3.üncü hikaye bu uzun okuyana helal ortaokul olmuşum 5.sinif artik ilk günden benim önceden daldiğim b ile dönmeli mönmeli oyun oynuyoruz bu çocuk beni birakmasin mi ben kizlarin alt sirasina doğru yuvarlanmayayim mi benim bozuk paralar etrafa saçilmasinmi ben utanmayayim mi sonra 2.inci defa yaptik ders almadim illa yüzüm yapişacak yere yoksa olmaz. Bu çocuk yine birakti yüzüm yere çarpti o an varya hiç kalkmak istemedim yer de soğuk rahat geldi bu boran durmadan beni kaldirmaya çalişiyor ben diyorum yok ya rahat burasi sen git takil ciddiyim yerde ölmüş gibi duruyorum öyle kalkmaya niyetim yok en sonunda kalkip mal gibi sinifa bakiyorum boran beni revire götürüyor revir doktoru bana bir buz paketi veriyor biraz mendil hop iyileşiyorum artik içine ne kattiysa 2 dk de iyileşiyorum sonra benim ilokuldan kalma birkaç Ark var sınıfta o yüzden yanlizlik çekmiyorum sessiz bir tipim ben sonra benim bütün ilk Ark'lari sinif değiştiriyor
kaldimi bizim horoz tek başina günler aylar geçiyor sonra Ankara'dan bir çocuk geliyor sınıfa ilk geldiğinde özürlü özürlü hareketler yapiyor yok grizly bear gibi nefes almalar yok harambe gibi duvarlara tırmanmalar sonra bu çocuk imana geliyor düzeliyor bunla kanka oluyorum yalnız kalmiyorum böylece sonra akin diye bir çocuk daha geliyor e arkadaşliğimiz sarsiliyor bu elemanlar artik mallaşiyorlar çoğu zaman arkamizdan konuşuluyor eminim özelikle arkadaşim akini sevmemeye başliyor çünkü eleman kürt bizim Tarik'da kemalist mi öyle bir şey işte ama arkadan arkadan söylüyor yani diyemiyor yüzüne ben tabii kendimi siyasetin ortasinda buluyorum horoz gibi adamim ne işim var böyle işlerle diyorum ama şimdi kankaliği bitirsem tek kalirim sıkılırım düşüncesi var böyle böyle devam ediyor aylar sonra 6.sınıf oluyorum ben sırat diye bir çocuk var sınıfın çete sahibi gibi bir şey bir de ahmet haktan var oda çetenin sahibi ama tam değil bunlar çete bunlardan birini dövsen 7 ceddini çağirir yanina sonra bigün beden dersi mal Hasan mert diye bir arkadaşim var ben onu mal diyerek çağiriyorum çünkü kendisi özürlü yani dünyadan bir haberi yok derslerde ben mahmut tuncerim diyerek çiğlik atiyor ciddiyim 3 tanede babasi var anladiniz herhalde çocuk seviniyor ama buna gururla söylüyor böyle benim 3 tane babam avr hocam hangisinden başliyim diyerek sonra düşündüğünüz şeyin aynisini düşünüp çoçuğa aciyorum bunla kanka oluyorum beden dersinde oyun oynuyoz topluca hirsiz polis mi nedir mal mal oyunlar yok hirsizi yakalayip hapse atiyorsun diğeri gelip tiklayinca kurtuluyor biz okul dişina çiktik bu çete sahipleri bizi hocaya şikayet etmekle "tehdit" ediyor. Ben o anda limonlu gazoz içiyorum bu sırat gelip beni boynumdan tutmasinmi orada bir şeyler diyour benim aklimda şişeyi bitirip kafasinda patlatmak avr ama ölür falan diye vazgeçiyorum çocuk korkuyor ama elimde şişe var ya ben çoçuğa nefesimin yettiği kadar diyorum ki dur şu gazozumu içeyim yani o kadar korkağim ki çoçuğa dokunmuyorum bile
gazozumu bitirmeme izin ver diyorum yani yeter ki bu gazozu içeyim kendimden nefret ediyorum o günden sonra kimseyle kavga etmekten korkuyorum ilkokulda öyle miydim herkese aduket çekiyordum böyle böyle kimseye bir şey diyemiyorum bana isteyen ne isterse yapiyor içimden artik bütün sınıfı öldürüp kaçmak geliyor ama boş ver diyorum kendime bullylik yapiyorlar bana her gün hocaya şikayet edersem korkak derler diye korkuyorum dövüşsem dayak yerim diye öldürsem geleceğim biter diye sonra ben tabii saftiriğin tekiyim birini çok seviyorum bizim siniftan ismini tam vermiyeceğim a diyelim biz ona erkek değil ha kiz ona göre yanliş anlamayin şimdi ahmet falan anlarsiniz ben buna instgramdan açiliyorum kizin cevabi boş ver beni dost kalalim biz hem benim sevgilim var o günden sonra kendimi toparlayamadim hiçbirzaman da toparlayamayacağim şimdi soracaksiniz hayallerin ne ben ayakkabisini bağciğini bile bağlayamayan bir çoçuğum kötü bir niyetim yok tek istedeğim birazcık huzur ve benim sevdiğim şeylerle uğraşan birkaç gerçek dost geleceğim ya bir palyaço seri katil olarak bitecek ya da askerlikte ölene kadar çalişmak neden mi bağciğimi bağlayamiyorum komutan bir güzel dayak atar şinav çekemiyorum barfiks yapamiyorum hiçbir şey yapamiyorum ölene kadar askerlikte yaşarim korkusu beni şu an mahvediyor ve hayatta her şeyin çok zor olduğunu farkediyorum ben böyle bir dünyanin insani olamam ben güçlü ve dayanikli değilim! Beni ezenlere sesimi çikaramam ama hergeçen gün her dakika ruhumu kaybediyorum artik ruh hastasi olmaya başliyorum geceleri evde çakmak ile dolaşmalar misafir odasina gidip çakmakla akşam vakti etrafimda şeytanlar varmiş gibi hissetmek yani çakmak kapandiği an şeytanlar beni alacağin hissediyorum akşamlari yürüdüğümde
Ve içimdeki ses her geçen gün beni karanliğa itiyor sanki her geçen gün doğru yoldan sapiyorum her geçen gün yenik düşüyorum artik sabredecek gücüm kalmadi son damlasina kadar denedim şimdi onlarin kani akmasi gerek bu düşünce aklimdan çikmiyor bazen tek çözüm ölmek bazense öldürmek gibi geliyor.
