Babam hiç moralin mi bozuldu diye sormuyor

permatik dedi:

Bütün gününü sanal oyun oynamakla geçiren nesil'in babaları ile iletişimi yok ki, baba bir şey sorabilsin.

Genişletmek için tıkla...

Bütün gün oyun oynarsan tabi moralin bozulur.

Cristabol Brown dedi:

Yaptigin bence biraz bencillik. Belki babanin da sıkıntısı var? Ama sen gidip sormuyorsundur moralin mi bozuldu diye. Ne kadar PC basindasindir bilmiyorum ama PC'ye bakmak yerine aksamleyin ailenle beraber, ne bileyim TV izle. Vakit gecir yani. Babanla araniz biraz daha iyi olabilir boylece. Sen derdini anlatma baban anlatsin sana. Cunku baban maddi anlamda olmayan sorunlarina annenden fazla cozum bulamaz. Ama baban sana anlatirsa baban seni kendine daha yakin hissedecek. Oturdugun yerden ilgi istemek sacma bence.

Genişletmek için tıkla...

Babamın sıkıntısı büyük ihtimal evli iken başka kadınlardan cevap alamamaktır. Ben oyun falan oynamıyorum, Babam beni o kadar özgüvensiz yetiştirdi ki artık sadece gerçek hayatta başarılı olmak istiyorum, Oturduğum yerden ilgi istediğim insan "Babam" bunun üstüne basmama gerek yok herhalde. Babam kötü bir insan demiyorum seviyorum ama keşke böyle olmasaydı en azından yalnız hissetmeseydim.

Mutluww dedi:

Babamın sıkıntısı büyük ihtimal evli iken başka kadınlardan cevap alamamaktır. Ben oyun falan oynamıyorum, babam beni o kadar özgüvensiz yetiştirdi ki artık sadece gerçek hayatta başarılı olmak istiyorum, oturduğum yerden ilgi istediğim insan "babam" bunun üstüne basmama gerek yok herhalde. Babam kötü bir insan demiyorum seviyorum ama keşke böyle olmasaydı en azından yalnız hissetmeseydim.

Genişletmek için tıkla...

Herkesin hayatinda bir küsur, bir zorluk vardir. Dayanmalisin. Baska bir sey diyemem.

Kızlar babalarıyla, erkekler anneleriyle daha iyi anlaşır lafı (genelleme her ne kadar sevmesem de) doğru olabiliyor. Bende de öyle. Kendimi anneme her zaman daha çok yakın hissederim. Küçükken harçlığımı annemden isterdim, bir problem olsa anneme koşardım mesela. Annem 50 verirse babam 200 verirdi, öyle diyeyim...

Benim babam sert, sinirli ve mükemmeliyetçi bir adam. Ufak bir konuda bile olmadık tepkiler verip istemeden olsa da kalp kırabiliyor. Bu da insanı uzaklaştırabiliyor, soğutabiliyor. Biz yıllarca bu huyuna alıştık, adam değişmiyor yapacak bir şey yok, biz de ona göre davranıyoruz evde.

Benim de babamla iletişimim çok kuvvetli değildi çocukken. Büyüdükçe biraz daha dalgaya alabiliyorum ortamı. Mesela babama ''erkek, maaşı aldın mı, işler nasıl gidiyor'' diye sesleniyorum arada, şakamatiklik yapıyorum falan ama asla bir arkadaş gibi samimi olamadık, olamayacağız da.

Zaten kendisi de hep der, annenizden önce ben öleyim diye.

Mutluww dedi:

Arkadaşlar sizde de durumlar aynı mı? Yahu çok kötü bir gün geçiriyorum belli yani, zaten her şey çok kötü insan çıkıp da "moralin mi bozuldu?" "Bir şey mi oldu?" Diye sormaz mı ya? Babalık sadece çocuğunu beslemek midir? Yahu adamla bağlarımız o kadar uzak ki kendimi dünyada yalnız hissediyorum, ben bu yaşımda bir karar alırken neden arkamda babamın olduğunu hissedemiyorum? Yaşadıklarım ergenlik olsun ama o kadar kötü bir his ki bunaldım cidden, kendi kendimi kurtarma düşüncesi çok korkunç geliyor.

Genişletmek için tıkla...

Dostum anlattığın problemi inan bende yıllardır yaşıyorum ve halini iyi anlıyorum. Arkadaş ve dost çevreni geliştirmeye bak. Dostlarına aç derdini ama her konuşmanda da dostlarınla kendi dertlerini konuşma çünkü bir müddet sonra onları da sıkarsın. Kendini sevdiğin ve senin sevginin kıymetini bilen insanlara aç dostum. Benim diyeceklerim bunlar ayriyeten konuşmak istersen konuşuruz yardımcı olurum.