Bir lise öğrencisiyim. Her gün iett ile şahintepeden avcılara giderim okula gitmek için. Ve orada bir kız gördüm. Gördüğüm gibi dönüp defalarca bir daha baktım. Birden afallamıştım. Neye uğradığımı şaşırmış bir şekilde tüm yol boyunca onu izledim. Sanki gözlerinde daha önce hiç kimsede görmediğim bir ışıltı vardı. Sanki onda diğer kimsede olmayan bir şey vardı. Ona bakarken içimi huzur kaplar olmuş, onu görmediğim vakitler huzursuzlanmaya başlar olmuştum. Neyse devam edelim. Sonraları bu durumu bir arkadaşıma anlatmaya karar verdim.
O bana direkt şunu söyledi "sen aşık olmuşsun". O ana kadar asla ve asla bunu kabul etmeyen ben bir anda duraksadım ve durumu hızlıca bir gözden geçirdim. Kafayı yemek üzereyken en sonunda şunu dedim: Evet o haklı. Arkadaşımla konuştukça ona olan hasretim daha da artmış oldu. Artık o benim nefesim ve ışığım olmuştu. Ben ışığım sönsün istemiyordum. Ben nefessiz kalmak istemiyordum. Kulağımda kulaklık arkada aşk şarkıları çalıyor. Ben onun gözlerine dalıyorum. Onun yanında hep bir kız arkadaşı oluyor. Arada şakalaşıp gülüyorlar. Nedense o gülünce dünyalar benim oluyor. İstemsiz bir şekilde ben de kocaman gülümsüyorum. Tabii insanım nihayetinde ara ara hata yapıyorum. Ben hata yaptıkça gözlerimiz birbirine değiyor. Gözlerimiz her birbirine değdiğinde içimde heyecan, korku ve sevinç karışımı tarifi olmayan bir duygu oluşuyor. Ona bakarken sanki sinemde bir alev topu varmışçasına yanıyorum. Ve sonraları hatalarım arttı. Artık o hiçbirşeyin tesadüf olmadığını anlamıştı.
Artık o da bakar olmuştu. O bakmazken ben, ben bakmazken ise o bakıyordu. Ara ara o güzel gözlerini yumuyor ve kafasını cama yaslayarak uykuya dalıyordu. Ben ise bir çocuk sevinci içerisinde film seyreder gibi seyrediyordum o gül cemalini. Sonra gözlerini açtığı an direkt gözlerimiz birbirine değiyordu. Tabii ben de öz güven sıfır, anında elim ayağıma dolaşıyor ve sanki ona bakıyormuşum gibi yapmaya çalışıyordum. Ama nafile! Eminim ki anlıyordu onu seyrettiğimi. Bu kadar fazla hata yapmam beni belki de bir sıkıntıya sokacaktı. Ama varsın soksun ben onu gördükten sonra tüm dertlerimi unutuyorum. Bir gün zihnim su soruyla çalkalandı "sen sapık mısın? Daha adını bile bilmiyorsun? Aynı okula bile gitmiyorsun? Boş bir hayal içinde olduğunun farkında değil misin?" bu sorular içimi kemirmeye başlamış, geceler artık haram olmuş, bu sorular artık kabusum olmuştu. Şunu anlamıştım artık, o kalbime bir ok saplamıştı. Ve ya oku acıdan kıvranarak sökecektim ya da oku atan o kişi beni tedavi edecekti. Ben oku sinemden çıkaramadım. Belki de onu unutmak istemedim bilmiyorum. Söyleyin dostlar ben onda yaşamın anlamını bulurken ya o bana bakarken bir duvara bakıyor gibi hissediyorsa? Ya onun gönlü başkasına aitse? Nasıl kaldırım böyle bir şeyi? Nasıl dayanırım buna?
Son gördüğüm gün, okuldan eve dönüştü. Ben gene tüm yol omuzlarına dökülen saçlarını, yay gibi kaşlarını ve o yeşile çalan gözleri izlemiştim. O da bana ara ara bakıyordu. Artık bilmiyorum onu ya korkuttuysam ya sadece beni kontrol etmek için bakıyorsa? Ya da gerçekten o da bir şey hissediyorsa? Bunu asla bilmiyorum. Neyse o son gün arkada adrian çalıyor. Onun saçları dağınık ve uyuyor. Ben ise hiç usanmadan ve başka hiçbir yere bakmadan onu izliyorum. Birden gözlerini açtı ve direk benim gözlerimin içine baktı. Ben ise dalmıştım iki taraf da 10 saniye boyunca o şekilde kilitlendi. Birden olanların farkına varıp elimi hızlıca telefonuma attım ve başka bir şey yapıyor gibi görünmeye çalıştım. Ama artık çok geçti. Sonra biraz daha sık bakmaya başladı bana. Sonra benim ineceğim durağa yaklaşdık. Koltuktan indim.
Ve butona basıp bekledim. Ve gene hala kendimi tutamıyor ve kendimi ona bakmaktan alıkoyamıyordum. Sonra tam inerken şunu fark ettim. Otobüsten inişimi dahi seyretmişti. Bunu farkedince elimi bir anda kalbime götürdüm. Çok heyecanlanmıştım. Sonra dedim ki kendi kendime "Allah'ın ne olursun izin ver de gözlerinin derinine son bir kere bakayım, son bir kere gözlerimiz birbirine değsin, belki bir daha göremiyicem ne olursun". Sonra durakta yürürken son bir kere onun oturduğu kısma baktım. Bir de gördüm ki o da tam benim gözlerimin içine bakıyor. Sonra otobüs gitti. Ben ise heyecandan neredeyse yere kapaklanacak gibi oldum. Havaya bakarak şükrettim. Ve sonra okul dönemi kapandı. Yazın gelmesi beni çok daha kötü bir hale soktu. Artık ışığım sönmüş, nefesim kesilmişti. Öyle bir duruma geldim ki artık her kızın gözünün içine bakıyorum, belki o çıkar diye. Her yerde onu arıyorum. Her insanı ona benzeriyorum. Olmadık yerlerde hayali çıkıyor gözlerimin önüne. Artık onu düşünmediğim bir gün hatırlamıyorum. Ne olursunuz yardım edin su aciz gence. Kalbime sapladığı o ok artık çok canımı yakıyor. Su kara yaz bittiğinde inşallah onu bir daha göreceğim. Her gün aynı durakta iniyoruz. Nasıl tanışabilirim? Ne şekilde tanışmam doğru olur? Adını bile bilmediğim, aynı okulda bile olmadığım, ortak arkadaşımın bile olmadığı biri ile nasıl tanışırım? Ne olursunuz yardım edin çok zor durumdayım
