Eskileri Özlemek

Eskileri bayağı bir özledim. Her anlamda, çıkacak olan her şeyin, oyunun çok heyecanlı bir bekleyişi, bir değeri vardı. Artık oyunlar o kadar değerli gelmiyor bana, ama eskiler öyle mi? Özellikle lise zamanlarımı özlüyorum. Lise gerçekten müthişti. Batman Arkham City oyununun duyurulduğu zamanları özledim. Arkadaşlarla toplanır acaba nasıl bir devam oyunu olacak diye kafa patlatırdık. Technopat'ın kurulduğu dönemi, hatta ilk sistem toplama videosunu defalarca başa sarıp izler izler dururduk arkadaşlarla. Liseli olduğumuz için herkeste her oyun yoktu. 2013 yılında çıkan Tomb Raider oyunu için okul çıkışı arkadaşlarla toplanır, oyuna sahip olan arkadaşın evine giderdik. Araya üniversite girince ve yıllar geçtikçe herkes bir yere dağıldı. Donanımlar da keza öyleydi. AMD 7000 serisi haberlerine her gün bakardım. Şimdi ise hiçbir şeyden keyif alamıyorum. Ne çıkan oyunlardan ne çıkan filmlerden. Zaman bizden heyecanımızı, gençliğimizi aldı.

Eskileri o kadar özlüyorum ki... Şu an olan şeylerden aynı senin gibi hiç heyecan ve zevk alamıyorum.

Cok temiz Hyundai Accent bir arabamiz vardi. On koltuğa oturabilmek için abimle yarışırdık, o kazanırdı Babam da ev alicaz diye tadina doymadan satmisti arabayi. Şu an kat ve kat daha iyi arabalara sahibiz, biniyoruz ama o eski tadı vermiyor be. Hicbir şey vermiyor, çocukluk heyecanım kalmadi hicbir şeye. Büyüdükçe insanın içine bir öküz oturuyor.

Ben oyunlardan çok babam ile beraber oynadığım anları özlüyorum.
Her cumartesi beni işyerine götürür mü acaba diye erken kalkıp hazırlandığım o günleri özlüyorum.
Annemin yaptığı tatlıları ve benim bir oturuşta tepsiyi yarılayıp fırça atmasını bile özlüyorum.

Keşke o eski heyecan, saflık ile kalsaydık...

O kadar uzun süredir depresyondayız ki depresyonda olduğumuzu unuttuk. Dünya çok hızlandı keşfedilecek şeyler çok hızlı keşfedildi. Duygular çok hızlı yaşandı ve alışkanlığa dönüştü. Kendimizle yarışırken kendimize bir şey bırakmadık ve geçmişte yeni şeyler yaşamanın verdiği tadı arar hale geldik. Velhasıl yavaşlamalıyız efendim, kendimize de bir şeyler bırakmalıyız. Bırakmalıyız ki insan halimizin verdiği basitliğin güçlü kıldığı duyguları unutmayalım.

Onceden donanim satin alma umudumuz vardi ve artik o da yok. O yuzden yeni teknoloji haberleri pek ilgimizi cekmiyor. Ben yine okuyorum bilgim olsun diye haber fakat eskisi gibi cezbedici degil her sey...

Heralde en cok ozledigim "mahalleden arkadaslar" kavramiydi. Komsu cocuklari gelirdi, sokaga cikip oynardik. Simdi 3 senedir oturdugum apartmanda karsi komsum kim bilmiyorum. Donem degisti diye mi boyle oldu yoksa ben buyudum diye mi bilemiyorum. Ama sanmiyorum zamane cocuklarinin "mahalleden arkadaslarla" disari ciktigini : )

Bir de kucukken yilarca Prince of Persia oynamistim, MSDOS uzerinden.

Ilk defa para biriktirip de Playstation 2 aldigimda su oyun karsisinda buyulenmistim resmen:


Ubisoft kazmasi AC serisi yuzunden bitirdi bu seriyi de.

Ama buyumek de guzel herseye ragmen.

bitwise dedi:

Ama sanmiyorum zamane cocuklarinin "mahalleden arkadaslarla" disari ciktigini : )

Genişletmek için tıkla...

Artik topunu kucağına alıp, pencerenin önünde "Aliii hadi maça gel" diye muhabbetler, ortamlar kalmamıştır. Sanmıyorum yani Artik online olarak FIFA atiyorlar Biz bakkaldan 3 5 bir şey alıp piknik yapardık. Artık mekanlar Starbucks

Herkes için bu durum böyle. Daha küçük yaşlarda şimdikine nazaran daha basit şeyler için heyecan-endişe tarzı duygular hissediyorsun. Geniş yelpazede düşünme yeteneği olmuyor. Yetişkinleri anlayamıyorsun. Daha basit şeylerle mutlu olabiliyorsun. Ama zaman geçtikçe ve hayata dair bilgilerin, deneyimlerin, tecrübelerin arttıkça ve düşünme kapasiten genişledikçe artık eskiden olan şeylerin yerini dolduran şeylerle mutlu olamıyorsun. O zamanın büyük mutlulukları şimdinin küçücük mutlulukları haline geliyor. Anlık geliyor ve çabucak gidiyor. Hiçbir şeyden eskisi kadar keyif almıyorsun çünkü çok daha fazla şeyin farkındasın. Düşünecek ve endişelenecek daha önemli şeyler olduğunu düşünüyorsun ve zamanını onlar için harcarken de arada bir bu konuda yazan şeyleri özlemeye başlıyorsun. Bende de aynı durum mevcut ve yaşımız daha da büyüdükçe mesela 30-40-50-60 diye gitmeye başladıkça çocukluk zamanının yanında bir de bu zamanı da düşünüp bu zamanları da özlemeye başlayacağız büyük ihtimalle.

Kesinlikle haklısınız, bu konuda çok üzülüyorum. Eski zamanlara tekrar dönemeyeceğimizi bilmek... Eskiden mahalledeki arkadaşlarla çeşitli oyunlar oynar, konuşur ve tartışırdık. Ortaokulda ve lisede keza eğlenirdik, birçok yeni şeyi tadardık. Bazen çıkıyorum balkona bakıyorum şöyle mahalleye. Eskiden 15-20 kişilik ekibimizle efsane şeyler yaparken, oynarken, şimdi herkes dağılmış, tek tük arkadaşlar kalmış. Onlarla da görüşmüyoruz. Hiçbiriyle görüşmüyoruz aslında. İnsanlar eskiden yaşadığı şeyleri çok hızlı bir şekilde silip atıyor. Sürekli bu geliyor aklıma, hiç mi insan sormaz, gelip buluşmak istemez diyorum. Bu daha çok insanın yapısıyla ilgili tabi, arada eski şeyleri özleyen insanlar benim için hep daha değerlidir. Eskiden ders çıkarır, tecrübe kazanır. İnsanlar düşünmüyor eskileri dediğim gibi. Yaşanan onca şey, onca heyecan, dostluklar hepsi geride kaldı, arada dönmek istemiyorum değil.