Muas
Picopat
- Katılım
- 27 Ağustos 2024
- Mesajlar
- 613
1-2 hafta önce manevi durumum gayet iyiydi, hayatımdan memnundum. Ancak son 1 hafta içerisinde hayatımda hiç karşılaşmadığım kadar büyüklükte bir depresyon geçirdim ya da geçiriyorum. Nedenini soracak olursanız, bunu size bir hikaye anlatarak daha iyi açıklayabilirim:
Bir madenci varmış. Madencinin işleri iyi gitmediğinden maddi durumu vahimmiş. Bir gün arkadaşları ve ailesi ona paha biçilemez bir elmasın bulunduğu bir madene gitmesini önermiş. Madencinin hayatında başka bir seçenek kalmadığından ve kendisini kurtarmak istediğinden o madene gitmiş. Sonunda madene ulaşıp kazmaya başlamış. Her gün kazıyor ama bir şey çıkmıyormuş. Madenci umudunu yitirmeyip 1095 gün boyunca kazmaya devam etmiş. Kazması kırılmış, kömürü bitmiş ama o vazgeçmemiş. 1095’inci günün sonunda aradığını bulmuş: Sonsuz büyüklükte bir hiçlik.
Umudunu, hayallerini ve geleceğini bu paha biçilemez elması aramaya adayan madenci, her şeyini kaybetmiş. Elması kaybettiğine değil, hayatındaki son hayalini bile gerçekleştiremediği için ve o paha biçilemez elması bulacağına dair inancının aslında boş bir inanç olduğuna inanamayıp yok olmuş.
Önceden günde 5-6 saat çalışıyordum, bu olanlardan sonra artık hiçbir şey yapmak istemiyorum. Meşalemi kaybettim. Sizce ne yapmalıyım?
Belki o paha biçilemez elması bulacağıma tekrar kendimi inandırabileceğimi söyleyebilirsiniz. Ama ne kadar çok kendimi inandırmaya çalışırsam çalışayım, ruhumda olan o kaçınılmaz gerçek aynı yerde kalacak ve bana sonsuza kadar kendini hatırlatacak. Her hatırlatma beni yok edecek, ben de kendimi inandırıp yeniden inşa edeceğim.
Tekrar soruyorum, sizce ne yapmalıyım?
Bir madenci varmış. Madencinin işleri iyi gitmediğinden maddi durumu vahimmiş. Bir gün arkadaşları ve ailesi ona paha biçilemez bir elmasın bulunduğu bir madene gitmesini önermiş. Madencinin hayatında başka bir seçenek kalmadığından ve kendisini kurtarmak istediğinden o madene gitmiş. Sonunda madene ulaşıp kazmaya başlamış. Her gün kazıyor ama bir şey çıkmıyormuş. Madenci umudunu yitirmeyip 1095 gün boyunca kazmaya devam etmiş. Kazması kırılmış, kömürü bitmiş ama o vazgeçmemiş. 1095’inci günün sonunda aradığını bulmuş: Sonsuz büyüklükte bir hiçlik.
Umudunu, hayallerini ve geleceğini bu paha biçilemez elması aramaya adayan madenci, her şeyini kaybetmiş. Elması kaybettiğine değil, hayatındaki son hayalini bile gerçekleştiremediği için ve o paha biçilemez elması bulacağına dair inancının aslında boş bir inanç olduğuna inanamayıp yok olmuş.
Önceden günde 5-6 saat çalışıyordum, bu olanlardan sonra artık hiçbir şey yapmak istemiyorum. Meşalemi kaybettim. Sizce ne yapmalıyım?
Belki o paha biçilemez elması bulacağıma tekrar kendimi inandırabileceğimi söyleyebilirsiniz. Ama ne kadar çok kendimi inandırmaya çalışırsam çalışayım, ruhumda olan o kaçınılmaz gerçek aynı yerde kalacak ve bana sonsuza kadar kendini hatırlatacak. Her hatırlatma beni yok edecek, ben de kendimi inandırıp yeniden inşa edeceğim.
Tekrar soruyorum, sizce ne yapmalıyım?
