Ailem beni oyun bağımlısı sanıyor

Bırak kafalarına göre takılsınlar. Sen zaten derslerine çalışıyorsun. Sınavlardan yüksek notlar alınca bir daha ağızlarını açamayacaklar. Öğretmenine gelince. Okuldan mezun olunca bir daha yüzünü bile görmeyeceğin biri. akışına bırak.
Babaannem bi ara haberlerden duyup gelip "Blue Whale diye bir oyun varmış" "İşte millet kendini kesiyormuş da" "Sen de oynuyor musun da" bilmen ne. Sanki beni 17 yıldır tanımıyor da gelmiş kendimi ziletleyip ziletlemediğimi soruyor. Ebeveynler maalesef böyle.
 
Evet dostlar, sanırım çoğu kişinin başına gelmiştir bu başlıkta belirttiğim. 5-10 gün olmak üzere farklı tarihlerde 8-10 saat oyun oynamışlığım oldu. Fakat zaman geçtikçe bayağı azalttım. 6 saat, 4 saat ve birkaç haftadır 2 saat oyun oynuyorum. Yaşla alakalı mı bilmiyorum. 19 yaşımdayım ve çoğu oyundan sıkılmaya başladım. LoL, PUBG bu oyunları bıraktım. Üniversite sınavlarına hazırlanıyorum. Bilgisayarımda ETS 2, Dead island ve Left 4 Dead 2 oyunları mevcut.

Her neyse ailem beni bağımlı olarak görüyor. Tabii onlar beni insanlara da böyle anlatıyor. Yok efendim 10 saat, 5 saat oyun oynuyor, diyorlar. Kursa gidiyorum. Şu an canlı eğitim görüyorum tabii. Saat 11'den saat 2'ye kadar canlı dersim var. Dersten sonra verilen ödevleri yapıyorum saat akşam 10'a kadar. 2 saat oyun oynuyorum. Gece 12 olunca yatıyorum.

Her neyse zaten annem beni herkese ideal bir çocuk olmadığımı söylüyor. Yani eziyor, küçük düşürüyor. Örnek bir olay söyleyeyim: Hocam "oyun oynamayı bırak. " Demişti. Ama mantıksız. Siz hiç sigarayı anında, 1 günde bırakanı gördünüz mü? Hayır tabii ki. Ben de zamanla bırakmaya karar verdim. Yani süreyi azalttım. Bugün hocam aradı annemi. Durum nedir falan sordu. Annem "durum yine aynı. Sabahtan akşama kadar oynuyor" dedi. Şimdi ben ne yapayım yani. Tavır koysam olmuyor, aynı evin içindeyiz. Kali Linux, Python öğrenmeye çalışıyorum. Annem gelmiş "oğlum bütün gün oyun oynanır mı?" Diyor. Babam da aynı. "Oğlum yine mi oyun" diyor. Bilmeden konuşuyorlar. Şimdi bile buraya yazı yazarken az oyun oyna diyorlar. Bir çözüm önerisi olan var mı? İmkanım olsaydı sınavlardan sonra ayrı eve çıkardım.

Yaşımız büyüdüğü için, ilgi alanlarımız başka yerlere kaydığı için ve günümüzdeki oyunlar eskisi gibi sarmadığı için oyun oynamıyoruz. Sınav zamanı kafanı dağıtmak için iki saat ideal olur. Çoğu aileler bilinçli olmadığı için veya bazı çocukların oyun bağımlılığı yüzünden aileler ister istemez tedirgin oluyorlar ve böyle durumlar oluyor. Tavsiyem sınavına odaklanman ve arada oynamandır.
 
Bilgisayar oyunları 1961'de ortaya çıkmıştır. 1960'ta bilgisayarda oturulmasından rahatsız olup bahane üretmeye çalışan aileler:
1608323543595.png

Şaka bir yana cidden sabır işi. İşinizi elinize almayı bekleyin.
 
Son düzenleme:
Açıklayamazsın maalesef. Kendine çalış, kendini geliştir. Bu onlara en iyi cevap olur. İleride iyi bir yere geldiğinde nasıl geldin diye sorarlarsa da sabah akşam oyun oynadım dersin🙃
 
Çözüm var kardeşim. Sana oyun oynama diyen annen ve baban ne yapıyor gözlemle. Televizyon izledikleri vakit "yine mi televizyon izliyorsunuz?" De. Ya da kaydadeğer bir şey yapmadıklarında sende onlara söyle. Hiçbir zaman kimsenin seni aşağılamasına senin sevdiğin bir şeyi yapmana engel olmasına izin verme. Bu kişi annende babanda olsa verme. Onlar bu devirin insanları değil. Televizyonda yayınlanan o psikoloji bozan programları sabahtan akşama kadar izlerler ve sana gelip belki de hayatları boyunca göremedikleri bir senaryoyu oynadığını onu deneyimlediğini anlayamazlar. Oyunlara sadece basit bir araç olarak bakmak maalesef toplumumuzun sorunu.
 
Ortaokul ve lise 1 sonuna kadar bende yaşadım bu sorunları. Ne hayallerim vardı e spor falan ama anlatamadım. Gerçekten oynardım ama yazılılarda notlarım yüksek olurdu ama genel bir başarım yoktu okulda varım yoğum oyundu ve haklı olarak bırakmam için çok laf ettiler. Bırakmadım aksine her dediklerinde daha çok bağlandım. Lise son sınıfta PC kaldırdım ancak bağımlılıktan dolayı kendimi pek derse veremedim denemeden kaçıp internet kafede falan oyun atardım :D üni 2'yim şu an ilk yıldan attım kendimi üniversiteye bölümümden memnunum ama şehirden pek değil açıkçası. Keşke daha çok çalışsaydım diyorum ama çok da mutsuz değilim. Kısacası aileme alıştırdım bu durumu ve lise 1'den sonra tek kelime etmemeye başladılar. Uzun sürdü ama sonuç olarak ne laf ettiler ne surat astılar gayet mutlu biçimde devam ettim. Ailen onlar iyiliğin için diyorlar ancak biraz abartıyorlar sanırım. Çok moral bozmamaya çalış üniversiteye geçince zaten farklı şehirden dolayı rahatlarsın. Özellikle annene bilgisayarda zaman geçirirken ne yaptığını göster ki anlamasına yardımcı ol. Yoksa nereden bilecek senin yazılım uygulamalarında zaman geçirdiğini, ders dinlediğini :D başka türlü olacağını sanmıyorum zaten bu yıl kazanırsan yanlarından ayrılmana 1 yıl kalmış.
 

Geri
Yukarı