Bıktım kardeşim insanlardan!!

Bir söz var "Ne kadar çok yaşadıysam o kadar çok yalnızım" Aslında bu söz beni açıklıyor şimdiye kadar bir sürü olay yaşadım. Beni sürekli dışladılar sürekli yalnız kaldım bir sorun yaşadığımda sürekli kendi kendime çözmeye çalıştım kimseden yardım almadım herhalde bu da benim ne kadar içine kapanık olduğunu açıklıyor :( Farklı olmaya çalışırken kendim olamıyorum :( Sanki beni artık istemiyorlar sanki sürekli bir şey yapmaya çalışırken yapamıyorum gibi bir durumdayım :( Şuan Azer Bülbül dinliyorum :) ve o da beni anlatıyor sanki! Dediğiniz gibi artık başka alanlara yönelmeye çalışıyorum fakat maddi durumumuz iyi değil. Mesela arkadaşlar gelin gezelim yiyelim,içelim diyor fakat benim param olmadığı için sürekli erteliyor veya gelmek istemiyorum. Sürekli kendimi yalnız hissediyorum "Yalnızlık Allah’a Mahsustur" bunu biliyorum fakat içimde sürekli bir his var sürekli beni yalnızlığa götürüyor
 
Şöyle bir oyun çıkmış, başlığı okuyunca aklıma geldi:


Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.

Bu arada daha yeni bıkıyorsan, biraz geç kalmışsın demektir. Şaka yaptığıma bakma bende de insanların genelini sevemiyorum. İçimizdeki iyiliğe falan da pek inanmıyorum. Daha fazla uzatmayayım, bir başlarsam sabaha kadar bu mesajı bitiremem.

Verebileceğim tek tavsiye şu: İnsanlardan nefret etmekten kurtulmak istiyorsan, onları önemsememeyi öğreneceksin. Hobilerin olsun, kendini geliştir. Kafan otomatikman başka yerlere kayacaktır. Asosyal bile olsan, bir topluluğa girdiğinde kendine güven problemi yaşamıyorsan çok büyük bir sorun yok bence.
 
Son düzenleme:
Nasıl bir sorun nasıl bir problem size nasıl anlatayım.

Nasıl konuya gireceğim bilmiyorum ama eminim hepiniz bir gün demişsinizdir. Edep yahu!
Her yaz bende böyle bir sorun var. Yaz geliyor insanlar ayrılıyorlar herkes sanki gezip tozuyor herkes eğleniyor ama ben evdeyim ben hep tekim ben hep yalnızım annem babamdan başka kimsem yok gibi...
Yani içimde böyle bir his doğuyor hep ben tekim işleri tek yapıyorum hep asosyalım herkes geziyor, konuşuyor bense sadece kendi içimden kendi kendime bağırıyorum içimde ne fırtınalar kopuyor bi bilseler :( Eminim anlayamadınız zaten ben kimimki anlayacaksınız.

İçimde bir boşluk hep boşluk neyle doldurucam neyle! -__-

Okurken dedim ki biri benim hayatımı yazıyor . Aynı durumdayız. Ben de memnun değilim bu yaşadığım hayattan da maddi durumlardan dolayı bir sosyalleşmek için hobi bulamadık. Ya da ben kendimi kandırıyorum bilmiyorum. Hayırlısı, her şey olacağına varır. Belki 2-3 sene sonra bambaşka biri olacağız.
 
Bende çok sosyal sayılmam ama kendi düzeyinde arkadaşlıklar kurmaya çalışırsan hiç bir zaman yanlız kalmazsın. Öyle düşünüyorum en azından.
 
Yemin ederim ki yalnız olmaz çok güzel bir duygu. Etrafımda birileri olunca sıkılıyorum ya da bana iş çıkartıyorlar. Bende isterim kafa arkadaşlarımın olmasını ama yok işte olanların çoğu ile ayrı düştük iş güç hayat koşulları nedeniyle. Ben halimden memnunum insanların rahatsız etmesini sevmem.
 
@Saykopat Benim gibi düşünen bir insanı görmek beni şu an duygulandırdı. Arkadaşlarım bir yere çağırınca gitmemek için kırk takla atıyorum. Çünkü hep bir icat çıkarıyorlar. :D
 
Uyarı! Bu konu 9 yıl önce açıldı.
Muhtemelen daha fazla tartışma gerekli değildir ki bu durumda yeni bir konu başlatmayı öneririz. Eğer yine de cevabınızın gerekli olduğunu düşünüyorsanız buna rağmen cevap verebilirsiniz.

Geri
Yukarı