The Tribal Chief
Kilopat
- Katılım
- 26 Nisan 2020
- Mesajlar
- 6.941
- Makaleler
- 44
- Çözümler
- 9
Merhaba,
İnsanlar tarafından dışlanan biriyim. Evet, suç bende. Her gün arardım, mesaj atardım. Sonradan yavaş yavaş benden bıkmaya başladılar ve ne mesaj ne de aramalarıma cevap vermez oldular. Sürekli bir kısır döngü içerindeyim, o ayrı konu zaten. Her gün aynı kişiler ve aynı konular.
Gün içinde işim düştüğü için aradım ve mesaj attım birkaç kişiye. Yok, cevap veren yok. Suçumu kabul ediyorum. 4 aydır mesaj atmadığım kuzenime mesaj atayım dedim ve "Yine ne oldu?" gibisinden bir tepki aldım. Çok ağırıma gitti. Haliyle bayağı bir üzüldüm. Yazıyla anlatılacak bir tarifi yok.
Şunu belirtmek isterim ki, ailem her zaman yanımda ama ailemi bir köşeye çekiyorum başklarımla ilişkileri anlatmak için.
23 yaşıma gireceğim bir kere sevgilim oldu. O da 10 gün sürdü. Bundan etkilenmedim. Benim akranlarım benimle takılmaz. Benim eski bir arkadaşımı aradım. Abimin de arkadaşı oluyor. Benim aradığım telefonu açmadı ancak abimi aramış ve bize geldiler. Ne kadar trajikomik bir olay?
Bunun gibi bir sürü olay oldu. Son örneği verdiğim kişiler gezmeye gidecek oldu, ben de gelmek istiyorum dedim. Gel dediler eve çıktım, giyindim ve aşağıya indim. Bir baktım yoklar. Gerisini siz düşünün. Bu son örnekti.
Asıl olayım artık insan içine çıkmak istemiyorum. Gidip bir iş bulabilirsem asgari ücretli sigortalı bir işte çalışmak olacak benim hayalim. Bugün acaba biri açar mı diye çok kişiyi aradım. Tek dönen bile olmadı.
Başlıkta da yazdığım gibi aşırı ciddi tavırlı, donuk, ruhsuz, robot gibi olmak istiyorum. Ha iş bulursam oradakilerle tanışırım, konuşurum ama çok az derecede konuşmak isterim. İzole olmak istiyorum.
Çağrılmadığım yere gitmem, istenmediğim ortamda durmam prensibim var. Artık çağrıldığım bir yere bile gitmek istemiyorum. İçime çekilmek istiyorum iyice. Hep sorunlarımı anlatırdım herkese. Artık hiç kimseye anlatmak istemiyorum.
Sizin fikirleriniz neler? İyi Sosyaller.
İnsanlar tarafından dışlanan biriyim. Evet, suç bende. Her gün arardım, mesaj atardım. Sonradan yavaş yavaş benden bıkmaya başladılar ve ne mesaj ne de aramalarıma cevap vermez oldular. Sürekli bir kısır döngü içerindeyim, o ayrı konu zaten. Her gün aynı kişiler ve aynı konular.
Gün içinde işim düştüğü için aradım ve mesaj attım birkaç kişiye. Yok, cevap veren yok. Suçumu kabul ediyorum. 4 aydır mesaj atmadığım kuzenime mesaj atayım dedim ve "Yine ne oldu?" gibisinden bir tepki aldım. Çok ağırıma gitti. Haliyle bayağı bir üzüldüm. Yazıyla anlatılacak bir tarifi yok.
Şunu belirtmek isterim ki, ailem her zaman yanımda ama ailemi bir köşeye çekiyorum başklarımla ilişkileri anlatmak için.
23 yaşıma gireceğim bir kere sevgilim oldu. O da 10 gün sürdü. Bundan etkilenmedim. Benim akranlarım benimle takılmaz. Benim eski bir arkadaşımı aradım. Abimin de arkadaşı oluyor. Benim aradığım telefonu açmadı ancak abimi aramış ve bize geldiler. Ne kadar trajikomik bir olay?
Bunun gibi bir sürü olay oldu. Son örneği verdiğim kişiler gezmeye gidecek oldu, ben de gelmek istiyorum dedim. Gel dediler eve çıktım, giyindim ve aşağıya indim. Bir baktım yoklar. Gerisini siz düşünün. Bu son örnekti.
Asıl olayım artık insan içine çıkmak istemiyorum. Gidip bir iş bulabilirsem asgari ücretli sigortalı bir işte çalışmak olacak benim hayalim. Bugün acaba biri açar mı diye çok kişiyi aradım. Tek dönen bile olmadı.
Başlıkta da yazdığım gibi aşırı ciddi tavırlı, donuk, ruhsuz, robot gibi olmak istiyorum. Ha iş bulursam oradakilerle tanışırım, konuşurum ama çok az derecede konuşmak isterim. İzole olmak istiyorum.
Çağrılmadığım yere gitmem, istenmediğim ortamda durmam prensibim var. Artık çağrıldığım bir yere bile gitmek istemiyorum. İçime çekilmek istiyorum iyice. Hep sorunlarımı anlatırdım herkese. Artık hiç kimseye anlatmak istemiyorum.
Sizin fikirleriniz neler? İyi Sosyaller.
