Iç sesim beni rahat bırakmıyor

MissionTroll

Kilopat
Katılım
2 Mayıs 2017
Mesajlar
1.542
Makaleler
2
Çözümler
2
Yer
Ankara
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
Meslek
İşsiz (öğrenci)
Başlıkta belirttiğim gibi yaklaşık tüm lise hayatım boyunca bu durumdan muzdaripim. Özellikle 12. sınıfta başıma çok bela olmaya başladı. Öncelikle insanlarla rahat iletişim kuramayan, kurmayı da sevmeyen biri olduğumu belirtmek isterim. O yüzden genelde söyleyeceklerimi ya da söylemek istediklerimi sürekli kendime saklarım. Üstünden yıllar geçse bile genelde bu olumsuz düşüncelerim gelip durup dururken aklıma takılır. 12. sınıftan ötürü şu an özellikle etrafımdaki neredeyse her şeyden daha çok nefret duyuyorum ve tahammül edememeye başladım. Soru çözerken aklıma ne kadar yapmak istemediğim ve tiksindiğim geliyor. Sürekli aklımdan komplo planları kuruyorum. Yok ülkeden nefret ediyorum yok bunu bana zorla yaptıran sistemden yok benden beklentisi olan ailemden. Sürekli aklımda bu düşünceler varken ne odaklana biliyorum ne de soru çözebiliyorum. Aynı zamanda sınavlarda sürekli nefret besleyip odaklanamadığım için kendime sinir olup saçı mı, dudağımı tırnaklarımı yolup bazen yara olana kadar kendimi çimdikliyorum. Kontrolsüz hareketler sergilememede sebep oluyor sinir krizi geçirmede. Pskoloji konusunda ailemi ikna edebildim ve genel testleri yaptırdım ama ilaçlık bir durum olmadığını söyleyip pışpışlayıp geçtiler. Bu durumla baş etmenin ya da en azından aklımdan düşünceleri uzaklaştırmamın yolu var mı? Pek bir beklentim yok ama en azından tek böyle hisseden ben miyim onu öğrenmiş olurum.
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Sinir krizi ve kontrolsüz hareketler dışında sende kendimi gördüm...
Ben de sınav zamanı öyleydim; aklıma binlerce yapmak istedigim ve istemedigim şeyler, gelecek kaygıları, arkadaşlar vb. şeyler geliyordu...
 
Ailenizle alakalı yaşamış olduğunuz travmaların belirtileri çıkıyor olabilir yavaş yavaş ben o durumda iken bile o duruma gelmemek için kendini bastıranlardanım otomatikman duygu belirtisi vermemek için annemden ve babamdan dolayı bana empoze ettikleri şekilde ama kendini bastırma kesinlikle bir psikoterapist bu konuda yardımcı olur.Sinirlerini sakinleştirmek içinde omega 3 takviyesi alabilirsin.
 
Sınav zamanı kritik dönem olduğunda bunlar normal.

Çözümü ise basit; hayatınıza biraz yenilik lazım :) bu: yeni insanlarla tanışmak, spora gitmek, farklı kitaplar okumak hatta ve hatta çok saçma gelecek fakat gezi turları videosu izleyebilirsiniz zira farklı kültürler görmek hoş :)

Benimde durumum sizin gibiydi. Ben spora başladım :) inanın fazla enerjiyi aklım yerine kasıma aktarıyor cidden çok iyi sonuçta iyi bir görünüşü kim istemez:)
 
Bende major depresyon tanısı altındayım. Aylık olarak yüksek dozda ilaç kullanıyorum.
Kullanmadan önce kendimi çok rahat kesip biçebiliyordum. Kendime derişik sülfirik asit dökuyordum ve bundan zevk alıyordum. Hayay boş idi ve intihar planlarım vardı.
Çok dışlandım, ezildim, değersizlendim. Uzun hikaye benimki de. Her neyse; artık günde 5 buçuk saat uyuyordum. Üç günümün ikisi kabus. Her saniyem boşa geçiyormuş gibi hissediyordum. Monotonluk beni yıprtıyordu. Kortizol seviyem pik yapmış idi. Yorulmuyordum. Uyumak için kendimi türlü sekillerde dövüyordum. En iyisi demir idi. Ağlayarak rahatça uyku çekebiliyordum. Bu süre boyunca etrafımdakileri yıprattım. Çok farklı şeyler yaptım.
...
Uyumak için kendimce ilaç tedavisine başladım. Idare etti ama işe yaramadı. Kendimce sorun yoktu. Hayatın boşluğumu görmüştüm. Hatta nihilizm akımının öncüsü bile olabilirdim.
...
Yaz geldi. En yakın arkadaşımla beraber kaldık hep. Ailem köyde idi. Sadece onun yanımda olması bana huzur veriyordu, ona da veriyordu. O uykusu bölünmeden uyuyordu ben ise uzun uzadıya uyuyabiliyordum. Ikimiz de sıkıntılar çekmiştik.
Bir şey yapalım dediğimizde hiç düşümmezdik. Telefonunu kırmıştık bir ara...
...
Bu senenin dönemi başladı. Ilaç tedavisine başladım. Merak ettim.
Işte o zamandır kullanıyorum. Kendime zarar veremiyorum artık. Bir kez denedim. Derimi sadece üsten çizebildim. Ilaçlar kendime zarar vermemi engelliyor. Insamlardan soğumamı ve de aşırı düşünmeme engel olmamı sağlıyor.
...
Insanlar bıktım. Yeni insanlar tanımak istemiyorum artık.
 
Bende major depresyon tanısı altındayım. Aylık olarak yüksek dozda ilaç kullanıyorum.
Kullanmadan önce kendimi çok rahat kesip biçebiliyordum. Kendime derişik sülfirik asit dökuyordum ve bundan zevk alıyordum. Hayay boş idi ve intihar planlarım vardı.
Çok dışlandım, ezildim, değersizlendim. Uzun hikaye benimki de. Her neyse; artık günde 5 buçuk saat uyuyordum. Üç günümün ikisi kabus. Her saniyem boşa geçiyormuş gibi hissediyordum. Monotonluk beni yıprtıyordu. Kortizol seviyem pik yapmış idi. Yorulmuyordum. Uyumak için kendimi türlü sekillerde dövüyordum. En iyisi demir idi. Ağlayarak rahatça uyku çekebiliyordum. Bu süre boyunca etrafımdakileri yıprattım. Çok farklı şeyler yaptım.
...
Uyumak için kendimce ilaç tedavisine başladım. Idare etti ama işe yaramadı. Kendimce sorun yoktu. Hayatın boşluğumu görmüştüm. Hatta nihilizm akımının öncüsü bile olabilirdim.
...
Yaz geldi. En yakın arkadaşımla beraber kaldık hep. Ailem köyde idi. Sadece onun yanımda olması bana huzur veriyordu, ona da veriyordu. O uykusu bölünmeden uyuyordu ben ise uzun uzadıya uyuyabiliyordum. Ikimiz de sıkıntılar çekmiştik.
Bir şey yapalım dediğimizde hiç düşümmezdik. Telefonunu kırmıştık bir ara...
...
Bu senenin dönemi başladı. Ilaç tedavisine başladım. Merak ettim.
Işte o zamandır kullanıyorum. Kendime zarar veremiyorum artık. Bir kez denedim. Derimi sadece üsten çizebildim. Ilaçlar kendime zarar vermemi engelliyor. Insamlardan soğumamı ve de aşırı düşünmeme engel olmamı sağlıyor.
...
Insanlar bıktım. Yeni insanlar tanımak istemiyorum artık.

Bende çok fazla şekilde ezildim dışlandım ve ezik hissettirildim dayak yedim hatta çokça ve hiçbirinde de önemsenmedim bu tür durumların bilerek, kendi kafamda aile olarak tanımlanmış insanlar tarafından bile.Bende kendimce ilaca başlamıştım aşırı depresyon ve anksiyeteden ama ben tüm sorun bende zannederek tam olarak onların istediği şekilde düşünüpte kendimden nefret edip gidip başladım.Çocukluğum boyunca da ise depresyonda imişim aslında ama normalleştirilmiş bu sadece gözümde.
 
Bende çok fazla şekilde ezildim dışlandım ve ezik hissettirildim dayak yedim hatta çokça ve hiçbirinde de önemsenmedim bu tür durumların bilerek, kendi kafamda aile olarak tanımlanmış insanlar tarafından bile.Bende kendimce ilaca başlamıştım aşırı depresyon ve anksiyeteden ama ben tüm sorun bende zannederek tam olarak onların istediği şekilde düşünüpte kendimden nefret edip gidip başladım.Çocukluğum boyunca da ise depresyonda imişim aslında ama normalleştirilmiş bu sadece gözümde.
Keşke herkes benim gibi gerçekleri görsün istiyorsun.
Herkes birbiriyle gerçek samimiyet içinde, yüzüme gülenler iki yüzlülüğünden dolayı değil de gerçek seni sevdiği için gülüyor.
Onlara karşı gösterdiğin çabayı anlıyorlar ve de buna karşılık onlar da sana iyi davranıyorlar.
Düşüncelerini gerçekten de benimseyip sana yardımcı oluyorlar.
Bir gün bir süre yalnız kalmak istediğinde seni yapayalnız bırakmak istemeyip seninle ilgileniyorlar.
...
Buralar hep yalan idi.
Daha fazla canını sıkmamak için kısa kestim.
Büyüdüğümüz ortam ve maddi durumumuz çok daha iyi olsa, gelecekte iş ve durum kaygısı hat safada olmasa, hepimiz iyi çocuklarız aslında.
 
Uyarı! Bu konu 5 yıl önce açıldı.
Muhtemelen daha fazla tartışma gerekli değildir ki bu durumda yeni bir konu başlatmayı öneririz. Eğer yine de cevabınızın gerekli olduğunu düşünüyorsanız buna rağmen cevap verebilirsiniz.

Geri
Yukarı