Iskenderun
Kilopat
Bu konuda içimi dökeceğim. "Haha" atacaklar direkt konuyu terk etsin.
Cidden bıktım. Saçma bir hayat, her gün olan siyaset kavgaları, saçma eğitim sistemi. Yahu biz gençler olarak neler çekiyoruz böyle? Teknoloji ürünü almak istesek, ekonomik sıkıntılar çekeriz. Siyaset konusunda, harman savruluyoruz. Resmen deneme tahtasıyız. Evet, kötü olayların deneme tahtası olduk. Ne kadar kötü olay yaşadıysak, hepsini denedik. Peki sonucunda ne oldu? Yine mutsuzuz. Ya cidden, mutlu olmak çok zor.
Eğitim sistemi zaten yerlerde, günlük 6-7 saat eğitim görüyoruz, yine sıfır yine sıfır. Süre arttıkça, eğitim verimliliği artıyor sanılıyor. Ama tam tersi, süre azaldıkça, eğitim kalitesi artar. Okullarda kayırmaca, cinsiyetçilikle daha çok ayrıcalık sunma, notu silahı gibi gören hocalar. Ne ararsan var. Her şeyi geçtik, yarın sabah 7:30'da ders başlıyor, akşam 7'de bitiyor. Benim okula gidiş-geliş sürem 1 saat(toplamı). Yani bana kalan süre çok az. Kendimle ilgilenemiyorum bile adam gibi. O kadar işim oluyor, süre yetmiyor. Neden mi? Okulların çok uzun zaman olmasından.
Yahu bir tane sandalye var, o sandalye bugün sırtımı öyle ağrıttı ki. Bir iş bu kadar mı kalitesiz olur? Ne olurdu biraz daha rahat yapsanız?
Ekonomi zaten öyle, kimse adam gibi istediği bir şeyi alamıyor. Zengin çok zengin, fakir çok fakir.
Cidden ne zaman gün yüzü göreceğiz? Benim bu konuda pek bir ümidim kalmadı gibi. Artık bu saçmalıklar yüzünden o kadar stres yapıyorum ki, nefes darlığı olmaya başladı, arada bir kalp sıkışması oluyor, saçlarım beyazlıyor. Yahu bunlar, 16 yaşındaki bir gençte nasıl olabiliyor? Her şeyi geçtik, neden ben stres yapıyorum? Neden stresle nefes daralması, kalp sıkışması oluyor? Ben hak ediyor muyum bunları? Hayır tabii ki. Kimse hak etmiyor.
Cidden artık birisine ciddi anlamda içimi döküp, bir şeyleri kırıp rahatlamak istiyorum. Denecek o kadar çok şey var ki.. Artık Dopamin salgılayamıyorum. Çünkü mutlu edecek bir şey olmuyor. Olsa bile, kısa vadeli oluyor.
Ciddi anlamda, gençlik hayatımda bir kere bile mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Ama kafaya koydum, bu ülke düzelmedikçe, bir şekilde zengin olacağım ve bu ülkeden gideceğim. Bunu kafaya koydum. Çok hırslıyım bu konuda. Zengin olabilmek ve başka ülkelere taşınabilmek için her şeyi yapacağım. Eninde sonunda yapacağım.
Biraz garip ama şöyle bir hayalim var; eğer ileride çok zengin olursam, cidden okulları, Finlandiya okulu gibi yapmak istiyorum, bağış ile. Bari ben doğru düzgün bir ortamda eğitim alamadım, benden sonraki nesiller alsın.
Sadece içimi azda olsa dökmek istedim. İyi geceler.
Cidden bıktım. Saçma bir hayat, her gün olan siyaset kavgaları, saçma eğitim sistemi. Yahu biz gençler olarak neler çekiyoruz böyle? Teknoloji ürünü almak istesek, ekonomik sıkıntılar çekeriz. Siyaset konusunda, harman savruluyoruz. Resmen deneme tahtasıyız. Evet, kötü olayların deneme tahtası olduk. Ne kadar kötü olay yaşadıysak, hepsini denedik. Peki sonucunda ne oldu? Yine mutsuzuz. Ya cidden, mutlu olmak çok zor.
Eğitim sistemi zaten yerlerde, günlük 6-7 saat eğitim görüyoruz, yine sıfır yine sıfır. Süre arttıkça, eğitim verimliliği artıyor sanılıyor. Ama tam tersi, süre azaldıkça, eğitim kalitesi artar. Okullarda kayırmaca, cinsiyetçilikle daha çok ayrıcalık sunma, notu silahı gibi gören hocalar. Ne ararsan var. Her şeyi geçtik, yarın sabah 7:30'da ders başlıyor, akşam 7'de bitiyor. Benim okula gidiş-geliş sürem 1 saat(toplamı). Yani bana kalan süre çok az. Kendimle ilgilenemiyorum bile adam gibi. O kadar işim oluyor, süre yetmiyor. Neden mi? Okulların çok uzun zaman olmasından.
Yahu bir tane sandalye var, o sandalye bugün sırtımı öyle ağrıttı ki. Bir iş bu kadar mı kalitesiz olur? Ne olurdu biraz daha rahat yapsanız?
Ekonomi zaten öyle, kimse adam gibi istediği bir şeyi alamıyor. Zengin çok zengin, fakir çok fakir.
Cidden ne zaman gün yüzü göreceğiz? Benim bu konuda pek bir ümidim kalmadı gibi. Artık bu saçmalıklar yüzünden o kadar stres yapıyorum ki, nefes darlığı olmaya başladı, arada bir kalp sıkışması oluyor, saçlarım beyazlıyor. Yahu bunlar, 16 yaşındaki bir gençte nasıl olabiliyor? Her şeyi geçtik, neden ben stres yapıyorum? Neden stresle nefes daralması, kalp sıkışması oluyor? Ben hak ediyor muyum bunları? Hayır tabii ki. Kimse hak etmiyor.
Cidden artık birisine ciddi anlamda içimi döküp, bir şeyleri kırıp rahatlamak istiyorum. Denecek o kadar çok şey var ki.. Artık Dopamin salgılayamıyorum. Çünkü mutlu edecek bir şey olmuyor. Olsa bile, kısa vadeli oluyor.
Ciddi anlamda, gençlik hayatımda bir kere bile mutlu olduğumu hatırlamıyorum. Ama kafaya koydum, bu ülke düzelmedikçe, bir şekilde zengin olacağım ve bu ülkeden gideceğim. Bunu kafaya koydum. Çok hırslıyım bu konuda. Zengin olabilmek ve başka ülkelere taşınabilmek için her şeyi yapacağım. Eninde sonunda yapacağım.
Biraz garip ama şöyle bir hayalim var; eğer ileride çok zengin olursam, cidden okulları, Finlandiya okulu gibi yapmak istiyorum, bağış ile. Bari ben doğru düzgün bir ortamda eğitim alamadım, benden sonraki nesiller alsın.
Sadece içimi azda olsa dökmek istedim. İyi geceler.
