theYagi
Hectopat
- Katılım
- 7 Aralık 2020
- Mesajlar
- 3.692
- Makaleler
- 5
- Çözümler
- 15
Hocalar günde 10 sayfa yazı atıyor, saatlerce canlı ders yapıyor canlı derse girince ekran kartımdaki bir arıza yüzünden ekran tir tir titriyor gözlerim acımaya başladı artık. Hocaların hepsi sadece kendi dersi var gibi davranıyor. Hocaya bu durumu anlatıyorum, ekran kartım böyle falan diyorum yapacak bir şeyim yok katılmak zorundasın diyor. Telefonumdan katılmak istemiyorum, hiçbir şey anlamıyorum telefondan katılınca, Zorlanıyorum. Bıktım usandım artık. 9. sınıfa geçeli daha çok bir şey olmadı. Daha sadece 6 gün yüz yüze eğitim gördüm. Bir de 2. dönem sınavlar olacak. Ben hala hiçbir şey bilmiyorum. Kafayı yemek üzereyim. Ben evimde oturup tüm gün patates gibi oyun oynamak istiyorum. Başka hiçbir şey istemiyorum. Ama onu bile yapamıyorum. Ekran kartım bozuk, sistemim 6 yıllık eski, her yeri bozuk. Ekran kartı yandı, fırınladım düzeldi. Babama idare edecek bir ekran kartı alalım diyorum, "Ders çalış, sonra gel." diyor. Durumumuz bu aralar biraz sıkışık, bunun da farkındayım. O Yüzden çok zorlamıyorum onları. Ama artık yeni bir ekran kartı şart oldu zaten, 1 haftadır hiç istemedim bile. Ben her gün canlı derslere giriyorum, atılan yazıları yetiştirmiyorum. Ben at değilim, ben artık kimseyle yarışmak istemiyorum. Zaten daha geçenlerde yeni bir şehre taşındık, tek bir arkadaşım bile yok. Eski şehrimde bir arkadaşım vardı, hala her gün konuşup oyun oynuyoruz. Onunla gezmeyi çok özledim. Dışarı çıkmak gibi bir şey yok artık. Lanet bir virüs yüzünden evde tıkıldık zaten. Bilgisayarımla uğraşmaktan başka hiçbir seçeneğim yok. Kendi dış görünüşümden nefret ediyorum, kilo aldım.
Ama tek bir diyet yapmıyorum, hafif bir spor bile yapmıyorum, yapmak istemiyorum.
Gençliğimi ihtiyar yaşıyorum.
Bir psikoloğa gitmeyi çok isterdim, ancak virüs sürecinde göz doktoru randevuma bile gidemedim.
Sohbet edecek kimsem yok. Babamla sohbet etmeye çalışıyorum, dinlemiyor bile.
Hiçbir şeye hevesim kalmadı.
Bunları ailemle konuşmayı denesem de bana daha lafımı tamamlamadan dedikleri şeyler "Bahane arama.", "Herkes yapıyor, sen neden yapamayasın?", "Oyun oynamayı bırak da bir ders çalış."
Okuyan herkese teşekkür ederim, içimi dökecek bir yer bulamadım kusura bakmayın.
Ama tek bir diyet yapmıyorum, hafif bir spor bile yapmıyorum, yapmak istemiyorum.
Gençliğimi ihtiyar yaşıyorum.
Bir psikoloğa gitmeyi çok isterdim, ancak virüs sürecinde göz doktoru randevuma bile gidemedim.
Sohbet edecek kimsem yok. Babamla sohbet etmeye çalışıyorum, dinlemiyor bile.
Hiçbir şeye hevesim kalmadı.
Bunları ailemle konuşmayı denesem de bana daha lafımı tamamlamadan dedikleri şeyler "Bahane arama.", "Herkes yapıyor, sen neden yapamayasın?", "Oyun oynamayı bırak da bir ders çalış."
Okuyan herkese teşekkür ederim, içimi dökecek bir yer bulamadım kusura bakmayın.
