İnsanlarla Konuşmayı Sevmiyorum Ama Pişman Oluyorum

acv dedi:

Karşısına bir kere çıktığınız zaman utanacağınızı sanmıyorum. Meslek gereği duygularını olabildiğince profesyonel bir şekilde karşı tarafa iletmeleri gerekiyor zaten.

Benim önerim buydu. Ne yapmak size kalmış tabii, ancak konuya yazılan "insanlarla konuş açılırsın" gibi yorumlar eğer ki dediğim doğruysa sizin için zaman kaybından başka bir şey olmayacaktır.

Genişletmek için tıkla...

Yanı benimki bir hastalıksa uzman yardımı almadan çözemem öyle mi ?

acv dedi:

Dostum psikologa git. Tani koyar gibi olmasin fakat yuksek fonksiyonlu otizm veya Asperger gibi geldi. Her asosyal boyle olmuyor ancak anlattigin sekli cok iyi bilirim.

Genişletmek için tıkla...

Konuyu açan arkadaş gibi biriyim. Bana da zamanında asperger sendromu denmişti ama öyle olmadığım ortaya çıktı. Yaygın anksiyete bozukluğu ve sosyal fobi dendi. Tanıyı psikiyatriler koyar.

Benim durumum, konuyu açan arkadaşın durumu ile benzerlik gösteriyor. Ben ailemle konuşurken hiç problem yokken (annem, babam ve kardeşim) başkalarıyla konuşurken içim sıkılıyor. Konuşacak bir şey bulamıyorum. Bulsam da karşıdaki insanın ilgisini çekmiyor ve deli muamelesi yapıyorlar bana.

Kimse beni sevmez, bana kötü kötü bakıyorlar, sırf bu yüzden dışarıya çıkmaz oldum. WhatsApp hesabım tertemiz duruyor.

Tavsiye olarak psikiyatri ve psikoloğa git derim. İşin profesyonelleri onlar çünkü. Eğer yeterli gelmiyorsa boşver gitsin. Ben de çokça gittim bunlara ama hiç faydasını göremedim.

Konusmayan bir insanla neden millet arkadas olmak, takılmak istesin ki? Neden boyle biriyle bir insan sevgili olmak istesin mesela? Kendini dusun, sen olur musun? Olmazsın.

Yeni neslin en büyük sorunlarından biri bu da. Karsındakinin de senin gibi 2 ayaklı bir insan oldugunu unutma ve konu ne olursa olsun konus. Bazen bos muhabbet diye tabir edilen seyden bile saatlerce zevk alarak konusabiliyorsun. Onemlı olan da bu.

Bir iste calısırsan, acılırsın. Ozellikle musteriyle iletisime gectigin bir is olursa. İlla ki konusacaksın, kacarı yok

29 yaşındayım ben de bu tanıma uyuyorum. Düzelmek gibi bir çabam da yok açıkçası.

Jira dedi:

Konusmayan bir insanla neden millet arkadas olmak, takılmak istesin ki? Neden boyle biriyle bir insan sevgili olmak istesin mesela? Kendini dusun, sen olur musun? Olmazsın.

Yeni neslin en büyük sorunlarından biri bu da. Karsındakinin de senin gibi 2 ayaklı bir insan oldugunu unutma ve konu ne olursa olsun konus. Bazen bos muhabbet diye tabir edilen seyden bile saatlerce zevk alarak konusabiliyorsun. Onemlı olan da bu.

Bir iste calısırsan, acılırsın. Ozellikle musteriyle iletisime gectigin bir is olursa. İlla ki konusacaksın, kacarı yok

Genişletmek için tıkla...

Bir de şöyle bir şey var. Bu gibi durumları yaşayan insanlar aşırı hassas oluyorlar. Bu duruma ben de dahilim. Çabaladığımız zaman insanlar alaya alıyor bizi, biz de çabalamayı bırakıyoruz. Çevremizdeki insanlar anlayışlı olsa veya yardımcı olsalar sorunumuz ortadan kaybolacak.

Lise zamanımda sevdiğim kız benimle alay ederken içimde yaşadığım hayal kırıklığını kimse bilemez. Kızla konuşmaya çalışıyordum ama nafile. Bana deliymişim gibi bakardı. Seneler sonra otobüsle eve giderken durakta otobüs beklerken gördüm kızı. Bana tip tip baktı. Ben de üzüldüm baya.

Stajdayken rahattım, oradaki insanlar bana iyi davranırdı. Böyle ortamlar olsa zaten dert etmeyeceğiz. Genelde bizi alaya alıp duruyorlar.

@Alone Person İşte bu pis toplumsal bakış açısı yüzünden çoğu kişi özgüven kaybı yaşıyor, iletişime geçerken utangaçlık ve stres hissediyor. Bu gibi insanlara karşı umursamaz olmayı öğrenmek gerekiyor. İnsana bir sey katmadıkları gibi bas agrısı yapar sadece bunun gibileri.

Arkadaş zaten psikologa gitmeye niyetlenmiş, o konu kapandı diye düşünüyorum.

Naçizhane fikrime göre, nörotipik olduğu 40 km öteden belli. Herkesin böyle bir farklılıktan haberi yoktur, genel geçer önerilerin verilmesi kabul edilebilir. Ancak konuyu okuyan birinin, sorunun (sadece) utangaçlık veya anksiyete olmadığını anlaması gerek. Bu yüzden verilen cevapların üzerinde birazcık daha düşünülmesi iyi olurdu.

Onur Haha Atan dedi:

hayatım boyunca hep içime kapanık yaşadım.

Genişletmek için tıkla...

Bende üstteki gibiyim her zaman. Ama bir yere gidince vs. hemen oraya alışabiliyorum.

Ben birde kekelediğim için neredeyse hiç konuşmam, hep içime kapanık bir insanım. O yüzden sınıftakiler bana hep "neden bu kadar sessizsin, konuş" diyordu. Bende kendimi zamana bırakıyorum. Nasıl olsa zamanla alışırım kafasındayım. Zaten haftaya okullar açılacak o zamanda aynısını yapacağım

Sizde bir insansınız ve karşıdakilerinizde bir insan. Sizde olan şeylerin aynısı onlarda da var nasıl olsa. Bırakın kendinizi ortama. Rahat olmaya çalışın. Kendinizi asla kasmayın, bırakın rahat rahat dolaşın, konuşun. Veya da içinizden şöyle söyleyin "Bu aptal yapabiliyorsa bende yaparım, benim ne eksiğim var ondan." Diye kendinize söylenin. Rahat olun bu ülkede hiç kimse hiç kimseye kolay kolay birşeyler yapamaz.