Yalnızlık ve sevilmemek

  • Konuyu başlatan mrc31
  • Başlangıç Tarihi
  • Mesaj 40
  • Görüntüleme 1.716
Lisem bitti lisede çevreden dolayı okulda çok arkadaşım vardı lisede en çok tanınan kişiydim diyebilirim ve onca insan arasında yalnızdım içime kapanığım desem evet ama suyumuzdan kim istedi de vermedik.



12 senedir arkadaşım ile eski kız arkadaşı yüzünden saçma bir olay yüzünden küstük şu an düşmandan farkımız yok o yüzden yeni arkadaş olayına bu yüzden yanaşamıyorum.
Hocam valla senin bileceğin iş. Ama şunu da söyleyeyim, şimdiye kadar böyle olmuş da olsa hayat mutlaka seni anlayan, iyi birilerini çıkarır karşına. Değmeyecek insanları da çok kafaya takmamak lazım, kendine zarar verirsin ancak. Umarım herşey istediğin gibi olur
 
Kendimi seviyorum yalnızlığı da ama insan doğası gereği sosyal bir varlık yalnızım diyen yalan söylüyordur çünkü yalnız olmak insanı delirtir.
 
Nereden başlasam bilmiyorum bu yaşıma kadar iliklerime kadar sevgiyi tattığımı hatırlamıyorum ya da karşımda bana saygı duyan birisinin olduğunu hep yalnız oldum kimseyi sevemedim, sevilmedim kimse benimle oynamazdı, kimse yanına almazdı kimse ortamına almazdı nedenini bilmezdim aslında gıcık kötü birisi değilim. Hep yardım ederim, elimdekini paylaşırım. Hayatımda arkadaşım yok 1 kişide mi diye sorarsanız evet var ama işleri düşmedikçe aramazlar. Bunca zaman hep yaşadıklarımı anlatacak kimsem olmadığından içime attım. Yaşadığım süre boyunca iyi kötü anlatmadım kimselere bir kere denedim ' amaan boş ver, bir şey olmaz.' kelimeleri.

Karşı tarafın bende kendisine yarayacağı herhangi bir şey olduğunda (işi düştüğünde) yanıma yaklaşırlar hep. Evet derim hatta bana yakın oldu diye sevinirdim ama kullanılıp bırakılırdım, bırakılsam dahi olsun ben iyi yaklaşayım derim hep evet dedim hayır kelimesi hayatımda yok denilecek kadar az. Bu yaşıma kadar çok doluydum az önce tüm tanıdıklarım bayram arifesi herkes toplanmıştı yanlarına selam vermeye gittiğimde bile sanki kimse geçmemiş gibi kimse takmadı konu takma değil oradaki her insanın bana işi düştüğünde yaklaşan kişilerin olması buna başta ailem, akrabalarım, arkadaşlarım. Diyeceksiniz ki bu kadar kişi yanlış sen mi doğrusun ama inanması zor olsa da çevrem böyle ailem dahil. Bu yaşıma kadar hep iyi düşündüm herkese yardım ettim başkasında olduğunda kıskanmadım istedim, sevmeselerde onları hep iyi yanlarından sevdim ama hiçbir zaman sevilmedim bunca yıl hissetmedim.

Başta ailenin kötü olması insanı yıkıyor dünya malının evladından daha çok önemli olması. Daha nice çok anlatamadığım şeyler aklınıza gelebilecek her şeyi kötü anlamda tattım. Bunca durum sonrası dinimi bile sorguladım neden daha iyi bir aile Tanrı varsa bir kere dahi yardım etmedi vs tek istediğim meslek edinip olduğum yerden uzaklara gitmek ve arkamdaki insanları bir daha görmemek.
Diyeceksiniz ki seni kullananları hayatından çıkar, gerekirse yalnız ol vs. zaten hep yalnızdım günüm bir odanın içinde geçip gidiyor ders çalışmayı bıraktım vs.
bunu yazmamın sebebi belki de içinizde aynı durumda olan vardır nasıl başa çıktınız ya da üstesinden gelebilen var mıydı acaba? Artık başa çıkmanın yolunu bulamıyorum.
Kimsem olmadığı için bunu da burada paylaşmak istedim, kusura bakmayın.:(

Bende senin gibiyim. Birbirimize çok benziyoruz. Ayrıca bende OKB hastalığı var. Bayağı zor zamanlardan geçiyorum ve kendimi kötü hissediyorum ama sana şunu diyeceğim. Ne olursa olsun yalnız olma. Beni yalnızlık bu hale getirdi. Bir tane arkadaşım var o da pek beni istemiyor. Dün ilk defa oturduk bir oyun oynadık. Arkadaşlığın ne olduğunu anladım. Sosyalleşmenin, insanlarla konuşmanın verdiği mutluluğu ilk orada anladım. Yani kısaca yalnız olma insanı hasta ediyor. OKB olma sebebim belki de yalnızlık. Ben evden dışarı çıkmıyorum. 4 duvar arası deliriyorum.
 
Bende senin gibiyim. Birbirimize çok benziyoruz. Ayrıca bende OKB hastalığı var. Bayağı zor zamanlardan geçiyorum ve kendimi kötü hissediyorum ama sana şunu diyeceğim. Ne olursa olsun yalnız olma. Beni yalnızlık bu hale getirdi. Bir tane arkadaşım var o da pek beni istemiyor. Dün ilk defa oturduk bir oyun oynadık. Arkadaşlığın ne olduğunu anladım. Sosyalleşmenin, insanlarla konuşmanın verdiği mutluluğu ilk orada anladım. Yani kısaca yalnız olma insanı hasta ediyor. OKB olma sebebim belki de yalnızlık. Ben evden dışarı çıkmıyorum. 4 duvar arası deliriyorum.

Geçmiş olsun. Hissediyorum bende bir gün bir hastalığa kapılacağım ama ne gelir elden.
 
Geçmiş olsun. Hissediyorum bende bir gün bir hastalığa kapılacağım ama ne gelir elden.
Bence bu ruhsal hastalıkların birinci sebebi yalnızlıktır.
 
Geçmiş olsun. Hissediyorum bende bir gün bir hastalığa kapılacağım ama ne gelir elden.

Senin yaşadıklarının çoğunu bende yaşadım ve seni anlayabiliyorum ama bir süreden sonra yalnızlığa alışıyor insan ben ise yalnızlığı çok seviyorum tabii insanların gözünde asosyal oluyorum yeri geldiğinde laf sokuyorlar ama kimsenin dediklerini umursamıyorum sadece okulumu ve geleceği düşünüyorum 2-3 günlük insanlar için kendini yıpratmaya gerek yok. Bence insanın en iyi dostu kendisidir.
 
Son düzenleme:
Senin yaşadıklarının çoğunu bende yaşadım ve seni anlayabiliyorum ama bir süreden sonra yalnızlığa alışıyor insan ben ise yalnızlığı çok seviyorum tabii insanların gözünde asosyal oluyorum yeri geldiğinde laf sokuyorlar ama kimsenin dediklerini umursamıyorum sadece okulumu ve geleceği düşünüyorum 2-3 günlük insanlar için kendini yıpratmaya gerek yok. Bence insanın en iyi dostu kendisidir.

Ben doğduğumdan bu zamana sevildiğimi hatırlamıyorum zaten yalnızlığa alışığım ben yalnızlık derken ailede dahil 1 kişi olsa o da yeterli ama maalesef sosyalleşmediğim için yok sosyalleşsem bile bu devirde harbi insan yok hayatımın geri kalınında kimseyle zorla arkadaşlık etmeyeceğim değer veren zaten yanında kalır ama elden ne gelir?..

Bence bu ruhsal hastalıkların birinci sebebi yalnızlıktır.

Evet çok doğru bende de başlangıcı var gibi, kalp.
 
H
Ben doğduğumdan bu zamana sevildiğimi hatırlamıyorum zaten yalnızlığa alışığım ben yalnızlık derken ailede dahil 1 kişi olsa o da yeterli ama maalesef sosyalleşmediğim için yok sosyalleşsem bile bu devirde harbi insan yok hayatımın geri kalınında kimseyle zorla arkadaşlık etmeyeceğim değer veren zaten yanında kalır ama elden ne gelir?..



Evet çok doğru bende de başlangıcı var gibi, kalp.
Hocam yaş kaç?
 
Ben doğduğumdan bu zamana sevildiğimi hatırlamıyorum zaten yalnızlığa alışığım ben yalnızlık derken ailede dahil 1 kişi olsa o da yeterli ama maalesef sosyalleşmediğim için yok sosyalleşsem bile bu devirde harbi insan yok hayatımın geri kalınında kimseyle zorla arkadaşlık etmeyeceğim değer veren zaten yanında kalır ama elden ne gelir?

Evet çok doğru bende de başlangıcı var gibi, kalp.

Doğrudur artık hiçbir şeye sevinemiyorum ruhsuz gibi dolaşıyorum her yerde hayatın tadı kalmadı daha yaşım bile küçük olmasına rağmen.
 

Technopat Haberler

Yeni konular

Geri
Yukarı