fatihylmzz
Hectopat
Benim bir şeylere ihtiyacım var ama tam olarak ne bilemiyorum belki de ilgidir. Ben yalnız bir erkeğim ve bu gerçeği kabullendim. Yalnız başıma ilerlemek zorunda olmak ise beni çok yoruyor ve yıpratıyor. Kebapçıyım, bilen bilir kebapçılık maskülen bir iştir çünkü ocağın bütün yükü ve stresi size aittir. Ezik bir erkek değilim ama çok eksiğim var biliyorum ve bunları değiştirmek için hiçbir şey yapmak istemiyorum. Şöyle bi' geçmişime bakınca o kadar şanssız bir erkeğim ki gerçekten de garip. Ben sessiz olarak doğmuşum yani sesim yoktu, sonradan 10 yaşımda sesime kavuştum ama ses çok kalitesiz. Şöyle tarif edebilirim; günde 3 paket sigara içen tiryakilerin sesine benziyor. 30'a yakın ameliyat geçirdim ve her bir ameliyatta ses kalitem giderek düştü... Genetik olarak berbatım. Vücut geliştirmeye dair çok bilgiliyim neyi nasıl yapmam gerektiğini biliyor planlı ve programlı hareket ediyorum idmanların da hakkını veriyorum. Ama iğrenç bir genetiğe sahibim. Babamın müthiş genetiği var misal, sırtı üçgendir biceps'leri de hacimlidir sorsam dumbell'in ne olduğunu bilmez ama. Dayılarım çok zayıf bel bölgeleri hep yağlı ve dar omuzlu genel olarak kütlesizdir. E tabi ben de anne tarafının genetiğini almışım. Ne yaparsam yapayım kaslarımı uyaramıyorum. Yok abi 2020'de antrenmana başladım ama hala bir şeye benzemiyorum, 60 kiloyum. Babamdan trapez genetiğini almışım ama, hiç çalışmadığım halde epey iriler. Hızlı konuşuyorum arkadaşlar niye bilemiyorum. Yani yavaş ve akıcı, anlaşılır konuşmak istiyorum ama olmuyor yapamıyorum. Ben hiçbir şeyi başaramıyorum kendimi de ifade edemiyorum. Ses kalitem zaten çok kötü, üstüne hızlı konuşunca hiç kimse tarafından anlaşılamıyorum. Tamam diyorum bu sefer bir şeyler değişecek bütün bu ve bunun gibi bahaneleri bir kenara bırakıp yola devam ediyorum ama en ufak şeyde kırılıp duruyorum ve ufak depresyon yaşıyorum. Bu döngü 1 yılı aşkındır devam ediyor. 1 sene öncesiyle şimdi aynı gibi geliyor. Ailem ile birbirimize uzağız. Kardeşlerim farklı yerlerde iletişimimiz ben küçükken iyiydi sonradan koptu. Yani bilmiyorum ki ne yapmam gerekiyor? Tek başıma mücadele etmek zorunda değilim bence ama neden böyle? Yükümün bi kısmını birileri alsaydı belki? Bir arkadaş, bir sevgili, içimi dökebileceğim birisi... Belki bu şekilde daha sağlıklı olabilirim. Benim psikolojim bozuldu arkadaşlar. 12 saat köle gibi kebapçılık yapmak bitirdi beni. Parası iyi ama kullanamadıktan sonra anlamı nedir? Ustam var aslında abim gibi, benimle deneyimlerini paylaşıyor onunla konuşunca iyi hissediyorum. Yaşama isteğim kalmadı arkadaşlar yani bilmiyorum ne yazayım ne yapayım ben iyi değilim. Umarım çevremden birileri olur da bu konuyu görmezler de anonim kullanıcılar ile konuşabilirim.
