14 yaşında asosyallik ve dışlanmak

psykoray dedi:

Benim de 950 dakikam kalıyor hala ama 2 yıldır çıktığım bir sevgilim var manita değiştirme olayı çok önemli değil bende 2 3 tane degistiriyordum ve şu an keşke hiç çıkmasaydım diyorum 4 5 tane sağlam dostum var fazlasına da ihtiyaç yok genel olarak evden çıkmıyorum bir sevgilimle buluşacaksam çıkıyorum asosyallik kötü bir şey değil sana tavsiyem kodlama Photoshop edit vb. Vb. Şeyler öğren geleceğine yatırım yap.

Meslek lisesinde tanışıcaklarının da çok iyi insanlar olacaklarını sevmiyorum onları da çok takma.

Genişletmek için tıkla...

GerginGörünüşlüAdam dedi:

Takma kafana. Sevgili işleri falan bu yaşlarda çoğunlukla çıkar amaçlı. Haftada 2-3 manita değiştiren de sevgilim var diye hava atan insanları kullanan insanlardan başka kimse değil. Ben de 15 yaşındayım çevremde böyle insanlar var. 4-5 tane yakın arkadaşım var çünkü diğer yaşıtlarım bana çok aptal geliyor. Alkol ile story atmalar, sigara ile story atmalar falan.
Dersini dinle ilerideki hayatının iyi olmasını sağla kendine 8-9 kişi arkadaş edin diğerlerini kafaya takma. Üniversitede veya iş hayatında zaten kız bulursun. Asosyallik ile küçük çevre çok ayrı şeyler bu arada. Annen babanla bol bol vakit geçir. Kendine yeni hobiler edin. Olduğumuz yaşlarda insanların kişilikleri çok bozuluyor 17 yaşını geçtikten sonra daha iyi kararlar verebiliyor insan. Bu arada o 10-15 kişi takılan gruplarda bir olay olsa kimse birbirinin arkasında olmaz genelde. Hani dost kara günde belli olur derler ya işte o kara günde bu gruptan yanında kimse olmaz.
Dediğim gibi ne erkekler ne kızlar doğru düşünemediği için fiziksel özelliğe bakıyorlar. İleri de o dediğin küfür eden her şeye söven adamlar kişilikleri beş para etmez olacak sen kişiliğini geliştirirsen 1-0 önde olursun. Şimdi yaşıtlarımız eğlenme amaçlı falan bakıyorlar sevgili olayına. Biraz büyüdükten sonra herkes daha ciddi bakacağı için seçimler daha doğru olacak.
Kısacası 4-5 sağlam dostun olsun. Manita işini kafana takma. Yeni hobiler edin. Kişiliğini ve bilgilerini geliştir. Derslerinde iyi olmaya çalış. Spor da yapıyormuşsun devam edersen senin için çok iyi olur.

Genişletmek için tıkla...

yigitalyksel dedi:

Yaşıtlarıma bakınca haftada 2-3 kez manita değiştiriyorlar.

Genişletmek için tıkla...

yigitalyksel dedi:

Arkadaşlar, 14 yaşındayım. Hayatımda sadece 1 sevgilim oldu (19 günlük). Yaşıtlarıma bakınca haftada 2-3 kez manita değiştiriyorlar. Neyse konum manita değil konum;

Hani her sınıfta birisi olur yaptığı şakaya gülünür falan ben de onlardandım, tam zamanında (abartmadan) espriyi çakıyordum sınıf gülüyordu falan ama bugüne kadar hiç gerçek arkadaşım olmadı (14 yaşındayım, özgüvenliyim, kemik yapılıyım, saçlarım uzun, hafif yakışıklıyım boyum 1.78 kilom 61.)

En çok üzüldüğüm şey ise tüm sınıftakiler kendi arkadaşlarıyla teneffüse çıkarken ben sınıfta oturur uyurdum. İnanır mısınız bilmem ama dışarı çıktığımda sadece oturur etrafa bakardım, teneffüs çalınca sınıfa girerdim kimseyle muhatap olmazdım. 6. sınıfta okuldan atılacaktım sebebi: Kavga etmediğim kişi kalmamıştı, özgüvensizdim bu sorunlarımı kickbox sporuna giderek hallettim. Su anda öz güvenim tam, kavgacı değilim, sanaldan bir sürü arkadaş edindim. 6-7 tane arkadaşlarım var, oyun oynarız ama reel hayatta gerçek arkadaşım olmadı. Ve ben bu kızları anlamıyorum dürüst, öz güvenli, yakışıklı erkek seçmek varken gidiyorlar ağzına ne gelirse söyleyen, her şeye söven, günde 2 kere kavga eden erkeklerle flört ediniyorlar. Konuyu kısa geçmek gerekirse:

Arkadaşlarım tarafından dışlanıyorum, arkadaşım yok, telefon hat tarifem yenilenince 1000 dakika konuşma ay sonunda 950 dakikada kalıyor. Arkadaş canlısıyım ama arkadaşım yok. Samimi birisiyim, ikizler burcuyum, yani insanlar beni tanımadan beni reddediyor. Bir insanın beni tanıması için 1 hafta takılması gerekiyor ama yapmıyorlar. Bir insana alışınca gerçekten çok samimiyetli oluyorum, can sıkıntısından mizah sayfası açtım kendime özgün postlar attım. İşler iyi gidiyordu, 3 haftada 600+ takipçi geldi ve gerçekten komik postlar atıyordum, küfürlü-küfürsüz fark etmiyordu ama üşendiğimden dolayı bıraktım. Su anda muhtemelen 400+ takipçi kalmıştır, 2 aydır hesaba bakmıyorum.

O değil de telefonum hiç çalmıyor, ona da üzülüyorum canım sıkılınca arayacağım kimse yok, ömrümün sonuna kadar böyle geçmesini istemiyorum.

Spora gittiğim zamanlarda hiç istemiyordum sporu ama şu anda iyi ki de gitmişim diyorum. Eğer spora gitmeseydim daha da kötüydüm, hala gidiyorum.

Benim gibi birisi varsa onunla tanışmak isterim.

Genişletmek için tıkla...

yigitalyksel dedi:

Arkadaşlar, 14 yaşındayım. Hayatımda sadece 1 sevgilim oldu (19 günlük). Yaşıtlarıma bakınca haftada 2-3 kez manita değiştiriyorlar. Neyse konum manita değil konum;

Hani her sınıfta birisi olur yaptığı şakaya gülünür falan ben de onlardandım, tam zamanında (abartmadan) espriyi çakıyordum sınıf gülüyordu falan ama bugüne kadar hiç gerçek arkadaşım olmadı (14 yaşındayım, özgüvenliyim, kemik yapılıyım, saçlarım uzun, hafif yakışıklıyım boyum 1.78 kilom 61.)

En çok üzüldüğüm şey ise tüm sınıftakiler kendi arkadaşlarıyla teneffüse çıkarken ben sınıfta oturur uyurdum. İnanır mısınız bilmem ama dışarı çıktığımda sadece oturur etrafa bakardım, teneffüs çalınca sınıfa girerdim kimseyle muhatap olmazdım. 6. sınıfta okuldan atılacaktım sebebi: Kavga etmediğim kişi kalmamıştı, özgüvensizdim bu sorunlarımı kickbox sporuna giderek hallettim. Su anda öz güvenim tam, kavgacı değilim, sanaldan bir sürü arkadaş edindim. 6-7 tane arkadaşlarım var, oyun oynarız ama reel hayatta gerçek arkadaşım olmadı. Ve ben bu kızları anlamıyorum dürüst, öz güvenli, yakışıklı erkek seçmek varken gidiyorlar ağzına ne gelirse söyleyen, her şeye söven, günde 2 kere kavga eden erkeklerle flört ediniyorlar. Konuyu kısa geçmek gerekirse:

Arkadaşlarım tarafından dışlanıyorum, arkadaşım yok, telefon hat tarifem yenilenince 1000 dakika konuşma ay sonunda 950 dakikada kalıyor. Arkadaş canlısıyım ama arkadaşım yok. Samimi birisiyim, ikizler burcuyum, yani insanlar beni tanımadan beni reddediyor. Bir insanın beni tanıması için 1 hafta takılması gerekiyor ama yapmıyorlar. Bir insana alışınca gerçekten çok samimiyetli oluyorum, can sıkıntısından mizah sayfası açtım kendime özgün postlar attım. İşler iyi gidiyordu, 3 haftada 600+ takipçi geldi ve gerçekten komik postlar atıyordum, küfürlü-küfürsüz fark etmiyordu ama üşendiğimden dolayı bıraktım. Su anda muhtemelen 400+ takipçi kalmıştır, 2 aydır hesaba bakmıyorum.

O değil de telefonum hiç çalmıyor, ona da üzülüyorum canım sıkılınca arayacağım kimse yok, ömrümün sonuna kadar böyle geçmesini istemiyorum.

Spora gittiğim zamanlarda hiç istemiyordum sporu ama şu anda iyi ki de gitmişim diyorum. Eğer spora gitmeseydim daha da kötüydüm, hala gidiyorum.

Benim gibi birisi varsa onunla tanışmak isterim.

Genişletmek için tıkla...