Merhaba arkadaşlar, size biraz dert yanacağım ve fikirlerinizi merak ediyor olacağım. Umarım okur ve derdime ortak olursunuz. Şu an 21 yaşındayım. Bu temmuz ayında İnşaat Mühendisliği okurken stajımı yaptım. Çok da severek girmediğim ama yapabileceğimi düşündüğüm bir bölümdü en başında, ta ki staja kadar. Staj görürken bilgi eksikliklerim yüzüme vurdu ki kötü bir öğrenci değilim notlarım da güzel idi. Çünkü stajda üst sınıf dersleriyle alakalı bazı programlar görmem gerekiyordu ve sıkılıyordum bu yüzden. Sonra geleceğimi düşündüm ve şantiyede yapamayacağımı tek seçeneğimin ofis olduğunu ancak onun da çekilecek bir yanı olmadığını fark ettim. Fizik dersi beni yoruyordu. İnşaat bölümü sıkıntılardaydı ve çok fazla mezun vardı. Kısaca gelecek kaygımı arttıran birçok şey mevcuttu. Stajım biter bitmez hangi bölümlere geçiş yapabileceğimi (Ankara içinde) düşündüm ve yıl kaybetmeyecek şekilde bir yatay geçiş yapmayı düşündüm. En sonunda üniversitem içerisinde endüstri mühendisliğine geçmek istedim ve geçtim. Ancak bu süreçte o kadar bunalıma girdim ki olmayacak vesaire diye kendimi çok yıprattım. Ailem de benimle beraber yıprandı ama destek de oldu diyebilirim. Sonuç olarak sadece 1 yılımı kaybettim ve endüstri mühendisliği 2. sınıf olarak eğitimime devam ediyorum. Şimdi yine farklı bir bunalıma, psikolojik soruna girdiğimi söyleyebilirim. Resmen dokunsalar ağlayacak durumdayım. Vizelerim bitti, çok çalışmadığım için düşük notlar bekliyorum ama düzeltilemeyecek gibi de değiller. Bu süreçte ders çalışmam gerektiğini bilmeme rağmen ders çalışma isteğim bir türlü oluşmadı. O yüzden sorunu kendimde aramaya başladım. Kendimde başlayan ve önceden de olan tembelliğimin ve üşengeçliğimin en üst zirve noktasına geldiğini görüyorum. Mezun olduktan sonraki hayatımı düşündüğümde haftanın altı günü işe gidip gelmenin beni sıkacağını düşünüyorum. Ama ya şu an? Şu an her şeyim rahat, yemeğim evde yapılıyor, okula gidiyorum geliyorum büyük bir rahatlığa sahibim ve boş vakitlerimi istediğim gibi değerlendirebiliyorum. Yaşım ilerledikçe daha fazla sorumluluk üstüme biniyor ve bunu kaldıramıyorum artık. Üstesinden nasıl gelirim inan bilemiyorum. Korona virüsten sonra hiçbir şey yapasım gelmiyor, dışarı çıkasım gelmiyor, bilgisayar oynamak dışında da çok fazla aktivite yapasım gelmiyor. Evet asosyal diyeceksiniz belki de. Ama arkadaşlarımla da buluşup sosyalleşiyorum. Ama bana en büyük tadı bilgisayar oyunları veriyor. Küçüklüğümden beri de böyle. İleride kendime vakit ayıramayacak olmam, bilgisayar oynamak gibi eylemlere az vakit ayıracak olmam beni çok endişelendiriyor. Çünkü özgür olmak istiyorum. Günde 8 saat çalışıp eve geldikten sonra o enerjimin olmayacağını ve hayatımın monoton bir şekilde geçeceğini düşünüyorum. Başka zevkler de edinmek isterdim ama yani bilemiyorum hiçbiri bilgisayar oynamak veya internette sörf yapmak kadar zevk vermiyor. Sorunu kendimde aramaya başladığımı söylemiştim. O yüzden de kendime psikoloğa gitmeden tanılar koymaya başlar oldum. Peter Pan Sendromu (Büyüyememe sendromu) ve kronik deprasyon gibi. Eskiden ders çalışmak bu kadar zor gelmezdi. Ancak şimdi ne dikkatimi derse verebiliyorum ne de yüz yüze derslere konsantre olup okula gidip gelesim geliyor. Anneme babama anlattığımda onlar da anlıyorlar beni ama bir o kadar da saçma buluyorlar. Ancak her konuştuğumda sorun çözülemediği gibi kendimi de motive edip bu gidişatı durduramıyorum. Son olarak Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesinde okuyorum, o bilgiyi vereyim.
Son düzenleyen: Moderatör:
