Warn
Centipat
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Öğrenci, Yazılımcı, Futbolcu, Bodyci
Yıl 2024… Zayıflığını takıntı yapan, hatta bu takıntısı duygularını ve özgüvenini sömüren, insanların içindeyken oturma şekline kadar her şeyden utanan, sokakta yürürken kolunun inceliğinden sallarken bile utançtan titreyen bir çocuk, Kasım’ın başlarına doğru bir karar aldı…
Evet… Kilo alacaktı.
Bulk hakkında videolar izleyip, yazılar okuyup iyice araştırdıktan sonra artık bir adım atmanın vakti gelmişti. Aslında zaten iyi yemek yiyordu fakat ışık hızını andıran metabolizması kilo almasına izin vermiyordu. “O zaman daha da fazla yerim, gerekirse patlayana kadar,” dedi. Henüz bu kararın onu nasıl yıpratacağını ve sonrasında nasıl minnettar olacağını bilmiyordu.
Markete gitti. Pirinç unu, yulaf vb. aldı. Öğünlerine 1 tabak daha, hatta bazen 2 tabak daha ekledi. Günler geçti, bir fark yoktu; deliriyordu. Bugün 53 kg geliyorsa bile sonraki gün 50’ye düşüyordu. Nasıl olur?
Böyle böyle, anlatması kolay; anksiyete ve sinirle aylar geçirdi. Aylar sonrasında iyice yıpranmış, tek bildiği daha fazla yemek olmuş, aklında sadece tek bir ses kalmıştı: “Ye.” Artık öğünlerine 3-4 tabak eklemişti. Yemek yerken sadece karnı şişiyor, kusma hissi geliyordu fakat sanki yemek midesine değil karadeliğe düşüyor, hâlâ günlerdir yememiş gibi aç ve yemeye devam ediyordu. Artık onun için tokluk ve doyma kavramı işlevini yitirmişti.
2025…
Aylar geçmeye devam etmişti ve en son 50 kg iken tartıldığını hatırladı. Aylar olmuştu ve üstünde garip bir heyecan vardı; emeklerinin karşılığını bekler gibiydi. Tartıya çıktı…
63 kg…
Sessizce odasına gitti. Seccadesini serdi. Şükür namazına niyet edip namaza başladı. Hiçbir tepki vermemişti. Secdeye gittiği an daha tutamayıp ağlamaya başladı…
Bunları bir hikaye gibi anlatmak istedim; öyle aklıma gelmişti akşam akşam. Yazarken gözüm yaşardı. Bunu ilk defa burada dile getirdim. Benim için kişisel bir konuydu. Aynı sorunu yaşayanlara bir nebze de olsa yardımım dokunur belki diye yazdım.
Evet… Kilo alacaktı.
Bulk hakkında videolar izleyip, yazılar okuyup iyice araştırdıktan sonra artık bir adım atmanın vakti gelmişti. Aslında zaten iyi yemek yiyordu fakat ışık hızını andıran metabolizması kilo almasına izin vermiyordu. “O zaman daha da fazla yerim, gerekirse patlayana kadar,” dedi. Henüz bu kararın onu nasıl yıpratacağını ve sonrasında nasıl minnettar olacağını bilmiyordu.
Markete gitti. Pirinç unu, yulaf vb. aldı. Öğünlerine 1 tabak daha, hatta bazen 2 tabak daha ekledi. Günler geçti, bir fark yoktu; deliriyordu. Bugün 53 kg geliyorsa bile sonraki gün 50’ye düşüyordu. Nasıl olur?
Böyle böyle, anlatması kolay; anksiyete ve sinirle aylar geçirdi. Aylar sonrasında iyice yıpranmış, tek bildiği daha fazla yemek olmuş, aklında sadece tek bir ses kalmıştı: “Ye.” Artık öğünlerine 3-4 tabak eklemişti. Yemek yerken sadece karnı şişiyor, kusma hissi geliyordu fakat sanki yemek midesine değil karadeliğe düşüyor, hâlâ günlerdir yememiş gibi aç ve yemeye devam ediyordu. Artık onun için tokluk ve doyma kavramı işlevini yitirmişti.
2025…
Aylar geçmeye devam etmişti ve en son 50 kg iken tartıldığını hatırladı. Aylar olmuştu ve üstünde garip bir heyecan vardı; emeklerinin karşılığını bekler gibiydi. Tartıya çıktı…
63 kg…
Sessizce odasına gitti. Seccadesini serdi. Şükür namazına niyet edip namaza başladı. Hiçbir tepki vermemişti. Secdeye gittiği an daha tutamayıp ağlamaya başladı…
Bunları bir hikaye gibi anlatmak istedim; öyle aklıma gelmişti akşam akşam. Yazarken gözüm yaşardı. Bunu ilk defa burada dile getirdim. Benim için kişisel bir konuydu. Aynı sorunu yaşayanlara bir nebze de olsa yardımım dokunur belki diye yazdım.
Son düzenleyen: Moderatör:
