hamiltonfedaisi
Decapat
- Katılım
- 2 Nisan 2023
- Mesajlar
- 880
- Çözümler
- 7
Merhaba Technopat Sosyal. Son 1 yılda hayatımın aşırı kötüye gittiğini düşünüyorum. Belki "ergen" olduğum içindir böyle düşünceler fakat yine de içimi dökmek istiyorum. 10. sınıfım. Liseye geçtiğimde gayet mutluydum. Yeni arkadaşlar, yeni hocalar, yeni dersler falan. Notlarım da kötü değildi aslında. Mutlu ve huzurlu bir insandım. Fakat 10. sınıfa geçtiğimde işler tersine döndü. Sadece derste değil, hayatımın her noktasında odak problemlerim beni geriye götürmeye başladı. Okulda ders dinlemek istiyorum. Gayet normal bir şey değil mi? Fakat 1-2 dakika geçmeden hocanın ayakkabısına, ceketine, pencereden gözüken ağacın yapraklarına dalmış gitmişim.
Kendime gelince bir bakıyorum ki 5-10 dakika geçmiş. Eve geliyorum ve yarım yamalak ders dinlemişliğimle beraber masaya oturuyorum fakat boş duvara bakmak daha eğlenceli geliyor o andan itibaren. 0 ders çalışma isteği. Ailem de sürekli olarak baskılıyor beni. Ders çalış, senin gibi çocuk olmaz olsun, seni işe vereceğiz tarzında. Ve son zamanlarda da aşırı biçimde kafayı bana takmış durumdalar. Arkadaşlarımla yarım saatlik mesafe gitmeme izin vermiyorlar. Oyun tarzı şeylere girmeyeceğim zaten. Evde tıkıldım kaldım. Notlarım, mutluluğum düştü. Düzgün bir şekilde gülememeye başladım. Ne oldu diye sorgulamak istiyorum ve gözümü kapatıyorum fakat 30 saniye sonra aklım başka şeylere gitmiş oluyor. Dikkat dağınıklığı o seviyede yani.
Evin deliğinde, aileden azar işiterek, masa başında ders çalışmak için can çekişerek, sıfır sosyallik ve mutlulukla yaşıyorum. Belki bunlar ileride normal gelecek. Yaşı başı almış olacağız. Belki de küçük olduğum için çok fazla geliyor bunlar bana fakat aşırı mutsuzum. Ha bunlar benim düzeltebileceğim şeyler mi? Aslında kısmen evet. Fakat böyle bir durumda içimden hiç o enerji gelmiyor. Evet, bu kadardı. Aklıma gelenleri rahatlamak için buraya yazayım dedim. Özellikle yardım, tavsiye beklediğim yok aslında. Fakat tavsiye vermek isteyenleri seve seve dinlerim. İyi akşamlar Technopat.
Kendime gelince bir bakıyorum ki 5-10 dakika geçmiş. Eve geliyorum ve yarım yamalak ders dinlemişliğimle beraber masaya oturuyorum fakat boş duvara bakmak daha eğlenceli geliyor o andan itibaren. 0 ders çalışma isteği. Ailem de sürekli olarak baskılıyor beni. Ders çalış, senin gibi çocuk olmaz olsun, seni işe vereceğiz tarzında. Ve son zamanlarda da aşırı biçimde kafayı bana takmış durumdalar. Arkadaşlarımla yarım saatlik mesafe gitmeme izin vermiyorlar. Oyun tarzı şeylere girmeyeceğim zaten. Evde tıkıldım kaldım. Notlarım, mutluluğum düştü. Düzgün bir şekilde gülememeye başladım. Ne oldu diye sorgulamak istiyorum ve gözümü kapatıyorum fakat 30 saniye sonra aklım başka şeylere gitmiş oluyor. Dikkat dağınıklığı o seviyede yani.
Evin deliğinde, aileden azar işiterek, masa başında ders çalışmak için can çekişerek, sıfır sosyallik ve mutlulukla yaşıyorum. Belki bunlar ileride normal gelecek. Yaşı başı almış olacağız. Belki de küçük olduğum için çok fazla geliyor bunlar bana fakat aşırı mutsuzum. Ha bunlar benim düzeltebileceğim şeyler mi? Aslında kısmen evet. Fakat böyle bir durumda içimden hiç o enerji gelmiyor. Evet, bu kadardı. Aklıma gelenleri rahatlamak için buraya yazayım dedim. Özellikle yardım, tavsiye beklediğim yok aslında. Fakat tavsiye vermek isteyenleri seve seve dinlerim. İyi akşamlar Technopat.
Son düzenleyen: Moderatör:
Ayrıca dopamin detoksu kısmen zırva.
