykulu ve yorgun olmanı sağlamak o kadar. Terapi desen onun verdiği öğütleri ve bilgilere ben de sahibim zaten, uygulasam da bir şey değişmiyor.
Gün içinde de bir gram keyfim olduğunu söyleyemem, yaptığım tek şey bilgisayar başında bir şeyler izlemek, bazen o kadar keyfim olmuyor ki hiçbir şey yapmadan duvarı izlemek istiyorum. Sıkıntıdan bildiğin ayakta uyuyorum sanki.
Benim deneyimlerimden yola çıkarak sana önerim devlet hastanesi de olabilir ama maddi durumunuz el veriyorsa bir psikolojik destek almaya başlaman, sonuç alır mısın bilmem ama denemeden bilemezsin. Dostum her şey yine senin elinde hayattan zevk almamanın sebebini araştırmaya bak, okulsa okulunu değiştir, arkadaşlar ise kes bağlantını konuşma bir daha, aile akraba ise git konuş derdini anlat vs. Asla vazgeçme.
